Op 23 oktober 2024 was het eindelijk zover: Henry Moodie stond in de Melkweg in Amsterdam, en de sfeer zat er meteen goed in. Toen zijn tourbus aankwam, zaten de eerste fans al in de rij, klaar voor een onvergetelijke avond vol muziek.
Henry trapte de avond af met het nummer ‘Good Old Days’, en het publiek ging meteen uit zijn dak. De titel van dit nummer was ook te zien op het vel van de drum. Vervolgens kwam ‘Beat Up Car’, en iedereen klapte mee. Aan het einde van het refrein werd Henry’s: “What?” beantwoord met “Baby don’t you wake me if I’m dreaming!” vanuit het publiek; Een geweldig moment.
Hij sprak even over zijn droom om muziek te maken voor mensen die het moeilijk hebben. “Het volgende nummer is een goed voorbeeld van zo’n nummer”, zei hij, en hij begon met ‘Pick Up the Phone’. Het werd een leuk wedstrijdje tussen links en rechts in de zaal wie het hardst kon meezingen, en het publiek deed zo goed mee dat Henry zelf het einde niet eens meer mee hoefde te zingen.
Met ‘Closure’ kwam er een emotionele lading in de zaal. Fans gilden mee met het refrein, en Henry ging achter de piano zitten voor de bridge en het laatste deel van het nummer. Hij vertelde dat zijn nieuwe album verschillende hoofdstukken van zijn leven belicht, zoals zijn eerste breakup en veel andere struggles aspecten die horen bij opgroeien. Daarna speelde hij ‘The Old Me’, terwijl het publiek hun zaklampjes omhoog hield.
Na ‘Still Dancing’ deed hij een prachtige cover van ‘Iris’ van de Goo Goo Dolls. Henry vertelde openhartig over zijn worstelingen met anxiety en hoe hij ‘Bad Emotions’ schreef om anderen te helpen. “Ik twijfelde of ik het moest uitbrengen, maar ik hoopte dat het anderen zou helpen”, gaf hij aan. De energie bleef hoog met ‘Fight or Flight’, waarbij fans briefjes omhoog hielden met de boodschap: “We will be there through the good and bad.”. ‘Orbit’ volgde, waarin de gitariste Ariana haar talent toonde met een indrukwekkende solo.
Op een gegeven moment werden er cadeautjes het podium op gegooid. Wat begon met een enkele “positive potatoe”, waar Henry heel blij mee was, eindigde in een regen van cadeau’s die het podium op vlogen. Er zaten onder andere tekeningen bij van een fan die van alle liedjes een tekening had gemaakt. Henry zei met een glimlach: “Let me just collect this.” Hij raapte alles op en vroeg toen: “Wie is klaar voor een spel?” Een opblaasbare dobbelsteen en een lijstje met artiesten kwam op het podium, en na het gooien van de dobbelsteen bleek hij een cover van Taylor Swift te moeten spelen. De zaal ging helemaal los!
Een fan had ook een bordje met een “surprise song request”. Henry trok een briefje en moest kiezen of hij ‘Little Town’, of een niet uitgebracht liedje zou spelen. Hij besloot het onuitgebrachte nummer ‘Indigo’ te spelen, geschreven over dezelfde persoon als met wie hij het nummer ‘Drunk Tekst’ heeft geschreven. “Ik zei dat ik het niet zou verklappen, maar hey, het leven is kort!”, zei hij met een knipoog, en hij begon te spelen.
De set eindigde met ‘Right Person, Wrong Time’, weer met zaklampjes in de lucht. Henry ging toen even van het podium af, en na luid geschreeuw kwam hij weer op met zijn allereerste release ‘You Were There for Me’. Tot slot, de klapper van de avond: ‘Drunk Text’, het nummer waarmee hij doorbrak.
Henry Moodie gaf een show om nooit te vergeten. Zijn oprechtheid, muzikale talent en de connectie met het publiek zorgden ervoor dat iedereen met een glimlach naar buiten ging. Een avond waar zijn fans nog lang over zullen napraten!
Foto’s (c) Myrthe Bakker
