Donderdagavond stond Muziekgebouw Eindhoven in het teken van een unieke samenwerking tussen Hooverphonic en een strijkkwartet. De populaire Belgische band, bekend van hits als ‘Mad About You’ en ‘The Night Before’, bracht hun akoestische concept ‘Sit Down and Listen to Hooverphonic’ naar Eindhoven, 28 jaar nadat de band als Hoover voor het eerst in Eindhoven stond op het inmiddels ter ziele gegane Beathoven festival. Het concert gaf het publiek de kans om de tijdloze muziek in een ander jasje te ervaren, voorzien van nieuwere arrangementen, en natuurlijk de zang van nachtegaaltje Geike Arnaert centraal.
De magie van de combinatie van strijkers en elektronica
Hooverphonic bewees deze avond hoe perfect de band met een strijkkwartet kan samengaan. Het concert begon met de betoverende uitvoering van ‘Cheek To Cheek’, een nummer dat de muzikale toon van de avond meteen zette. Het strijkkwartet, bestaande uit Cedric Murrath (viool), Lisbeth Lannie (viool), Harmen Goossens (cello) en Farchod Yuldashev (contrabas), voegde een verfijnde diepgang toe aan de muziek, terwijl de band, geleid door Alex Callier en Raymond Geerts, hun elektronische klanken met subtiele akoestische elementen verweefde.
Geike Arnaert, die sinds 2020 weer terug is bij Hooverphonic, schitterde met haar prachtige stem. In nummers als ‘Ether’ en ‘Release Me’ bracht ze de kwetsbaarheid en kracht van de band perfect naar voren. Het publiek werd van de ene magische transitie naar de andere geleid, van dromerige melodieën naar groovende beats, en alles daartussenin.
Een intieme muzikale reis
Het concept ‘Sit Down and Listen to Hooverphonic’ biedt de luisteraar de kans om in een intieme setting de muziek van de band in zijn puurste vorm te ervaren. De setlist was een reis door de rijke carrière van Hooverphonic, waarbij zowel klassiekers als minder bekende pareltjes voorbij kwamen. Het gevoel van nostalgie was overal aanwezig, maar de vernieuwende benadering van de band zorgde ervoor dat elk nummer weer fris en spannend klonk.
Nummer als ‘2Wicky’, ‘Por Favor’ en ‘The Wrong Place’ kregen een nieuwe dimensie door de strijkers, die de band aanvulde. Vooral ‘Le Temps Qui Court’, een cover van Alain Chamfort, die op zijn beurt ‘Could It Be Magic’ van Barry Manilow in het Frans coverde. Geike bracht het nummer met subtiele melancholie met hulp van het strijkkwartet tot een fragiele, maar prachtige uitvoering.
Alex Callier, altijd de spraakzame frontman, deelde anekdotes en verhalen met het publiek. Van herinneringen aan zijn vader tot verhalen over hun deelname aan het Eurovisie Songfestival, Adam Curry en de invloed van de Fender Rhodes piano op hun muziek. Zijn praatjes gaven het concert een persoonlijke en informele sfeer. Tussen de nummer door, maar ook tijdens de nummers, wisselde Raymond Geerts vlot van gitaar, wat het dynamische karakter van de show versterkte. En Geike? Geike zong en stond mooi te wezen. En dat alleen al is een lust voor het oor en oog.
Balans
De setlist bestond uit Hooverphonic’s grootste hits en hun meer experimentele nummers. Maar dan veelal in een nieuwer arrangement. De mooiste momenten van de avond kwamen tijdens de uitvoering van hun bekende nummers, maar het was de vernieuwde akoestische versie van ‘Anger Never Dies’ en ‘Gravity’ die het publiek volledig in hun greep hield. De interactie tussen de bandleden en het strijkkwartet zorgde voor een extra laag van complexiteit, waardoor elk nummer nog meer diepgang kreeg.
De speelse uitvoering van ‘Electro Shock Faders’ in een polka versie was een van de grootste verrassingen van de avond. Het onverwachte ritme en de ongebruikelijke uitvoering kregen het publiek aan het meeklappen, lachen en liet zien dat Hooverphonic niet bang is om buiten de gebaande paden te treden.
Europese top
De avond eindigde in stijl met een adembenemende toegift, die aangaf dat de band en het publiek elkaar omarmd hadden. Het geweldig mooie ‘Amalfi’ en ‘Battersea’ gaven de band de kans om hun krachten te tonen, met Geike Arnaert die haar stem tot nieuwe hoogtes tilde. Het publiek kreeg ook de kans om hun wensen in te dienen, wat resulteerde in de uitvoering van ‘Stranger’, een verzoeknummer van een fan, dat met dezelfde emotie werd gebracht als de originele versie. Het lievelings nummer van Callier, zo vertelde hij.
De ultieme afsluiter kwam in de vorm van ‘Fake Is The New Dope’. Dit nummer benadrukte de actuele boodschap van de band en was tegelijk een statement over de wereld waarin we leven. Het was een perfecte afsluiting van een avond die niet alleen muzikaal indrukwekkend was, maar ook vol momenten van verbinding met het publiek.
Hooverphonic bewees op donderdagavond waarom ze nog steeds tot de top van de Europese muziek behoren. Door de samenwerking met een strijkkwartet bracht de band hun muziek naar een hoger niveau. Geike Arnaert’s indrukwekkende zang, gecombineerd met de delicate maar krachtige klanken van de strijkers, gaf het concert een intieme en verfijnde sfeer. Met een setlist die zowel nostalgie als vernieuwing omarmde, bood Hooverphonic een onvergetelijke avond in Muziekgebouw Eindhoven.
De band blijft een onmiskenbare kracht in de muziekwereld, en met deze akoestische benadering van hun werk bewezen ze dat ze nooit stil staan. Of je nu een oude fan bent of een nieuwe luisteraar, Hooverphonic weet altijd te ontroeren en te verrassen.