Zeg Nashville, Tennessee en je zegt country. De Amerikaanse stad is immers vrijwel synoniem voor banjotokkels, steel guitar en vocalen-met-een-snik. Maar de stad kent wel degelijk andere smaakjes. Al zul je niet snel denken aan female fronted symfonische power metal en dat is wel het genre dat Valkyrie’s Fire in vijf tracks ten gehore brengt op haar debuut-EP ‘Ascension’.
Nashville mag dan de bakermat zijn van hele kuddes liedjesschrijvers die inspiratie halen uit het bij elkaar drijven van vee en overspel door boerenzonen, bij Valkyrie’s Fire wordt uit een geheel ander vaatje getapt. De Noorse mythologie is het voornaamste thema en dat resulteert in teksten die, zoals dit vaker het geval is in dit genre, nogal wollig aandoen, ondanks de mededeling dat de rijmelarij een ‘moderne relevantie’ hebben. Wij citeren: “Father I have sinned/ Worthy of damnation/ Paid with tears and blood I now make this declaration”. U heeft nu een idee welke kant dit opgaat, de rest laten we graag aan de verbeelding of een eerste luisterbeurt over. Als het om muzikale invloeden gaat, haalt de band grote namen aan: Nocturna, Nightwish en Epica. Toe maar, dergelijke namen schreeuwen om een vergelijking, ofwel: kan Valkyrie’s Fire zich met deze begrippen in het metier meten? Wat betreft virtuositeit met snaren en drumstokken luidt de conclusie dat de mannen een prima moppie muziek maken, dus dat vinkje kunnen we met een gerust hart zetten.
De echte graadmeter is het vocale gebeuren, in dit geval de stemmen van zangeres Bettie Floyd en zanger Adam Sanders. Inderdaad: Valkyrie’s Fire heeft een zingend duo, afwisselend te horen in solopartijen en in duet. Daarbij is het geluid van Floyd toch echt het meest bepalend. Direct in de opening ‘Ride of the Valkyrie’ – een lofdicht over de Walkuren die op de ruggen van hellehonden naar op slagvelden
achtergelaten gevallen strijders zoeken – laat Floyd in het slot alvast even horen wat ze vermag met haar stembanden in een aan Floor Jansen waardige, majestueuze uithaal.
Muzikaal zit het dus wel goed en dat is ook niet zo verwonderlijk. De vijf tracks op ‘Ascension’ laten er geen misverstand over bestaan dat Valkyrie’s Fire geschoolde muzikanten zijn. Zanger Adam Sanders heeft een opleiding in muziektheorie en compositie, gitarist Joey Grimaldi is een klassiek geschoold gitarist en pianist. Bettie Floyd tenslotte is een geoefend mezzosopraan. Die kwaliteiten hoor je terug in de composities en de uitvoering.
‘Empty’ is daarvan een goed voorbeeld en tevens het hoogtepunt op ‘Ascension’. Het klassieke piano-intro, de opbouw van de akkoorden, de zanglijn, de dynamiek in het nummer en het arrangement: alles klopt en is gewoon een genot om naar te luisteren, niet in de laatste plaats door die magistrale strot van Floyd. Maar de ijzersterke vrouwelijke vocalen kunnen niet voorkomen dat de overige tracks toch wel erg klinisch klinken, net te geschoold. Het wordt gewoon niet spannend. Ter vergelijking: neem Nightwish’ ‘Sleeping Sun’ waar de vocalen echt onder je huid kruipen. Of het orkestrale, fenomenaal gearrangeerde ‘Sensorium’ van Epica. Twee nummers waarin de sopraanstemmen – los van de grunts bij Epica – de hoofdrol spelen, maar die toch minder ‘kil’, minder geforceerd klinken dan Valkyrie’s Fire.
Toch is deze EP veelbelovend genoeg. Het heeft gewoon wat tijd nodig om te rijpen. Aan de individuele klasse van de bandleden ligt het niet, maar er is nog wat lef nodig om los te komen van de studieboeken. Dat komt vanzelf en dan hebben we met Valkyrie’s Fire echt een fijne aanwinst in het genre.
(7/10) (Eclipse Records)