‘Klinkt als Queens of the Stone Age, Kyuss, Triggerfinger’. Zo beschreef Rotown de Nederlands/Belgische band Drive Like Maria, en hun album bleek dit te bevestigen. Deze avond kondigden zij aan nieuw werk te spelen voorafgaand aan hun pas tweede album, en dit was veelbelovend.
In 2005 won deze band de Nederlandse tak van Global Battle of the Bands en in de finale bereikten zij de tweede plaats. Een platencontract bij PIAS volgde snel, waarna hun debuutalbum ‘Elmwood’ werd opgenomen. (vernoemd naar de buurt in Dallas waar de opnames plaatsvonden) Sommigen van jullie zullen de nummers ‘I’m On A Train’ of ‘King Of My Town’ wel kennen, voor de rest zijn deze onder aan het artikel nog even te luisteren (en ook voor de kenners natuurlijk).
De twee mannen en vrouw waren onder andere al te zien in het voorprogramma van ZZ Top en bij De Wereld Draait Door, ditmaal was het de beurt aan Rotown voor de tweede try-out in aanloop naar het vervolg op hun debuut. Buiten was het snikheet en binnen was dat uiteraard niet veel beter, maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Een kwartiertje later dan gepland kwam de band het podium op om een uitverkochte zaal voor zich te zien, die er ondanks de regen en storm zin in had.
‘License To Kill’ slaagde er als aftrap in om te zorgen dat de zaal zowel letterlijk als figuurlijk opgewarmd was voor het nieuwe materiaal dat de band daarna aankondigde te gaan spelen. ‘Kom gerust naar ons toe om te vertellen wat jullie van de nieuwe nummers vonden, of jullie het kut vonden of gewoon te gek’ , aldus de lead gitariste. Het aanstekelijke ‘Boomerang’ viel overduidelijk in de tweede categorie en liet de verwachtingen stijgen.
De erop volgende nummers lieten duidelijk blijken welke kant de rockers in willen slaan; no nonsens stevige rock, waarbij toch wel aan Foo Fighters gedacht kan worden. Het nieuwe werk leek al aardig gepolijst, met name de lange bridge met gitaarsolo die het publiek even leek te vervelen maar daarna met luid applaus werd beloond. Ook het oudere werk kwam aan bod, ‘Fistful of Bananas’ en de single ‘I’m On A Train’ lieten de temperatuur en ook de decibelmeter aan de muur flink oplopen.
Wie voor hardrock kwam komt zeker niet bedrogen uit, dacht ik op dit moment. De bassist zei hierna ‘Nu doen we een rustig liedje’ , waarop de overdrive open ging en het woord rustig uit het woordenboek werd geschrapt. ‘Talk To Me’ zou volgens de band het laatste nummer zijn maar duidelijk was dat het publiek ze daar niet mee weg wilden laten komen.
Een driedelige encore volgde, zowel ‘King Of My Town’ als ‘So’ zorgden ervoor dat ook het terras mee kon genieten. Tijd om een biertje te pakken en af te koelen, vooral voor de band die zich helemaal gaf. Let volgend jaar op de zomerfestivals, daar kunt u deze rockers best wel eens gaan zien!