Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Nanani Haruta – The Vibe
Eigenlijk is er maar één echte referentie als het gaat om de trombone in jazz: Jay Jay Johnson. Zijn magnus opus ‘The Eminent’ verscheen een paar jaar geleden op een pracht-dubbelaar. De trombone is een moeilijk instrument in de jazz, des te lovenswaardiger is het als een jonge jazzmuzikant de handschoen oppakt. De Japanse Nanani Haruta begon op de piano, maar stapte later over op het koper. ‘The Vibe’ is haar debuut dat bijna vanzelfsprekend begint met een stuk dat pianist Renee Rosnes schreef in dienst van Johnson. In dit ‘Girlie’s World’ laat ze wel direct horen dat ze kan uitgroeien tot een waardige opvolger, al zijn het grote schoenen om te vullen. Toch hebben we vertrouwen. Haar toon is fris, goed aangezet en ook in snellere tempi duidelijk gearticuleerd, iets waaruit blijkt dat ze het instrument absoluut meester is, al moet gezegd dat het geen kwaad kan dat haar mentor Michael Dease in menig stuk meeblaast op een bariton-saxofoon. Het resultaat is een fraai, rijk geluid dat vooral goed tot haar recht komt in de eigen composities zoals het melancholische ‘Heartstrings’ – waarin ze de trombone heel subtiel laat klinken – en het wonderschone ‘Unchained Melody’ als hoogtepunt en tevens afsluiter van een plaat die ons nieuwsgierig genoeg maakt. Vorig jaar won Haruta het prestigieuze Carl Fontana Jazz Trombone Competition. Terecht. Want dat we hier te maken hebben met een talent, is duidelijk. (Jeroen Mulder) (7/10) (Origin Records)
Fields of Næcluda – UBUNTU
Fields of Næcluda is een Franse crossover prog-band bestaande uit zanger, bassist, toetsenist Michel Teyssier, gitarist Etienne Doucet en drummer Mathieu Schricke. ‘UBUNTU’ is het tweede album van dit trio. Voor het uitstekende transparante geluid zijn Chris Edrich en Pierrick Noel die ook al gewerkt hebben met vergelijkbare acts als Leprous en The Ocean verantwoordelijk. Over het muzikaal gebodene kan ik kort zijn. Een uur lang krijgen we degelijk gespeelde post progressive rock te horen die vooral liefhebbers al genoemde bands Leprous en The Ocean zullen bekoren. Ook mensen die Steven Wilson goed te pruimen vinden moeten ‘UBUNTU’ zeker even aan een luisterbeurt onderwerpen. Nummers die er uitspringen zijn ‘Lost In Translation’ en het afsluitende titelnummer ‘UBUNTU’ met een mooie dwarsfluit erin die zorgt dat dit nummer er net wat meer bovenuitsteekt dan de rest van de composities. (Ad Keepers) (7/10) (Inouïe Distribution/Tchookar)
Everything Is Recorded – Richard Russel is Temporary
In Richard Russell’s nieuwste universum ‘Temporary’ versmelten elektronische innovatie en folktraditie tot een meeslepende meditatie over vergankelijkheid. Als meesterbrein achter XL Recordings verzamelt hij een indrukwekkende constellatie stemmen—van Florence Welch tot Jah Wobble en Maddy Prior—in een productie die aanvoelt als een zorgvuldig bedacht kata oefening
‘My and Me’ opent als een zintuiglijke betovering die luisteraars fysiek de speakers intrekt, terwijl ‘Porcupine Tattoo’ de kristalheldere kwetsbaarheid van Noah Cyrus verstrengelt met Bill Callahan’s caverneuze bariton—een onwaarschijnlijke maar verwoestende harmonie. Het album culmineert in ‘Never Felt Better’, een compositie van zo’n bloedstollende schoonheid dat het de adem doet stokken. Russell’s productie fungeert als emotionele architectuur waarin digitale texturen en organische stemmen elkaar versterken. Als ‘Temporary’ net de perfectie misloopt, is het slechts omdat het geen volkomen nieuwe muzikale taal uitvindt. Desondanks creëert Russell een essentieel werk dat, ironisch genoeg gezien de titel, een permanente indruk achterlaat—een van de meest overtuigende releases van het jaar. (Jan Vranken) (9/10) (XL Recordings LTD)
Ben Mazué – Famille
In ‘Famille’, het vijfde album van de Franse zanger Ben Mazué, worden wij getuige van een prachtige transformatie. Waar zijn eerdere werk vaak doordrenkt was met introspectieve melancholie, ontvouwt zich hier een lichtere, meer universele klankwereld die ons allen omhelst. De elf composities stromen als een verfrissende zomerbries door de luidsprekers, waarbij Mazué’s karakteristieke stemgeluid – tegelijk fluweelzacht en rauw – gedragen wordt door arrangementen die verrassen zonder te vervreemden. Deze muzikale cocktail bruist van spontaniteit en intelligentie. Thematisch vormt familie de ruggengraat van dit album. Mazué schildert met subtiele penselen portretten van vaderschap (‘C’est l’heure’), kindertijd (‘Tony Micelli’) en de complexe familiedynamiek die ons allen vormt. In ‘Cécile Gagnant’ richt hij zich zelfs tot een dochter die hij nooit kreeg – een ontroerend moment van hypothetische intimiteit. Maar Mazué’s blik reikt verder dan zijn persoonlijke geschiedenis. In nummers als ‘La valse de mamie’ en ‘Tous tes amis l’adorent’ transformeert hij tot meesterlijk verhalenverteller die andermans levens aanvoelt en verklankt met respectvolle precisie.’Famille’ is uiteindelijk een sprankelend album dat, ondanks zijn serieuze thematiek, aanvoelt als een verfrissend drankje op een warme zomerdag – verkwikkend, licht bedwelmend en met een nasmaak die uitnodigt tot een volgende slok. (Jan Vranken) (8/10) (Sony Music Entertainment)
Panda Bear – Sinister Grift
In het schemerige landschap tussen experimentatie en toegankelijkheid komt Noah Lennox’s nieuwste album tot leven. ‘Sinister Grift’ markeert Panda Bear’s terugkeer na vijf jaar stilte, een album dat zowel vertrouwd als verrassend aanvoelt in zijn muzikale nalatenschap. Waar Lennox’s eerdere werk vaak verdronk in galm en samples, ademt deze plaat een verfrissende directheid, en is alleen de overdaad aan galm nog als herrinering aan eerder werk aanwezig. De Beach Boys-achtige harmonieën blijven, maar zijn nu ingebed in een rijk instrumentaal palet dat Lennox grotendeels zelf bespeelt. Het resultaat is een collectie Beatles-esque popliedjes die moeiteloos in het gehoor liggen, terwijl ze tegelijkertijd een diepere emotionele laag onthullen.’Praise’ opent als een kleurrijke uitnodiging, harmonieus en toegankelijk, maar al snel ontvouwt ‘Anywhere But Here’ Lennox’s talent om soundscpaes creëren die zowel schitteren als schaduwen werpen. De A-kant vormt een caleidoscopische reis waarin melodische texturen van reggae tot latin worden verweven met indringende reflecties over een leven na echtscheiding. Wanneer we bij de B-kant aankomen, verdiept de toon zich merkbaar. ‘Left In The Cold’ en ‘Elegy For Noah’ tonen Lennox’s vocale veelzijdigheid op zijn hoogtepunt, waar zijn Brian Wilson-geïnspireerde harmonieën transformeren tot iets dat tegelijk speels en transcendentaal aanvoelt. De experimentele geest die de eerste helft kenmerkt, kristalliseert hier tot een pijnlijk treffende coherentie. Voor het eerst in zijn solocarrière heeft Lennox alle leden van Animal Collective uitgenodigd, samen met gasten als Cindy Lee en Spirit of the Beehive’s Rivka Ravede. Deze samenwerking geeft het album een warme, collectieve energie die verrassend aanvoelt binnen Panda Bear’s oeuvre. ‘Sinister Grift’ is een album van paradoxen en contrasten dat zich ondanks zijn complexiteit met kristalheldere intentie presenteert. Terwijl de laatste noten wegsterven, merk je dat je hand al naar de naald reikt om de reis opnieuw te beginnen – er zijn nog zoveel muzikale hoeken die opnieuw verkend moeten worden. (Anton Dupont) (7/10) (Domino Recording Ltd)
