Penta. Vijf. Niet dat Ronald Snijders nog maar een lustrum actief is. Integendeel, de Surinaamse multi instrumentalist levert al veertig jaar topjazz af en heeft daarmee een oeuvre opgebouwd met een indrukwekkende vijfduizend composities en vijftig releases. Genoeg reden om die magische vijf te eren.
Die vijf slaat evenwel mogelijk op iets anders: het Ezra Collective, het quintet rond drummer en bandleider Femi Koleoso, koos als winnaar van de Britse Mercury-prijs, vijf jazzalbums uit die iedereen zou moeten luisteren. Tussen Miles Davis, Weather Report, Art Blakey en Clifford Brown stond daar ineens het album ‘A Safe Return’, het album dat Snijders in 1980 uitbracht. Als één van de vijf beste albums ooit. Op zijn eigen site is Snijders er bijzonder opgetogen over: waardering van collega’s is het beste dat een muzikant kan overkomen.
Het markeert de internationale erkenning voor Snijders, die merkwaardig genoeg in ons land altijd wat onder de radar is gebleven. Onterecht, en dat bewijst hij op ‘Penta’. Zet de plaat op en de Surinaamse zon gaat schijnen – per direct, als de eerste klanken van de opening ‘Kaseko Sisters’ als de Corantijn uit de speakers stromen. Het Kaseko-ritme grijpt je en voert je meteen mee, verder de muziek in. Het laat je dansen, oneindig dansen, op de invloeden van de kawina, vermengd met de funk van de moderne jazz. Alles mag – moet bewegen.
Die funk is onophoudelijk, gaat door in de opvolgende tracks ‘Nevertheless’ en ‘Basic Things’. We moeten blijven dansen, tot we niet meer kunnen. Dan pas volgt een rustmoment in ‘Nite Time’, totdat het sublieme ‘Fusionize’ en ‘Maseko’ als hoogtepunten worden ingezet. Hier horen we Snijders zoals we hem het liefst tot ons nemen: meesterlijk op de dwarsfluit.
Meesterlijk. Want Snijders is bovenal een stijlmeester. Alles vloeit samen in fusion zoals alleen Snijders die kan maken, een smeltkroes van Zuid-Amerika tot aan de donkere jazzkroegen in eender welke dampende metropool. Daarbij realiseert hij zich ten volle aan wie hij schatplichtig is getuige het stuk ‘Ode to Wayne Shorter’, de belangrijkste componist voor Art Blakey’s Jazz Messengers en latere oprichter van de fusionband Weather Report.
Snijders mengt het typische vraag-antwoord-spel en bijbehorende ritmes uit de Surinaamse muziek vaardig met moderne jazz en jazzrock, daarbij geholpen door Yoran Vroom op drums, Jeroen Vierdag op bas, Mike del Ferro op toetsen en Efraim Trujillo op de saxofoon. Stuk voor stuk gelauwerde muzikanten die hoorbaar goed op elkaar zijn ingespeeld en daarmee garant staan voor fantasierijke improvisaties.
Het zijn juist deze improvisaties die ‘Penta’ een uiterst levendig werk maken, als ware het een concertopname. Dat is overigens niet eens ver bezijden de waarheid: het hele album werd in de Haarlemse Artone Studio direct-naar-disc opgenomen in twee dagen tijd, op 19 en 20 februari van het vorige jaar.
Behoeft Ronald Snijders nog verdere introductie? Hij is 73, maar op ‘Penta’ is hij levendiger dan ooit. Het zou niemand ook maar vijf seconden mogen verbazen als dit album in diverse eindejaars-top vijfjes verschijnt. Al is het jaar 2025 nog lang. En over lang gesproken: de stukken hadden best wat langer gemogen. Dat is dan ook wel het enige dat je kunt aanmerken. (8/10)(Night Dreamer)