Er is geen troost te vinden in de debuutrelease van Kauneus, het anonieme Portugese duo dat hun muziek bestempelt als death blues maar doelbewust door ambient terrein zweeft. Dit is geen ambient in de kalmerende, achtergrond-betekenis — dit is ambient als erosie, ambient als spookbeeld, ambient als herinnering. In drie tracks bouwt Kauneus een wereld van verval en stilte, adem en herinnering. Het blijft hangen. Het laat vlekken na.
‘Assim falava o senhor Zaratusta’ opent de EP met een zware filosofische onderstroom. Hoewel de titel knikt naar Richard Strauss, is de verwijzing nauwkeuriger gericht op Friedrich Nietzsche’s profetische roman. De muziek zelf verwerpt Strauss’ grandeur ten gunste van iets veel intiemer en verontrustender. Er zijn geen crescendo’s, geen orkestrale zwellingen — alleen langzame, onsamenhangende pulsen die suggereren dat gedachten uit elkaar vallen, ideeën die in zichzelf ineenstorten. De track ademt als een stervend organisme, elk geluid een stil protest tegen zinloosheid. Het interpreteert Nietzsche niet; het luistert naar hem terwijl hij in realtime oplost.
‘O silêncio segundo Orfeu’ begint met de griezelige textuur van een vinylplaat die achterstevoren wordt afgespeeld — vervormd, spookachtig, en bijna hallucinant. Het stuk nestelt zich al snel in iets sinisterders: een sonische hallucinatie die lijkt opgenomen in een verlaten ziekenhuis. Echo’s flikkeren als defecte tl-lampen, terwijl ruimte het instrument wordt. De stilte waarnaar in de titel wordt verwezen is geen vrede, maar afwezigheid — de stilte van deuren die nooit meer open zullen gaan, van stemmen die lang verdwenen zijn. Het is Orpheus die terugkeert, niet uit de onderwereld, maar uit een herinnering die weigert begraven te blijven.
‘Fragmentos da anatomia da melancolia’ sluit de plaat af met een gotische ongemakkelijkheid die grenst aan het nachtmerrieachtige. Er is iets vreemd retro aan, dat doet denken aan de soundtracks van vroege first-person shooters zoals Doom of Wolfenstein 3D, waar horror pixelgeweld ontmoette in claustrofobische gangen. De track voelt als dwalen door een spookhuis gebouwd uit herinnering en mythe, waar elke hoek iets verbergt dat rot maar toch vaag vertrouwd is. Het is speels grimmig, verontrustend leuk, en gelaagd met net genoeg dreiging om in je botten te blijven hangen.
Kauneus vermijdt niet alleen genre — ze lijken er actief vijandig tegenover te staan. Deze EP is ambient muziek die passiviteit verwerpt, experimenteel geluid dat geen oplossing biedt. Het is filosofie vertaald naar stemming, stemming vertaald naar ruïne. Schoonheid en terreur, versmolten in stilte. (8/10) (Eigen Productie)