Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Huis – In The Face Of The Unknown
‘In The Face Of The Unknown’ is het vierde album van de Canadese band Huis. De band speelt een mix van melodieuze rock, AOR en Progressive Rock. Er zijn maar liefst vier toetsenisten, vooral zij zijn belangrijk voor het rijke geluid en de mooie melodieën. Zoals verwacht zijn er veel keyboard klanken, daarnaast is een afwisseling van akoestisch en elektrisch gitaarspel. Met vlagen is het gitaarspel meeslepend en gevoelig. Ook op dit album zijn de bas en/of de drums af en toe op de voorgrond. Er zijn volop wisselwerkingen tussen rockende- en minimalistische delen, de (soms vrij grote) volume verschillen verlopen prima. De stem van Sylvain Descôteaux past bij de muziek, de emotie is in zijn stem te horen. Soms is de (gestapelde) zang wat zoet van klank. Het geluid is goed verdeeld over de headset, waardoor de nuances goed tot zijn recht komen. ‘Failing’ is een duet met Éloïse Joncas, fans weten al langer dat haar stem een prima blend vormt met die van Sylvain. Deze mooie afsluiter eindigt vrij onverwacht. De acht nummers zijn goed opgebouwd, er is veel om naar te luisteren. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Unicorndigital)
D.A.D. – Speed Of Darkness
D.A.D. oftewel Disneyland is het Deense broertje van bands als Faster Pussycat, L.A. Guns en Hanoi Rocks. Ook hoor je bands als Aerosmith en The Black Crowes terug in de op Blues geïnspireerde Sleaze rock. Ter gelegenheid van het 40-jarige bestaan van D.A.D. brengen deze Denen nu hun dertiende (dubbel)album ‘Speed Of Darkness’ uit. Sinds het uitbrengen van voorganger ‘A Prayer For The Loud’, dat uitkwam in 2019, heeft D.A.D. in vijf jaar tijd 40 nummers geschreven waarvan er 14 op dit (dubbel)album staan. Beste nummers, ‘1st,2nd & 3rd’ wat lekker weg rockt, de Aerosmith-achtige ballad ‘Head Over Heels’ en de uptempo rocker ‘Everything Is Gone Now’. Mensen die de vorige 12 albums van D.A.D. ook al goed vonden kunnen ‘Speed Of Darkness’ met een gerust hart aanschaffen. Verrassend is het niet, maar je weet wat je aan deze band hebt. (Ad Keepers) (7/10) (AFM Records)
Lars Danielsson, Verneri Pohjopla & John Parricell – TRIO
Een bijzondere locatie vraagt om bijzondere muziek. En dat is precies wat je krijgt op ‘TRIO’, de nieuwe plaat van bassist Lars Danielsson, trompettist Verneri Pohjola en gitarist John Parricelli. Opgenomen in de houten salon van Château Palmer, een prestigieus wijnhuis in Bordeaux, ademt deze plaat een onmiskenbare rust en warmte. Het is fascinerend hoe deze drie muzikanten, die elkaar nauwelijks kenden voor de opnames, zo’n natuurlijke chemie weten te vinden. Danielsson’s melodieuze basspel vormt een perfect fundament voor Pohjola’s fluweelzachte trompetgeluid – soms zo ijl dat je een fluit denkt te horen – en Parricelli’s smaakvolle gitaarlijnen. De muziek beweegt zich tussen kamermuziek en Nordic jazz, met een melancholische ondertoon die perfect past bij de serene omgeving. Hoogtepunten zijn het atmosferische ‘La Calme Au Château’ en een prachtige vertolking van ‘La Chanson d’Hélène’. Alleen de Ellington-cover ‘Mood Indigo’ voelt wat misplaatst tussen de overwegend Europees georiënteerde stukken. Dit album, de tweede samenwerking tussen ACT en Château Palmer, bewijst dat grote wijn en verfijnde jazz uitstekend samengaan. Een plaat die je het liefst beluistert met een goed glas Bordeaux binnen handbereik. (Jan Vranken) (8/10) (ACT Music)
The Bongo Hop – La Pata Cojo
The Bongo Hop, het project van de Franse trompettist en DJ Etienne Sevet, levert met ‘La Pata Cojo’ precies wat je ervan verwacht: een aanstekelijke mix van Afro-Caribische ritmes die de kou uit je botten verdrijft. De productie, vakkundig verzorgd door Patchworks, klinkt glashelder en doordacht, met stuiterende gitaar partijen en stevige baslijnen die direct uitnodigen tot dansen. Sevets’ trompet weeft soepel door de arrangementen, terwijl de verschillende gastzangers zorgen voor authentieke tropische vocals die naadloos passen in het geheel. Het album biedt een toegankelijke fusie van cumbia, afrobeat en jazzy elementen, zonder daarbij veel muzikale risico’s te nemen. De formule is bekend, maar werkt nog steeds uitstekend.
Voor liefhebbers van zouk en afrobeats is dit een meer dan welkome release die weliswaar geen nieuwe wegen inslaat, maar wel garant staat voor een avond zorgeloos dansen. Een vertrouwd recept dat smaakt naar meer, al hadden we stiekem gehoopt op wat meer verrassingen. (Elodie Renard) (7/10) (Underdog Records)
Du Blonde – Sniff More Gritty
Du Blonde keert terug met hun nieuwe album ‘Sniff More Gritty’, een plaat die ondanks de indrukwekkende gastzangers niet weet te overtuigen. Het album bevat samenwerkingen met grote namen als Skin van Skunk Anansie, Laura Jane Grace van Against Me!, Paul Smith van Maximo Park en Ross Millard van The Futureheads. De plaat, die volledig door Du Blonde zelf is geproduceerd, probeert voort te borduren op het geluid van hun voorganger ‘Homecoming’ uit 2021. Waar dat album nog verfrissend klonk, voelt ‘Sniff More Gritty’ vooral als een herhaling van zetten. De twaalf nummers, die samen goed zijn voor net aan 38 minuten, behandelen thema’s als toxische relaties en de muziekindustrie, maar missen de urgentie om echt te raken. Hoewel nummers als ‘Next Big Thing’ (met Skin) en de pianoballade ‘Out Of A Million’ nog enigszins boeien, blijft het merendeel van het album steken in middelmatigheid. De glam-punk swagger waar Du Blonde om bekend staat, klinkt vermoeid en de productie mist de nodige punch. Zelfs de aanwezigheid van de gastmuzikanten kan het album niet naar een hoger niveau tillen. Al met al is ‘Sniff More Gritty’ een teleurstellende toevoeging aan Du Blonde’s discografie die net aan een 6 uit 10 verdient. (Anton Dupont) (6/10) (Deamon TV)
