Ik heb de goede man ooit eens een hand mogen geven, toen hij enkele jaren geleden nadat hij met Robbie Williams als zijn gitarist op het podium stond. Ik had echter weinig tijd om me te realiseren wie het was, omdat ik in een goed gesprek zat met een oude vriend van me die toen deel uitmaakte van het voorprogramma van Williams. Nu ik zijn cd opgestuurd kreeg, herinnerde ik me zijn gezicht en met wat nazoekwerk kom je er dan achter dat hji de gitarist was van een van de beste jaren '80 bands, Tears for Fears. De man achter die vette gitaarsolo op 'Everybody want's to rule the world'. Ouch, dan moet Neil Taylor toch wel wat zijn, want naast bovengenoemde artiesten speelde hij ook al op albums van Tina Turner, Climie Fisher, The Beloved, James Morrison, Heather Nova, Nathalie Imbruglia, The Beloved, Propaganda, Howard Jones, Morrissey, Holly Johnson, ouch….
Met zo'n lijstje iconen uit de popmuziek kan het niet anders of ik heb een superalbum van een superartiest in mijn handen… De tweede solo-cd van Taylor, na zijn debuut van vorig jaar, 'No Self Control'. Die cd werd groots onthaald en bejubeld, dus de verwachtingen zijn enorm hoog gespannen. Ja, je moet de spanning van een recensie toch wat opbouwen, nietwaar?
'Chasing Butterflies' is uitgebracht bij het Duitse Hypertension Music, een relatief nieuw label die er een sport van heeft gemaakt hun artiesten te zoeken waar andere labels het laten liggen. Zoons van rasmuzikanten (Tim Finn), vergeten wereldsterren (Cutting Crew, Midge Ure, Snowy White) en live-DVD's (Joan Armatrading, Nazareth), die het team van Hypertension zelf geweldig vinden. Een label van muziekliefhebbers, en dat uitte zich ook in de live-concerten die ze (in ieder geval een jaar of 7 geleden toen ik er enkele malen per jaar werd uitgenodigd) achter een van hun studio's in een eigen hal, voor een klein publiek, hielden. Grote namen, niet aangekondigd naar de buitenwereld, puur voor genodigden en vooral: voor zichzelf. Een label van en voor muziekliefhebbers.
De druk om van een cd uit hun stal een geweldige recensie te moeten schrijven is enorm groot, want ook Neil Taylor is zo'n artiest voor de echte liefhebber. Voor een echte liefhebber ja… Het valt de vertrouwde lezer van mijn recensies al op dat ik moeite heb om met de recensie voor deze cd te beginnen en waar ik dat vaak heb zijn cd's waar ik geen genoeg van kan krijgen (en dus wel 42 keer wil horen voor ik ook maar één foutje schrijf), is het hier iets anders. Een mix van blues, pop en rock trekt het album niet aan zoals ik als luisteraar graag zou willen. De nummers stralen een bepaalde vorm van depressiviteit uit. Een enkele keer zelfs lijkt het alsof Taylor een nummer speciaal voor 'S Club 7' heeft geschreven. Hallo Neil, je bent inmiddels 51!!!
Het gitaarspel van Taylor is niets op aan te merken, virtuoos als altijd pakt de gitarist zijn akkoorden en beroert zijn akoestische gitaar als deed hij nooit iets anders. Dat is het ook, hij deed nooit iets anders, en daar is de goede man ook goed in. Het gitaarspel op 'Chasing Butterflies' is goed, sterk en afwisselend, alleen de teksten, stem en uithalen van Taylor breken het album af tot op de grond. Had er een instrumentale cd van gemaakt of een met zang en tekst door een ander, was het wellicht een van de betere albums van 2012 geworden. Nu, in totaliteit, is het een teleurstelling… We kennen beter werk van Taylor. (4/10) (Hypertension Music)