Ze verontschuldigt zich dat ze niet zo veel lacht op het podium. We zijn inmiddels bij het laatste nummer aangekomen van het intieme concert dat Trixie Whitley gaf in een volgepakte bovenzaal van Paradiso. En het is waar dat pas bij het voorlaatste nummer een flauwe glimlach op haar lippen verschijnt tijdens het spelen. Tussen de nummers door is de glimlach vaker te zien en verontschuldigt Trixie zich veelvuldig in beminnelijk Gentse tongval, bijvoorbeeld voor het feit dat ze haar gitaar moet omstemmen voor een volgend nummer. Maar als ze speelt, verandert de frêle, jonge vrouw met opgestoken blond haar in een getemde feeks. Virtuoos op piano, zoals in het openingsnummer Pieces, met een intro dat verwijst naar I Can’t Stand the Rain van Etta James. Daarna gepassioneerd op de diep resonerende akoestische Martin gitaar en de Supra Dual Tone. Bij Silent Rebel pt. 2 lijkt ze de geesten te willen verjagen met haar blues footstamp. Maar het is de prachtige soulstem die het meeste indruk maakt, van diep en donker naar hoog en hees, Trixie Whitley zingt niet zomaar liedjes, ze leeft en ademt muziek.
De Amerikaans/Belgische Whitley komt uit een muzikaal nest. Haar vader Chris Whitley was als bluesgitarist/zanger onder een select publiek bekend, maar kon ook muzikanten als Bruce Springsteen, Don Henley, John Mayer en Keith Richards tot zijn fans rekenen. Trixie groeide tot haar achtste jaar op in de New Yorkse muziekscene van haar vader, verhuisde met haar moeder terug naar België om op haar zeventiende opnieuw de grote oversteek te maken om bij haar, toen al zieke, vader te zijn – Chris Whitley overleed in 2005 op 45 jarige leeftijd. In die tijd koos zij ook definitief voor muziek, na wat serieuze pogingen in toneel en dans. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Met Daniel Lanois (producer van o.m. U2) en ontdekker van vader Chris vormt ze sinds 2009 Black Dub, maar momenteel toert ze solo door Europa en de Verenigde Staten, voor een deel van de set bijgestaan door een band bestaande uit nonkel Alan Gevaerts (bassist bij dEUS) en drummer Frederik van den Berghe (Admiral Freebee).
De tournee is een voorbode van het solo album dat in het voorjaar van 2012 uit zal komen. Veel nummers zijn nieuw, of supernieuw, zoals Fourth Corner en Silent Rebel pt.2. A Thousand Thieves, de singel waarvan de clip onlangs werd gelanceerd, is ook in deze uitgeklede versie overtuigend. De band, die voor de laatste nummers op het podium komt, sluit mooi aan op het geluid en gevoel van Whitley. De nummers worden steviger, Whitley lijkt wat meer te ontspannen. Met afsluiter True Blood, een hommage aan haar vader, is de bezwering weer terug, met Trixie achter de piano en een minimale begeleiding van de band. Kippenvelmuziek. Het concert eindigt zoals het begon, Trixie alleen achter piano met een mooi Undress Your Name als toegift. Het eerste concert voor mijn eindlijst van 2012 staat al standvastig in de top 5 vermoed ik.
Foto’s (c) 2011Yuri Saalberg