Met het gloednieuwe album ‘Muscle Shoals’ op zak, leek het de heren van DeWolff een mooie aanleiding om daarom voor de tweede keer hun eigen festival omheen te organiseren in TivoliVredenburg. Tijdens deze tweede editie van DeWolffest werd niet alleen hun nieuwe album gepresenteerd, maar traden er naast hun ook bevriende andere artiesten op. Allemaal bands en artiesten die passen in het roots genre van DeWolff.
Silveroller
De Britse band Silveroller mocht openen in de intieme Pandora zaal. Een bluesrock band geïnspireerd door The Black Crowes (net als hun deden ze een cover van ‘Hard To Handle’ van Otis Redding), de Stones en The Faces. Zanger Johnnie Hodson lijkt zelfs een beetje op een jonge Rod Stewart. Überhaupt zagen de bandleden eruit alsof ze zo uit de jaren ‘70 waren getransporteerd. Ze gaven het minifestival een energieke start. Het bleek volgens Hodson hun eerste optreden buiten het Verenigd Koninkrijk te zijn. Ondanks strubbelingen met een geannuleerde reis met de ferry die omgeboekt moest worden, was hun motivatie er niet minder om.
Minko
Uit een ander vaatje werd in de Ronda zaal getapt door de Dordrechtse band Minko. Hun muziek valt meer in de hoek van rockabilly en countryrock. Doordat alle bandleden zongen, doen ze zelfs denken aan The Band. Helaas bleek hun muziek net te intiem te zijn voor de Ronda zaal, en had dit beter gepast in de Pandora.
Moon
Bij de band Moon was er daarentegen wel een motiverende wisselwerking tussen band en publiek. De Pandora zaal was al aardig vol vlak voordat ze begonnen. De psychedelische rock doet erg denken aan The Yardbird en Cream uit de jaren ‘60. De heren hadden het duidelijk naar hun zin en speelden erg strak.
Dylan LeBlanc
Daarna speelde de Amerikaanse singer-songwriter Dylan LeBlanc in de Ronda zaal. Met vier albums op zak is de 34 jarige LeBlanc een aardig grote naam in het Americana genre. Hij is weliswaar geen crowdpleaser, maar dat past ook niet bij zijn muziek. Helaas verzoop zijn set volledig door het publiek dat elkaars gesprekken interessanter vonden dan wat LeBlanc op het podium stond te doen.
Cinelli Brothers
Dat was wel anders bij The Cinelli Brothers. Ze hebben hun wortels in Italië, maar zijn tegenwoordig afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk. Ze wisten met hun combinatie tussen blues en R&B de hele zaal aan te spreken. Wat ook kwam door hun energieke voorkomen. Het vormde de perfecte opmaat voor DeWolff.
DeWolff
DeWolff zelf zorgde uiteraard voor de kers op de taart. Aangevuld met drie blazers en twee achtergrondzangeressen begonnen ze met ‘Night Train’ van hun vorige album ‘Love, Death & Inbetween’. Inmiddels een gedroomde opener. Waarna de nieuwe single ‘In Love perfect erop aansloot als duet tussen de broer Pablo en Luka van der Poel. Bijna ieder nummer van ‘Muscle Shoals’ kwam voorbij. Zoals ondergetekende in zijn albumrecensie al schreef komen de songs live het beste uit de verf. Het wil wel wat zeggen als het je lukt om een gloednieuw nummer als ‘Hard To Make A Buck’ zo te brengen dat het publiek het gelijk meezingt. Terwijl het album nog maar een dag uit is. Ook al grapte Pablo zelf dat hij pas vandaag het nieuwe album voor het eerst in handen heeft gehad.
Eigenlijk was het enige nummer waarbij het een beetje inzakte het 8 minuten durende ‘Snowbird’. Het soulvolle ‘Let’s Stay Together’ bracht er daarna wel weer de vaart in de set terug.
Een kleine verrassing die de heren in petto hadden bleef helaas uit. Op het nummer ‘Ships in the Night’, de eerste toegift, zingt op het album Dylan LeBlanc mee. Hij bleek de persoon te zijn die DeWolff met de juiste personen in contact had gebracht om in de beroemde Muscle Shoals studio in Alabama op te nemen. Eigenlijk was het de bedoeling om het nummer vanavond als duet met LeBlanc te zingen, maar hij was al terug naar zijn hotel. DeWolff was er echter niet minder om. Bijzonder genoeg werd er als ‘ouder’ materiaal alleen maar terug gegrepen op hun vorige album dat nog amper twee jaar oud is. Eerder kwam ‘Will ‘o the Wisp’ voorbij in een mooie lang uitgesponnen versie, maar het 16 minuten durende epos ‘Rosita’ blijkt sinds vorig jaar het grote klapstuk te zijn geworden tijdens de optredens. Een nummer dat live ook nooit saai is, omdat er genoeg in gebeurd. Al was het vanavond bijvoorbeeld maar Pablo van der Poel die halverwege het nummer het publiek indook.
Moeiteloos maakte DeWolff op hun eigen festival hun eigen live reputatie weer waar. Maar wat alle optredens van alle bands en artiesten op het DeWolffest onderstreepten, was dat genres als bluesrock, countryrock en Americana niet iets uit het verleden zijn, maar nog steeds springlevend is voor nieuwe generaties artiesten.
Foto’s : Marjolein Tap