Muziek is van alle tijden, maar muziek van alle tijden wordt niet zomaar gewaardeerd door Jan en alleman. Één uitzondering kunnen we hierop maken, muziek uit de jaren ’80. Misschien niet door iedereen als favoriet aangestipt, maar wel door vrijwel iedereen aan te horen. Gelukkig zijn er dan nog meer dan genoeg artiesten uit dat decenium die graag op komen draven bij alle jaren ’80 feestjes die zo nu en dan uit de grond schieten. Dit keer de beurt aan LUV, Bonnie St. Claire, Ron Brandsteder, London Beat en The Trammps, met als Tiësto van de jaren ’80: Ben Liebrand!
Het kan zijn dat het door het weer kwam of door de paaszondag dat het niet zo vol zat als de twee dagen ervoor met Easter Celebration en We Love the 90’s, maar Typisch 80 trok een halfvolle zaal in de Brabanthallen in Den Bosch. Een zaal die dit maal toch wat sfeervoller was ingericht dan het vorige jaren ’80-feest, dik een half jaar geleden, toen met een zanger als Paul Young de plank totaal werd misgeslagen. Dit maal leek het er op dat de organisatie dat met het lachertje van de Nederlandse IQ-quizzen, Bonnie St. Claire, had gedaan, maar niets is minder waar. De zangeres, die in het midden van de line-up stond geprogrammeerd, was misschien wel de ster van de avond, maar doorover later meer.
Het drukke programma begon met opwarmertjes als DJ Coenio en de Boston Tea Party, om de zaal was gespreid vol te krijgen en een ieder de tijd te geven een hapje en een drankje te laten halen. Daarvoor was genoeg aanwezig, en naast een drie-zijdige baropstelling was men zo slim geweest de toiletten en de catering niet bij elkaar te zetten. Iets wat helaas op verschillende festivals nog wel eens over het hoofd wordt gezien. De opwarmers waren alleen niet zomaar gekozen, want met ieder nummer werd de feestvreugde groter en groter in de zaal, die gelukkig een excape-clausule had om even in de rookzone buiten een beetje verkoeling te zoeken. Want warm was het wel, op de warmste dag van het jaar tot nu toe.
De eerste grote act op het podium was London Beat, bekend van nummers als ‘I’ve been thinking about you’ en ‘There’s a beat going on’. Met meer hits dan tijd was het dan ook een feest van herkenning. Toch jammer dat bij het optreden slechts de helft van het uiteindelijk aantal aanwezigen pas aanwezig was. Met gitaarsolo’s in de nek en met de tanden bracht London Beat een waar muzikaal hoogtepuntje op deze avond.
Presentator Jeroen van Inkel bracht het al in zijn vooraankondiging: “Glazen bier uit het zicht”; Ook Bonnie St. Claire betrad het podium van Typisch 80, en wat waren de blikken angstig in het publiek. Kan de door roddels en geruchten geplaagde zangeres recht blijven staan, en zal haar stem niet door de drank te veel zijn aangetast. Het antwoord kwam van Bonnie zelf: “Wat ze ook zeggen: I’m still standing!”, en dat was een statement dat kracht werd bijgezet door haar vele grote hits. De sterke zangeres was wonderbaarlijk goed bij stem en groeide in no time uit tot de ster van de avond. ‘Pierrot’, ‘Morgen wordt alles anders’, ‘Bonnie kom je buiten spelen’ en natuurlijk de afsluiter waar iedereen op zat te wachten; ‘Dokter Bernhard’. Een overweldigend applaus rees op uit het publiek tot Dr. Bernhard himself, Ron Brandsteder, het podium betrad.
Brandsteder, met meerdere duetten met Bonnie St. Claire en LUV’s José Houbee was misschien de stille motor achter de avond. Natuurlijk werd ex-vrouw Patty Brard subtiel omzeild, maar bracht Brandsteder later op de avond wel het mooie ‘So long, Marianne’ met José. Haar duetten met Bonnie St. Claire (waarmee zij enkele hitjes als gelegenheidsduo vormde) lieten echter verstek, en zelfs de uitgelezen mogelijk voor ‘Waarom’ (Ron, Bonnie en José), was niet aan deze avond besteed. Maar Ron maakte er ondanks alles een leuk, waardig optreden van. ‘Engelen bestaan niet’ is dan wel al oud, vergeten is het nummer nog lang niet.
Luv, zoals gezegd, het was een ware vertoning. De tutu’s hadden misschien wel mogen ingeruild, maar de hits van de drie dames waren een feest waarbij Carnaval in Den Bosch zou zijn verbleekt. Goed, eerlijkheidshalve moet er bij worden gezegd dat het optreden voor velen een momentje was om nog maar even snel wat extra drank in te slaan, maar op een avond waarop de hits uit de ’80 de hoofdmoot vormen misstonden de drie allerminst.
De grote act, The Trammps. Veel mensen waren speciaal naar de Brabanthallen gekomen voor een van de eerste discogroepen die er bestonden. In 2008 nog als gast van de Toppers in Amsterdam stonden de vier uit Philadelpia nu op de planken in de Brabantse gezelligheid. Want gezellig was het. Hits als ‘Hold back the night’, ‘The night the lights went out’ en natuurlijk ‘Disco Inferno’, misschien wel de ultieme disco-hit als je mensen vraagt naar hun herinnering aan de disco tijd. The Trammps waren leuk, maar misschien vonden The Trammps het zelf nog leuker dan het publiek. ‘Burn baby burn’, het werd misschien meer aangehaald dan het lachen van de band, wat hen tesamen met de opkomst, inclusief wanderstok, zou moeten besluiten The Trammps The Trammps te laten.
De overname door meestermixer Ben Liebrand was dan ook een verademing voor velen, en die grote aantallen fans van jaren 80-muziek werden dan ook op hun wenken bediend door de man achter meer jaren 80 hits, dan velen kunnen denken. Het was een perfecte afsluiter van de avond, die wat ons betreft nog vaak herhaald mag worden.
Foto’s (c) 2011 Armelle van Helden