Week na week ruimde Rob Stenders, destijds voor NPO Radio 2, dagelijks tien minuten van zijn Bonanza in voor één plaat van een toen nog onbekende soulzanger uit Londen. Die ene plaat moest in de Top 2000. Dat lukte. ‘Cold Little Heart’ denderde in 2017 de lijst in op plek 750. Het was voor velen de kennismaking met Michael Kiwanuka.
Inmiddels zijn we een paar albums verder. ‘Cold Little Heart’ was de opener van ‘Love and Hate’, dat werd opgevolgd door ‘KIWANUKA’ waarmee de Brit in 2020 de Engelse Mercury Price won voor het beste album en als kers op de taart een Grammy-nominatie in de wacht sleepte. ‘KIWANUKA’ werd geproduceerd door Danger Mouse en Inflo en onder het motto dat je een goed team nooit te veel moet wijzigen, tekent het duo ook voor de productie van dit vierde album, getiteld ‘Small Changes’. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, maar in dit geval zijn de twee woorden in de titel meer dan duidelijk over de intenties: dit wordt geen trendbreuk.
Mocht er nog enige twijfel zijn, dan neemt de openingstrack ‘Floating Parade’ die resoluut weg. Vanaf de eerste seconde klinkt een vertrouwd geluid: heerlijke soul die voelt als een tot nu toe onontdekte schat uit de jaren zestig. ‘Small Changes’ vervolgt de ingezette, succesvolle koers van de eerdere albums. Je verwacht de bekende en gevarieerde mix van soul, folk en een vleugje jazz. Je krijgt de mix tussen soul, folk en een vleugje jazz. Kiwanuka is zo’n artiest die gewoon levert, daarin niet teleurstelt, maar tegelijkertijd dus ook niet verrast. Daar is eigenlijk niks mis mee.
Kiwanuka is die luie stoel die zich al helemaal naar jou heeft gevormd, waarin je heerlijk wegzakt en loom de middag indroomt, even los van alledaagse beslommeringen, mijmerend in een permanente staat van perfecte gelukzaligheid. Kiwanuka is de zwoele zomeravond, verstrengeld in de nooit loslatende hand van je geliefde starend naar de ondergaande zon, terwijl de hemel kleurt als de liefde. Kiwanuka omarmt je met een innigheid die altijd op de juiste manier warm en veilig zal voelen. Zoals alleen de groten van weleer dat gevoel konden oproepen, schatplichtig maar beslist waardig aan Sam, Otis en Ben.
Enig risicomijdend gedrag valt niet te ontkennen bij het beluisteren van de songs op ’Small Changes’. Kiwanuka zal met deze plaat vermoedelijk geen nieuw publiek aanboren, maar de fans zullen ook deze plaat weer liefhebben en koesteren. Enig minpuntje zou kunnen zijn dat de plaat het moet doen zonder echte uitschieter met eeuwigheidswaarde van het formaat ‘Cold Little Heart’. Of het zou ‘Lowdown’ moeten zijn, dat uit twee delen bestaat en waarin Kiwanuka aan zichzelf twijfelt en of hij tot nu de juiste keuzes heeft gemaakt: I’ve been wrong half the time/Gotta Wonder how I survived/I’ve been losing my touch. Het stuk gaat vervolgens over in het instrumentale deel met dezelfde vibe als op ‘Cold Little Heart’ dat juist als intrumental begon.
Deze plaat mag dan risico’s uit de weg gaan, toch klinkt het nergens als platgetreden paden. Nergens krijg je het gevoel dat de songwriter zich er gemakkelijk vanaf heeft gemaakt door eenvoudigweg een succesvol recept te kopiëren. Daarvoor gaan de songs te diep, raken ze keer op keer vol in het hart, niet in de laatste plaats door de teksten en die heerlijke stem waarop zo nu en dan, precies op de juiste plaatsen een rauw randje zit.
De titel ‘Small Changes’ had niet beter gekozen kunnen worden. Het zijn slechts kleine veranderingen, waarbij de kenmerkende sound van Michael Kiwanuka onaangetast blijft. Onaangetast goed. Dat wel. (8/10) (Polydor/Universal Music)