Afgelopen dinsdagavond hadden behoorlijk wat rockliefhebbers de kou getrotseerd om richting de Eindhovense Effenaar te gaan. Daar stond de uit Kentucky afkomstige hardrockformatie Black Stone Cherry op het programma. Het publiek was opgewarmd door de bluesrocker Ayron Jones. Hiermee had de Effenaar een lekker gevulde zaal op een doordeweekse dinsdag, waarbij alleen het balkon gesloten bleef.
Bij binnenkomst voorafgaand aan Ayron Jones was de zaal nog schrikbarend leeg geweest. Toch hingen de doeken voor het achterste gedeelte omlaag, waardoor je het gevoel kreeg: waar blijft de rest? Wellicht had dat te maken gehad met de werkdag voor sommige bezoekers. Tijdens de stevige show van Jones werd het echter drukker en drukker, en tegen de helft van zijn optreden was het gros van het publiek toch wel binnen. Niet alleen het aantal mensen nam tijdens het optreden toe, ook het enthousiasme vanuit het publiek groeide naarmate zijn set vorderde. Met name de songs ‘Blood in the Water’ en ‘Take Me Away’ vielen goed in de smaak. Een lekkere opener die qua sound en publiek goed paste bij de sfeer van de avond.
Na een ombouwpauze was het tijd voor hoofdact Black Stone Cherry, en vanaf het eerste moment straalde er een flinke dosis energie vanaf het podium de zaal in. Daar stonden ze immers ook om bekend, en deze avond bewees dat nog maar eens. De band opende ijzersterk met het drieluik ‘Me and Mary Jane’, ‘Burnin’’ en ‘Again’. Mocht het publiek nog wat last hebben gehad van de kou, dan was dat na deze drie songs wel weg.
Toch was te merken dat het qua geluid bij de band in de eerste helft van de set niet helemaal soepel was verlopen. Zanger en leadgitarist Chris Robertson riep en seinde regelmatig naar de kant om het geluid wat zachter te zetten. Ook het drumstel moest af en toe even worden vastgeschroefd, wat niet heel gek is gezien hoe hard John Fred Young erop los beukte. Zelfs al keek je de hele set alleen maar naar hem, dan had je al een topavond gehad. Hij wist het publiek goed te vermaken met zijn trucjes en vaardigheden. Verder sprongen en renden bassist Steve Jewell en gitarist Ben Wells van hot naar her.
De nummers van het nieuwe album ‘Screamin’ At The Sky’ werden ook goed ontvangen, maar het waren hits als ‘Blame It On The Boom Boom’, ‘White Trash Millionaire’ en ‘Cheaper To Drink Alone’ die voor de grootste meezingmomenten zorgden. Afsluiter van de reguliere set ‘Lonely Train’ stond weer als een huis, en na een uur en tien minuten zat de show er vroegtijdig op. De lichten bleven echter uit, en vanzelfsprekend kwam Black Stone Cherry nog een keertje terug voor een laatste song. Na een inleiding over waarom ze dit specifieke nummer speelden – dat iedereen het wel eens moeilijk heeft en dat het oké is om daarover te praten – begonnen ze aan een prachtige stripped-down versie van ‘Peace Is Free’. Tegen het einde stond Robertson zichtbaar geëmotioneerd en met tranen in zijn ogen op het podium. Na een zeer oprecht dankwoord volgde een laatste refrein met volle kracht en op hoog volume.
Black Stone Cherry had in de Effenaar maar weer eens bewezen wat een geweldige liveband ze zijn en met wat voor ongekende energie ze staan te spelen. Alleen een kleine sidenote: een uur en twintig minuten inclusief toegift was wel karig. Er is voldoende goed materiaal; daar lag het zeker niet aan.