Te midden van juridische turbulentie verschijnt er een muzikale getuigenis die om aandacht vraagt. Deze week valt de vrijlating van de Malinese artieste Rokia Traoré uit een Brusselse gevangenis bijna samen met een verzamelalbum dat haar gevangenschap aanklaagt. De timing is, zoals zo vaak in de muziekindustrie, geen toeval maar een zorgvuldig georkestreerde dans tussen kunst en commercie.
Youssou N’Dour sluit het album af met ‘Pour Toujours’, een voorproefje van zijn aankomende februari-release. Waar we vurige mbalax hadden gehoopt te horen, kiest N’Dour voor een toegankelijker pop geluid. Het nummer is welliswaar succesvol in Senegal, maar mist de spanning en energie die zijn werk zo karakteristiek maakt. De aangekondigde Europese tournee belooft echter meer traditionele elementen, een troostende gedachte voor de puristen onder zijn volgers. Orchestra Baobab’s ‘Boulene Deme’ markeert een belangrijk moment in hun rijke geschiedenis met de introductie van zangeres Korka Dieng. Haar stem voegt een nieuwe dimensie toe aan het tijdloze geluid van deze legendarische formatie, die moeiteloos Cubaanse ritmes met Senegalese melodieën blijft verweven, als een muzikale brug over de Atlantische Oceaan.
Een onverwachte parel is ‘Call My Name’ van Daara J Family. Het Senegalese hiphop-duo bewijst opnieuw nog steeds de drijvende kracht te zijn achter de West-Afrikaanse hup-hop, waarbij Faada Freddy’s meeslepende vocalen domineren. Ndongo D’s evolutie naar producer is fascinerend, maar zijn sporadische Wolof-bars tillen het nummer naar een hoger plan – een reminder dat hun moedertaal nog altijd hun sterkste troef is. Hun langverwachte album staat gepland voor het voorjaar van 2025.
De timing van Keziah Jones’ bijdrage ‘Cat and Mouse’ verraadt het strategische denken achter deze compilatie – zijn nieuwe album verscheen pas afgelopen vrijdag. Zijn laid-back groove verenigt moeiteloos de geest van Hendrix met de politieke urgentie van Fela Kuti, resulterend in een hypnotiserende fusie van afrobeat en psychedelische rock.Deze compilatie dient ongetwijfeld ook als een vooruitblik op Madoky’s ambitieuze release kalender voor 2025, waarbij het opportunisme van de release-timing niet valt te ontkennen. Het label positioneert zich steeds sterker als curator van hedendaagse Afrikaanse muziek, met aangekondigde releases van onder anderen Marcia en Daby Touré, elk met hun eigen unieke interpretatie van de rijke West-Afrikaanse muziek traditie.
Dit is meer dan een solidariteit statement – het is een momentopname van een muzikale cultuur in constante evolutie, verpakt in een commercieel slim getimed release. Dat het perspectief beperkt blijft tot Madoky’s roster doet weinig af aan de waarde als tijdsdocument. Het wrange slot van dit verhaal is dat Europa waarschijnlijk een van haar meest intrigerende stemmen verliest nu Traoré, eenmaal vrijgelaten, vermoedelijk niet zal terugkeren op Europese bodem, omdat ze geen tweede gevangenisstraf zal willen riskeren. Een verlies dat verder reikt dan de persoonlijke tragedie die eraan ten grondslag ligt, maar de muziek op deze compilatie bewijst dat de culturele dialoog tussen Afrika en Europa voorlopig nog lang niet is uitgesproken. (7/10)(Madoky)