Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Raze – Pyrography Reignited: Live At Sanctuary Studios
De Engelse alternatieve metalband Raze combineert grooves uit moderne metal met onder andere de rauwe grunge uit de jaren negentig. Het debuutalbum ‘Pyrography’ (2023) werd zowel door fans als critici gewaardeerd. Na hun tour volgde een eenmalige akoestische show met bewerkte versies van ‘Pyrography’. De band stond samen een strijkers-sectie en een orkestpercussionist op het podium. Vlak voor kerst kwam het live-album ‘Pyrography: Reignited’ uit. De eerste seconden van intro van ‘Maple’ zijn niet heel anders. Maar dat verandert snel. Al gauw ga ik zo op in zang en muziek dat ik niet meer vergelijk, want deze metamorfose voelt heel natuurlijk. Een aantal elementen keren in iets andere vorm terug, daarom is het niet constant verrassend. Maar ieder nummer heeft prachtige delen, zowel vocal als instrumentaal. De balans dan wel afwisseling tussen de instrumenten onderling en de (gestapelde) zang is zeer goed. Met vlagen zijn er best veel laagjes, deze zijn prima verdeeld over de koptelefoon. Door de goede geluidskwaliteit komen ook de verschillen en het samensmelten tussen hoge en lage tonen tot hun recht. Dit maakt me nieuwsgierig naar de toekomst van Raze.(Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (One Eyed Toad Records)
AWKWARD i – Unalaska
Met ‘ Unalaska’ neemt Djurre de Haan, alias AWKWARD i, de luisteraar mee op een introspectieve reis. Het album, het vierde onder zijn alias, is een muzikaal avontuur vol melancholie, zelfspot en een verlangen naar vernieuwing. De titel, geïnspireerd door een vergeten coördinaat op een vergeelde pagina, zet de toon voor een plaat die de balans zoekt tussen kwetsbaarheid en kracht. Van de minimalistische openingstrack ‘Omaha’ tot het rijk georkestreerde ‘Coming Up Shorts’ en het psychedelische ‘Apocalypse’, laat De Haan een breed palet aan muzikale stijlen horen. Elk nummer voelt als een zorgvuldig vormgegeven landschap waarin de teksten even raadselachtig als herkenbaar zijn. Het melancholische ‘Apocalypse’ reflecteert op de eindigheid van jeugd en kansen: ‘Last chance to be a boy / Last chance to explore’. Wat ‘UNALASKA’ bijzonder maakt, is de natuurlijke samenhang. De muziek ademt rust, alsof De Haan het organisch heeft laten ontstaan. Zijn teksten, zoals in ‘Body as a Meadow’, balanceren tussen poëtisch en aards, soms ironisch gezongen door zijn dochter achter op de fiets. Met dit album plant AWKWARD i opnieuw een vlag in het universum van absurditeit en troost. ‘ Unalaska ‘ voelt als een logisch vervolg op zijn eerdere werk, maar laat tegelijkertijd verlangen naar meer. Een prachtige toevoeging aan zijn oeuvre. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Excelsior)
Brian Eaton – Trails of Contrition
De muziek die de Amerikaanse multi-instrumentalist Brian Eaton maakt, laat zich moeilijk typeren. ‘Trails of Contrition’ laveert tussen jazz die gemakkelijk in het gehoor ligt en Americana, gespeeld op diverse gitaren, keyboards en percussie. Twee uitschieters op de plaat zijn nieuwe versies van tracks die al eerder werden gereleased: ‘Travels’, oorspronkelijk van Pat Metheny, en de standaard ‘Detour Ahead’ dat bekend zal klinken in de uitvoeringen van iconen Billy Holiday of Sarah Vaughan. In de versie van Eaton, de ‘Trail Mix’, wordt de zangpartij vervangen door een akoestische gitaar, liggend op een hoogpolig keyboardtapijt. Het zijn kenmerkende ingrediënten van de Eaton-saus waarmee elk stuk wordt behandeld. De Amerikaan snoept van diverse walletjes als het gaat om stijlen. Luister naar de opening ‘Where Rivers Meet the Plains’: het intro dat ook zou passen op een Pink Floyd-plaat (incluis kabbelend water), gevolgd door een Oldfield-achtig repeterend piano-thema, waarna het stuk zich ontvouwt met een hoofdrol voor de percussie. Dat laatste is overigens niet gek: Eaton is van huis uit drummer. Verder staat die saus garant voor muziek die gemakkelijk verteerbaar is. Nergens wordt het moeilijk. Het glijdt allemaal zonder haperen naar binnen, mede door een supergladde productie. Wel lekker, zo net na de Kerst. (Jeroen Mulder) (6/10) (Eatin’ Records/BSE Music)
A Shoreline Dream – Whitelined
Shoegaze liefhebbers opgelet. Het Amerikaanse duo A Shoreline Dream bestaande uit zanger/multi-instrumentalist Ryan Policky en gitarist Erik Jeffries gaan voor hun 8e album een samenwerking aan met zanger/gitarist Mark Gardener van Ride. Gardener is te horen op drie nummers, te weten ‘Everything Turn’, ‘Written In Dust’ en ‘Hollow Crown’. Ook staan er twee instrumentaaltjes op ‘Whitelined’. Het nog geen minuut durende ‘A Spark’ en ‘Lost Of The Words’ wat ik persoonlijk één van de betere nummers van het album vindt. Het combineert shoegaze-elementen met een donkere Gothic vibe in de stijl van Bauhaus. Houdt je van een gevarieerd shoegaze album dan zal ‘Whitelined’ je niet teleurstellen. (Ad Keepers) (8/10) (Latenight Weeknight Records)
Ice Spice – Y2K!: I’m just a Girl
Ice Spice’s debuutalbum ‘Y2K!’ is een teleurstellende demonstratie van hoe commerciële ambities kunnen leiden tot artistieke stagnatie. De van oorsprong Bronx-rapper, die eerder indruk maakte met haar authentieke geluid, levert nu een verzameling tracks af die vooral opvallen door hun gebrek aan originaliteit. De productie is ronduit middelmatig – dertien-in-een-dozijn drill beats die geen moment verrassen of boeien. Waar Ice Spice de kans had om haar stem te gebruiken voor vernieuwing binnen het genre, kiest ze ervoor om zonder kritische reflectie misogyne teksten te reproduceren die door mannelijke producers en schrijvers zijn aangeleverd. Het album mist niet alleen authenticiteit, maar ook de energie en creativiteit die haar eerdere werk kenmerkten. De vraag is of deze artistieke compromissen zullen leiden tot het beoogde commerciële succes. In een muzieklandschap waar authenticiteit steeds meer wordt gewaardeerd, zou deze generieke aanpak wel eens averechts kunnen werken. ‘Y2K!’ is uiteindelijk niet meer dan een verzameling voorspelbare tracks die vooral dienen als voorbeeld van hoe commerciële aspiraties kunnen leiden tot artistieke zelfverloochening. Een gemiste kans voor een artiest die ooit beloofde de nieuwe stem van een generatie te worden. (Elodie Renard) (4/10) (UMG)
