Het is vijfentwintig jaar geleden dat Phil Lynott, de officiele frontman van Thin Lizzy, overleed en de band tourt nu door heel Europa om hem te eren. Vanavond staan ze in Tilburg en ik ben helemaal uit Leiden afgereisd om ze te zien spelen. Met een biertje in mijn hand loop ik de Dommelsch zaal van 013 binnen en niet veel later is het tijd voor het voorprogramma: Vanderbuyst. Je kent ze misschien wel van hun bezoekje aan De Wereld Draait Door, drie Nederlandse heren die het vaandel van heavy metal hoog laten wapperen.
De mannen starten hun set voor een halfvolle zaal en pas bij het derde nummer zie ik het publiek een beetje loskomen. Hier en daar wordt er ge-headbanged en wordt er geprobeerd mee te zingen. Helaas komt van dat laatste niet zoveel terecht en niet in de laatste plaats omdat men de tekst niet kent. De microfoon van zanger / bassist Jochem Jonkman lijkt op minimum volume te staan waardoor je zelfs de “Yeah!”-s amper kan verstaan. Enkele nummers verder lijkt de geluidstechnicus het ook door te hebben maar staakt zijn poging om aan de volumeknop te draaien vrijwel direct wat het publiek jammer genoeg niet verder helpt. Gelukkig is er niets mis met het volume van de instrumenten wanneer Willem Verbuyst zijn gitaarsolo’s op onze oren loslaat.
Als een echte 80’s hardrocker staat deze man in een strakke spijkerbroek en ontbloot bovenlijf bijna in een split zijn wilde haardos te schudden terwijl zijn vingers bliksemsnel over de hals van zijn flying V glijden en hij geen noot mist. Dit zorgt natuurlijk voor applaus en luid gejuich bij de ouwe (en jongere) rockers in het publiek vergezeld van de nodige vuisten in de lucht. Het is grappig om op te merken dat de mannen, als hun gezichten niet schuilgaan achter hun haar, een stoer gezicht trekken maar soms, wanneer het geklap en gejuich van de menigte hen toestroomt, de maskers vallen, ze elkaar een grote grijns geven en genieten van de aandacht en het enthousiasme. De band eindigt met hun single ‘Stealing your thunder’, bedankt na afloop het publiek en wenst ons veel plezier bij hun helden: Thin Lizzy!
Terwijl de roadies het drumstel en andere gear van doeken ontdoen wordt de wachtmuziek weer opgezet. Lynyrd Skynyrd weerklinkt uit de speakers als het glimmend rode drumstel, compleet met double bass en een arsenaal aan bekkens zichtbaar wordt. Achter de drums staat in gigantische zilveren letters ‘Thin Lizzy’ en terwijl ‘You Shook me All Night Long’ van AC/DC gedraaid wordt worden de lichten gedimt en het publiek begint te klappen en te juichen. Helaas was het slechts een try out van de lichttechnicus en blijft Brian Johnson rustig door zingen.
Dan is het wel eindelijk zo ver en de zeskoppige band betreedt het podium. Er wordt geopend met ‘Are You Ready’ terwijl een omlijning van ledlampjes de zilveren letters extra shine geven en ‘Jailbreak’ volgt. Een paar nummers verder is het even stil waarna Lynott’s vervanger Ricky Warwick zingt: “You better watch out, you better not cry….” en waar mijn hoofd het liedje afmaakt met “You better not pout, I’m telling you why: Santa Clause is coming to town” gaat de band verder met ‘Killer on the Loose’. Hierna start Marco Mendoza een maar al te bekend basloopje in: ‘Dancing in the Moonlight (It’s Caught me in its Spotlight)’ en samen met 799 andere mensen zing ik uit volle borst mee. Enkele nummers later is het tijd voor een ballad: ‘I’m Still in Love With You’ welke eindigt met een lekker lange gitaarsolo van Damon Johnson (De nieuwste toevoeging aan de band).
Direct daarna wordt ‘Whiskey in the Jar’ ingestart onder luid gejuich van het publiek. Wanneer ik om me heen kijk zie ik allerhande mensen: achter me staat een stoere biker die tot nu toe zonder een spier te vertrekken stoïcijns naar het podium heeft gekeken maar nu, wonder boven wonder, glimlacht en stiekem meezingt. Naast hem staat en jongeman in een overhemd en spencer te hupsen en mee te zingen terwijl zijn bier over de rand van zijn bekertje gutst. Het is leuk om te zien dat die verschillen lijken weg te smelten bij een liedje dat ze beiden leuk vinden, gespeeld door een band waar ze beiden geld voor hebben betaald om te zien. Vier nummers later kondigt Warwick alweer het laatste liedje aan en ook dit is een feest van herkenning: ‘The Boys are Back in Town’.
Ik hoor een jongen naast me tegen zijn vriendin zeggen dat dit het allerleukste liedje is voordat ik mijn mond open doe om mee te zingen en haar antwoord me niet meer interesseert. Onder luid gejuich verlaten de mannen het podium en keren even later onder nóg luider gejuich terug om ‘Emerald’ en de Bob Seger cover ‘Rosalie’ te spelen. Dan vraagt Ricky Warwick nog even onze aandacht voor de man waar het allemaal mee is begonnen, Phil Lynott. Hij organiseert een speciale juich-en-klapsessie voor hem en de vorig jaar overleden Gary Moore waarna het allerlaatste nummer ‘Roisin Dubh’ oftewel ‘Black Rose’ wordt ingezet. Na dit laatse nummer is het voor mij haasten naar de laatste trein richting Amsterdam zodat ik nog thuis kan geraken en terwijl ik de akkoorden van ‘Black Rose’ nog nahum scroll ik door de muziek van mijn iPod op zoek naar ‘Dancing in the Moonlight (It’s Caught me in it’s Spotlight)’.
Foto’s (c) 2012 Sander van den Berg