Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Checking For Echo Project – The Scattering of Leaves
Het vallen van de bladeren wordt vaak als negatief gezien. Maar eigenlijk is dit een begin van een nieuwe bloei. Veranderingen lijden tot groei. ‘The Scattering of Leaves’ is een bedankje aan de naasten die als sterren in het donker schijnen, en ons steunen en begeleiden. De instrumentale openingstrack is melancholisch. Het vocale ‘The Scattering of Leaves’ is rustgevend, maar heeft ook licht rockend gitaarspel. De hoge (gestapelde) en de melange van de toetsen geven ‘Venus’ een bijzonde sfeer. Met het tikken van de klok lijkt ‘The Ticking Clock’ te eindigen, maar het gaat verder. De “klassieke” woordeloze zang sluit mooi aan bij de muziek. Er volgt een melange van sferische elementen en licht rockende delen. De woorden van ‘Stormy Clouds or Brightly Lit’ zijn romantisch, het einde is vrij onverwacht. De verschillende vocalisten hebben een duidelijke uitspraak, de teksten zijn niet zwaarmoedig. De meeste wendingen verlopen vrij geleidelijk, dat past bij de kalme opzet van dit album. De netto-opbrengst van ‘The Scattering of Leaves’ gaat naar twee goede doelen voor kankerbestrijding: Maggie’s in het Verenigd Koninkrijk en KWF in Nederland. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Eigen productie)
BSDE 4TET – Live at Parma Jazz Frontiere
Het Nederlands-Italiaanse gezelschap BSDE 4TET maakt met een combinatie van vooral free jazz en hard-bop muziek die niet door iedereen begrepen zal worden. Dit is jazz met een mening. Composities zijn vaak geïnspireerd op grote gebeurtenissen en daarmee een vertolking van emoties bij die gebeurtenis. De jazz van BSDE 4TET moet ergens over gaan en in elk geval uitnodigen tot diepere reflectie, aldus de
groep zelf. Een grote rol is weggelegd voor de saxofoon van Daniele Nasi, alumnus van het Groningse Prins Claus Conservatorium. Zijn veelzijdige spel is absoluut leidend, maar dat maakt het doorgronden van de stukken niet eenvoudiger. Zeker niet omdat de stukken soms worden onderbroken, bijvoorbeeld door een telefoongesprek dat te horen is in de opening ‘Drowning in Guilt’: het is een gesprek tussen iemand op een vluchtelingenboot en de Italiaanse kustwacht. Een stem meldt dat er honderd personen op de boot zitten, terwijl de muziek rustig lijkt door te kabbelen. Of ‘Waltz for Palestine’, dat aanvankelijk door frivool samenspel tussen piano en tenorsax opgewekt begint, maar uiteindelijk eindigt in tonen die langzaam uitsterven. Het is jazz die schuurt, soms ronduit ongemakkelijk is, maar als statement
absoluut binnenkomt. (Jeroen Mulder) (7/10) (GleAM Records)
Strawberry Girl – Sugar Cookie
Je moet toch van bepaalde huizen komen als je een EP van net geen tien minuten als een lange zit kan laten voelen. Toch weet Strawberry Girl het voor elkaar te krijgen met haar nieuwste EP ‘Sugar Cookie’. Er is zoveel aan de vocals gesleuteld na het inzingen dat het juist averechts werkt. Waar ze het wellicht wilde rechttrekken, schiet het volledig uit de bocht. Ondanks dat het plaatje tien minuten duurt is het opmerkelijk te noemen dat ‘Very Merry Girl’ abrupt stopt op een moment dat je denkt: “Heb ik op pauze gedrukt?”. De melodieën zijn ook al zo generiek. Originaliteit is ver te zoeken. Zelfs als je aardbeien lekker vindt, is dit ‘Sugar Cookie’ niet te pruimen. (Rik Moors) (2/10) (Records DK)
Sun Ra – Lights on a Satellite: Live at the Left Bank
Het moeten enorme happenings zijn geweest, de concerten van toetsenist, componist en bandleider Sun Ra, inclusief kloeke bigband en zelfs dansers. Dit ‘Lights on a Satellite: Live at the Left Bank’ is de registratie van een concert dat hij op 23 juli 1978 – Ra was toen al 64 – gaf in de Left Bank Society van Baltimore, samen met zijn ‘Myth Science Cosmo Swing Arkestra’. Optredens moesten van intergalactische grootsheid zijn, met nadruk op intergalactisch, een overblijfsel van een visioen waarin Sun Ra in zijn jonge jaren beweerde op Saturnus te zijn geweest. Enig effect van geestverruimende middelen valt niet uit te sluiten, maar zoals vaak resulteert dit in muziek die de grens opzoekt tussen geniaal en ‘volledig van het padje’. Zo ook in deze opnames, met een Sun Ra en zijn Arkestra in bloedvorm. Percussie en synthesizerdeuntjes uit de klavieren van Ra verzorgen de inleiding, om het geheel al snel te laten ontvlammen in ‘Tapestry from an Asteroid’ met complexe free jazz-improvisaties (het origineel duurt slechts twee minuten, hier uitgesponnen
tot ruim twaalf). Andere briljantjes zijn het big band-feestje van ‘Big John’s Special’ en de eigen interpretatie van Thelonious Monk’s ‘Round Midnight’. Soms van het padje, maar absoluut geniaal. (Jeroen Mulder) (8/10) (Resonance Records)
Irma – 11:24
In het delicate spanningsveld tussen authenticiteit en commerciële verleiding ontvouwt Irma’s nieuwste album ’11:24′ zich als een gelaagd portret van een artiest in transformatie. Waar haar oorspronkelijke muzikale reis begon als een intiem verhaal van een jonge, getalenteerde muzikante uit Douala die Parijs veroverde met niets meer dan een gitaar en pure emotie, presenteert dit album een complexere, geproduceerde versie van zichzelf. De plaat ademt de spanning van een artiest die balanceert tussen haar oorspronkelijke belofte – die kwetsbare zangeres die YouTube veroverde met akoestische covers – en de gepolijste popster waartoe ze lijkt te zijn gevormd. Elk nummer lijkt een onderhandeling te zijn tussen haar authentieke zelf en de industriële muziekmachine die haar heeft omarmd. Technisch is het album briljant geproduceerd, met lagen geluid die getuigen van hoogwaardige muzikale expertise. Tegelijkertijd voelt het alsof de rauwe emotie die haar eerste werk karakteriseerde, is afgevlakt door een laag autotune en gestroomlijnde arrangementen. Het is alsof Irma’s oorspronkelijke stem wordt gefluisterd achter een scherm van perfecte productie. Waar tracks van ‘Letter to the Lord’ nog de kwetsbaarheid ademden van een artiest die haar hart open en bloot durft te leggen, lijken de songs op ’11:24′ geënsceneerd, geregisseerd – alsof ze meer een muzikaal concept zijn dan een persoonlijke uitdrukking. Toch is er onderhuids iets bijzonders aan de hand. Tussen de geproduceerde lagen doorschemert nog steeds het talent van die oorspronkelijke artiste – die multi-instrumentaliste die ooit haar eigen pad bewandelde, ver weg van de gebaande muzikale paden. ’11:24′ is geen terugval, maar een complexe evolutie. Een album dat evenzeer een verslag is van artistieke groei als van mogelijke artistieke concessies. Het is een verzameling songs die tegelijkertijd imponeren en doen verlangen naar dat meisje met haar gitaar in de Parijse metro. Ik begrijp het wel, maar ik mis de Irma van 13 jaar geleden. Een album van verlies en winst. Van transformatie. Van Irma. (Jan Vranken) (7/10) (Irma)
