Het is een bijzondere prestatie als een band dertig jaar na dato nog steeds weet te ontroeren met een nummer dat inmiddels tot het culturele erfgoed van Nederland behoort. Maar dat is precies wat Van Dik Hout gisteravond in de Nieuwe Nor in Heerlen deed met hun iconische ‘Stil in mij’.
Op deze eerste echt herfstige avond van het jaar vulde zich de intieme zaal van de Nieuwe Nor met een gemêleerd publiek. Niet uitverkocht, maar precies vol genoeg om die typische clubsfeer te creëren die past bij een band die, ondanks alle successen, altijd dicht bij zijn publiek is gebleven.
De opening met ‘Wat weg is raak je nooit meer kwijt’ zette direct de toon. Als de eerste strofen door de zaal klinken – “Zonlicht, neonlichten vervagen de ochtend, glimlach rond je lippen: hier is het afscheid” – wordt je direct herinnerd aan waarom deze band het destijds voor elkaar kreeg om grunge en vuige gitaarrock Radio 2-proof te maken. Met een beetje hulp van grootmeester Frits Spits, dat wel. Waar de teksten van generatiegenoot Paskal Jakobsen van BLØF soms blijven hangen in cryptische doodlopende steegjes, omarmt Martin Buitenhuis zijn poëtische alter ego met zo’n natuurlijke openheid dat zijn teksten probleemloos als dichtbundel in het Italiaans zouden kunnen verschijnen.
Frontman Martin Buitenhuis, nog altijd gezegend met die karakteristieke stem die ergens tussen melancholie en hoop balanceert, leidt zijn muzikale kompanen door een setlist die aanvoelt als een warm bad van nostalgie én vernieuwing. Want hoewel de classics ruimschoots aan bod komen, is dit geen greatest hits-toer op de automatische piloot. Neem ‘Laarzen aan mijn voeten’, dat na al die jaren is uitgegroeid tot een nummer met een compleet eigen groove, zonder het oorspronkelijke DNA geweld aan te doen.
Het hoogtepunt van de avond komt natuurlijk met ‘Stil in mij’, strategisch halverwege de set geplaatst. Geen introductie nodig – de eerste akkoorden zijn genoeg om de zaal in vuur en vlam te zetten. Het is fascinerend om te zien hoe een nummer dat zo vaak gespeeld is, nog steeds met zoveel overtuiging en energie wordt gebracht. De band staat er niet als een stel veteranen die hun grootste hit afdraaien, maar als muzikanten die nog steeds geloven in elk woord en elke noot.
Het speelplezier spat ervan af. Als er een vals nootje klinkt of een intro opnieuw moet, wordt er gelachen en gegrapt. het is heel goed voorstelbaar dat deze band elkaar in de bandbus op weg naar huis elkaar met die dingen speels zal pesten, alvorens bij wijze van spreken in diezelfde bus in slaap te vallen. Het tekent de ongedwongen sfeer die de hele avond hangt. Deze vrienden maken al dertig jaar samen muziek, en dat zie je. Het speciale verzoek van de avond, ‘De stilte valt zo hard’, waarom via social media maar liefst 57 keer was gevraagd, werd met verve gebracht.
In de toegift bewijst de band nog maar eens hun veelzijdigheid. Hun vertolking van Ramses Shaffy’s ‘Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder’ is een prachtig eerbetoon aan een van hun grootste inspiratiebronnen. De avond eindigt perfect met ‘Tot jij mijn liefde voelt’, Bob Dylans ‘Make You Feel My Love’ in de vertaling van Huub van der Lubbe.
Na ruim anderhalf uur blijft één conclusie over: Van Dik Hout behoort nog steeds tot de Nederlandse rocktop. Niet omdat ze zich vastklampen aan vergane glorie, maar omdat ze hun muzikale erfgoed levend houden door het constant te laten evolueren. In een tijd waarin veel bands terugvallen op automatische piloot, blijft Van Dik Hout verrassend en relevant. En bovenal: een genot om live te zien.
Foto’s (c) Jan Vranken