Zaterdagavond stonden Pete Philly & Perquisite in de kleine zaal van Muziekgebouw Eindhoven. Met een sterk spelende liveband en een publiek dat zichtbaar genoot van de terugkeer van het Nederlandse hiphopduo dat ooit internationaal furore maakte. Een comeback, die wellicht wel eens een van de laatste mogelijkheden kon zijn om de twee samen aan het werk te zien…
Pete Philly, geboren als Pedro Philip Monzón op Aruba in 1980, uit een Dominicaanse vader en Nederlandse moeder, verhuisde op jonge leeftijd naar Nederland. In 2003 vormde hij samen met de twee jaar jongere producer en cellist Pieter Perquin (Perquisite) het duo Pete Philly & Perquisite. Met hun frisse mix van hiphop, jazz en soul brachten ze twee succesvolle albums uit: ‘Mindstate’ en ‘Mystery Repeats’.
Maar vanaf 2009 werd het stil. Door de ziekte van Lyme moest Pete Philly zich jarenlang terugtrekken uit de muziek. Muziek was voor hem ooit een manier om veel op te lossen, maar nu staat hij er met een andere energie. Met het laatste album ‘EON’, opgedragen aan zijn dochtertje Dela, en een reünietour die volgens Pete achteraf zomaar eens hun laatste zou kunnen zijn, keren de mannen terug.
In Eindhoven klonk het als vanouds én als iets nieuws. Vanaf de eerste tracks gaven Pete, Perquisite en hun vijfkoppige band alles. Zonder aarzeling werd ‘Eindhoven’ of ‘Eindje’ regelmatig in de teksten gegooid, wat de zaal zichtbaar goed deed. Na een sterke opening volgde ‘Insomnia’, waarna Pete een praatje hield over eerdere shows in Hamburg, Berlijn, Parijs en Antwerpen, maar Eindhoven was volgens hem de vetste. In Groningen zal dat wellicht Groningen zijn geweest, maar soit, het werd gewaardeerd.
Met ‘Lazy’, hun allereerste track samen, ging het publiek meteen terug in de tijd. Daarna volgden meer nummers, sommige zonder aankondiging, maar altijd muzikaal overtuigend. Halverwege de eerste helft van de tweeledige set was er freestyle, niet te verwarren met de single van het album ‘Mystery Repeats’, waarin Floris van der Vlugt (saxofoon en fluit) en toetsenist Sander de Bie een muzikale battle aangingen, met de ritmesectie als backbone. Marnix Dorrestein (gitaar), Kasper Kalf (contrabas) en Noah Bouwman (drums) voegden zich in de chaos, terwijl Perquisite alles bij elkaar hield met zijn cello. Een heerlijk, speels moment.
De sfeer werd vervolgens ingetogener met een paar nummers over verlies. Pete sprak open over het verliezen van zijn vader en over ouder worden. ‘Carry You’, een track over zijn vader, werd versterkt door een intense sopraansaxsolo van Floris. Daarna volgde een snelle knuffel van Pete aan Floris en Perquisite; alle drie verloren zij hun vader en de track deed hen zichtbaar iets. Het energieke ‘Empire’ bracht het publiek weer in beweging, met een meeklapsessie op aangeven van Pete, die benadrukte dat het nummer géén politiek statement is, ondanks wat mensen soms denken.
Na de pauze mocht publiek zelf meedoen: Perquisite nam door Pete uit de zaal opegehaalde live samples op in zijn laptop, van een human basedrum tot snaredrum en meer, en bouwde daar ter plekke een beat van. Tijdens het knutselen hield Pete een luchtige vraag en antwoord-sessie met het publiek, waarna hij een freestyle deed met het refrein “Keep the freestyle”, luidkeels meegezongen door de zaal. Mooi.
Het dromerige ‘Mellow’ werd gevolgd door het gevoelige ‘EON’, een ode aan Pete’s dochter én het spirituele contract dat je als ouder tekent. Perquisite sloot het nummer af met een prachtige melancholische cellosolo. Tegen het einde van de set passeerden de grote hits ‘Time Flies’ en ‘Mystery Repeats’, alsmede een uitgerekte versie van ‘Favourite Song’ de revue, met een hoofdrol voor Marnix Dorrestein – die in de laatste tracks zelfs een charango erbij pakte. Van een afstandje leek het er zelfs op alsof het Zuid Amerikaanse instrument origineel was, ofwel bestaande uit een klankkast, gemaakt van de rug van een (overleden) gordeldier.
De toegift begon met ‘Q&A’, waarbij het publiek enthousiast meezong en op de stoelen stond mee te dansen. Na nog een drumsolo eindigde de avond met ‘I Thought So’ en ‘Everyday’. Ergens in de zaal zat een meisje van elf. Haar vader had Pete Philly & Perquisite achttien jaar eerder al gezien in de Effenaar, en wilde de muziek nu delen met zijn dochter. Zo sloot de avond niet alleen het verleden en heden op een mooie manier samen, maar gaf het ook iets door aan de toekomst. Een show vol soul, energie, kwetsbaarheid en emotie. En misschien wel een laatste groet van twee muzikale vrienden die elkaar opnieuw vonden.