Koala’s, kangoeroes, honden, krokodillen, vissen en kikkers. Ze waren er allemaal op de laatste dag van Splendour in the Grass. De populaire radiozender Triple J heeft namelijk een prijs voor de persoon die het meest creatief verkleed komt. Het lijkt wel alsof de helft van zijn bezoekers zijn best doet vandaag. De andere mensen hebben niets gedaan en komen gewoon voor de muziek want de zondag is gevuld met grote namen.
‘Hungry Kids of Hungary’ hebben niet ver hoeven reizen voor dit optreden. Ze wonen in Brisbane, ongeveer zestig kilometer van het festivalterrein. Het lijkt wel of het terrein voor het hoofdpodium vol staat met familie en vrienden. Ondanks dat het nog maar één uur ’s middags is staat het terrein flink vol. De band heeft vorig jaar een radiohit gescoord met ‘Wristwatch’ en plukt daar nu de vruchten van. Met hun springeringe popliedjes krijgen ze vooral de meisjes in het publiek mee. Het zonnetje dat doorbreekt helpt eraan mee dat “the coolest gig ever” is voor ‘Hungry Kids of Hungary’.
Volgens Marcus Mumford van ‘Mumford & Sons’ is ‘The Middle East’ de meest inspirerende band van het moment. Een groot compliment voor het zevental uit het noorden van Australië. Ze timmeren al een paar jaar aan de weg maar dit jaar kwam pas hun eerste cd uit: ‘I want that you are always happy’. De eerste naam die je te binnen schiet als je de band live ziet is: Fleet Foxes. Na een paar nummers blijkt dat de band niet zo makkelijk in een hokje te stoppen is. Er komen duidelijke folk nummers voorbij maar sommige liedjes hebben zulke sterkte country invloeden dat ze rechtstreeks uit Texas lijken te komen. En daar zit ook meteen het probleem van ‘The Middle East’. De band heeft nog geen duidelijke lijn te pakken en lijkt nog een beetje op zoek naar een ‘eigen’ geluid. Die lijn gaat ook niet meer gevonden worden want tijdens het optreden maakt de band bekend dat ze uit elkaar gaan. Zo wordt het toch nog een historisch optreden.
De mannen van ‘Elbow’ gaan nog lang niet uit elkaar. De mannen zijn al bevriend sinds hun jeugd en hebben de laatste jaren het succes dat ze verdienen. Het publiek is al verkocht op het moment dat de band het podium op komt. Een festivalterrein bespelen is een kolfje naar de hand van deze Britten. Een paar grappen van frontman Guy Garvey om het ijs te breken en natuurlijk de schitterende muziek. Een rustige sfeervolle set met lange uitgesponnen nummers waarin de laatste cd ‘Build a Rocket Boys!’ centraal staat. Wanneer wordt afgesloten met ´One day like this´ staan er bijna 25.000 gelukkige Australiërs op het veld.
Een festival is niet compleet zonder een paar meezingmomenten. Een daarvan vond plaats tijdens ‘Pulp’. De band speelt tien minuten langer dan gepland en maakt ook maar meteen bekend dat dit het laatste optreden ooit in Australië zal zijn. Hun grootste hit ‘Common People’ blijkt zestien jaar na dato nog niets aan kracht te hebben ingeboet. Van voor toch achter zit de festivalweide de tekst woord voor woord mee.
Nog massaler meegezongen wordt er tijdens de afsluitende act van het weekend: Coldplay. Er wordt verrassend geopend met een nieuw nummer: ‘Hurts like heaven’ maar meteen daarna mogen de mensen doen waarvoor ze gekomen zijn: meezingen. In bijna anderhalf uur komen klassiekers als ‘Yellow’, ‘The Scientist’, ‘Viva la Vida’ en ‘Clocks’ voorbij. Voor het nummer ‘Fix You’ wordt er nog een ode gebracht aan Amy Winehouse door een stukje ‘Rehab’ te zingen. Toen er werd afgesloten met ‘Every Teardrop is a Waterfall’ was het duidelijk. Coldplay kwam, zag en overwon.
