Soms moet je even de moed hebben om het vertrouwde achter te laten. Op een koude januaridag in 2025 doet Yola precies dat. De Britse zangeres, die we kennen van haar met Grammy’s overladen debuut ‘Walk Through Fire’, stapt uit de warme, analoge omhelzing van haar verleden en duikt het neonverlichte landschap van de elektronische pop in. Een gewaagde zet voor iemand die we kennen van haar organische countrysoul, maar net als een goede roadtrip blijkt de onbekende weg vaak de meest fascinerende.
Het verhaal van Yola leest als een rauwe blues, geschreven op de straathoeken van Bristol. Geboren als Yolanda Claire Quartey, vocht ze zich een weg omhoog van dakloosheid naar de schijnwerpers van Broadway, waar ze nu schittert als Persephone in ‘Hadestown’. Haar stem draagt de warmte van Dusty Springfield, de kracht van Mavis Staples en de finesse van Aretha Franklin. Maar dit is geen retro-act; Yola is een moderne verhalenverteller die ziel en geluid voortdurend heruitvindt.
De openingstrack ‘Future Enemies’ zet meteen de toon. Hier horen we een Yola die we nog niet kenden – haar majestueuze stem, die eerder door de canyons van americana galmde, snijdt nu door een synthesizerland dat Annie Lennox in haar Eurythmics-dagen had kunnen uittekenen. Het is geen oppervlakkige vergelijking; dezelfde dramatische kracht, dezelfde subtiele balans tussen kracht en kwetsbaarheid.
Deze EP doet denken aan het moment waarop Caroline Polachek met ‘Desire, I Want to Turn Into You’ de indie-wereld op zijn kop zette. Ook hier horen we een artiest die weigert zich te laten definiëren door verwachtingen. ‘Temporary’ klinkt als een ontmoeting tussen Lady Blackbird en een vooruitstrevende klubproducer in een verlaten studio om drie uur ’s nachts – donker, hypnotiserend en onweerstaanbaar dansbaar.
Op ‘Symphony’ laat Yola haar stem als een vogel door de elektronische soundscape vliegen – vrij, onbegrensd en volkomen natuurlijk in deze nieuwe omgeving. De titeltrack ‘My Way’ is meer dan een statement; het is een manifest voor authenticiteit dat resoneert in elke synthesizersweep en drumloop.
Het slotstuk ‘Ready’ is misschien wel de beste illustratie van Yola’s transformatie. Het nummer begint als een knipoog naar Daft Punk, maar draagt in zijn DNA de geest van Viola Wills’ ‘Gonna Get Along Without You Now’. De productie is strak, modern en onmiskenbaar dansbaar – met precies de juiste hoeveelheid cowbell (en ja, je kunt er inderdaad nooit te veel van hebben).
Met een speelduur van nog geen twintig minuten laat ‘My Way’ je achter met een gezonde honger. Het is als een perfect voorgerecht dat smaakt naar meer. Bij eerste beluistering ben je geneigd om over de subtiele details heen te luisteren, verblind door de verrassende nieuwe richting. Maar geef deze EP tijd, en je hoort hoe Yola’s onmiskenbare vocale kracht niet alleen overeind blijft in deze elektronische setting, maar er zelfs nieuwe dimensies in vindt.
Dit is geen tijdelijke flirt met een ander genre; dit is een artiest die haar horizon verbreedt zonder haar identiteit te verliezen. Van gastzangeres bij Massive Attack tot haar rol als Sister Rosetta Tharpe in Baz Luhrmann’s ‘Elvis’, en nu dit – Yola blijft zichzelf constant heruitvinden. En terwijl deze EP perfect werkt als een compact statement, kunnen we alleen maar hopen dat er snel een volledig album volgt waarin ze deze opwindende nieuwe richting verder verkent. Want als deze vijf nummers één ding bewijzen, is het wel dat haar stem zich thuis voelt in elk landschap – of dat nu de stoffige wegen van Tennessee zijn of de glinsterend verchroomde highways van de moderne elektronische muziek. (8/10) (S-Curve Records)