Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Vision Video – Modern Horror
Vision Video’s derde album ‘Modern Horror’ is een nietsontziende duik in de donkere realiteit van onze tijd. De post-punk band uit Athens, Georgia, levert met deze 11 tracks een krachtig statement af. Met openingsnummer ‘Modern Horror’ zet de band direct de toon met snijdende gitaren en Dusty Gannon’s indringende vocalen. ‘Dead Gods’ volgt met een hypnotiserende bassline en Emily Fredock’s spookachtige synths die de apocalyptische sfeer versterken. ‘Sign Of The Times’ is geen cover van His Royal Badness, maar doet meer denken aan U2 in hun ‘Boy’ en ‘October’ tijden, en dat is zeker geen belediging! Een nummer waarin Gannon’s ervaringen als Afghanistan-veteraan doorschemeren in de urgente tekst en Ryan Houchens’ agressieve drumwerk. ‘Normalized’ doet dan weer wat denken aan The Cure en is wat losser dan de rest, met hun kritische blik op maatschappelijke onverschilligheid. Geproduceerd door Grammy-winnaar Ben Allen en gemasterd in Abbey Road Studios, klinkt ‘Modern Horror’ groots en gepolijst, zonder aan rauwheid in te boeten. Vision Video levert met dit album een urgent, aangrijpend werk dat de post-punk naar nieuwe hoogten tilt. Doet terugdenken aan de 80’s, en dat is heerlijk! (Anton Dupont) (8/10) (Eigen productie)
Dotan – A Little Light in the Dark
Tien jaar na zijn definitieve doorbraak met ‘7 Layers’ en mega hit ‘Home’ en een periode waarin hij in ongenade raakte is Dotan terug, drie jaar na ‘Satelites’. Met zijn vierde studioalbum ‘A Little Light in the Dark’ toont Dotan een verrassende en verfrissende muzikale ontwikkeling. De eerder uitgebrachte singles ‘Diamonds in my Chest’ en ‘Louder’ gaven al een voorproefje van de muzikale richting, maar het volledige album overtreft alle verwachtingen. Dotan’s kenmerkende melancholische stemgeluid komt prachtig tot zijn recht in de door folk en roots beïnvloede arrangementen. Hoogtepunten op ‘A Little Light in the Dark’ zijn het openhartige ‘No Kissing on a Sunday’, dat een ontroerend verhaal van acceptatie vertelt, en de meeslepende single ‘Drown Me in your River’. De nummers tonen Dotan’s groei als songwriter en zijn vermogen om universele thema’s te vertalen naar persoonlijke, raakt-treffende liedjes. De productie, volledig in handen van Dotan zelf, is helder en gebalanceerd, waardoor elk nummer de ruimte krijgt om te ademen. ‘A Little Light in the Dark’ markeert de terugkeer die Dotan’s plaats in deNederlandse scene bevestigt. Ok, een foutje is gemaakt, zand erover; Dotan is terug. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (8Ball Music)
Dilemma – The Purpose Paradox
Met ‘The Purpose Paradox’ tilt de Nederlandse progressieve rockband Dilemma de lat nog hoger dan op hun vorige album ‘Random Acts of Liberation’. Dit ambitieuze dubbelalbum, bestaande uit een vocale en een instrumentale versie van dezelfde tracks, is een ware tour de force in het genre. De productie, verzorgd door Rich Mouser en drummer Colin Leijenaar, is van wereldklasse. Openingstrack ‘Sanctuary’demonstreert dit perfect met een kristalheldere mix waarin elk instrument en elke stem ademruimte krijgt zonder aan kracht in te boeten. De composities, deels mede geschreven door ex-zanger Dec Burke, zijn doordacht en meeslepend. Nieuwe frontman Wudstik blijkt een gouden greep. Ver verwijderd van zijn vroegere dagen als voorprogramma bij De La Soul, imponeert hij met een krachtige stem die zowel power als soul verenigt. Het is een verfrissende toevoeging aan de al indrukwekkende sound van de band. ‘The Purpose Paradox’ bevestigt Dilemma’s status als de beste progressieve rockband van de Benelux. De combinatie van verfijnde productie, uitgekiende composities en vocale excellentie maakt dit album tot een mijlpaal in het genre. Een release van internationaal niveau die de Nederlandse prog-rock definitief op de kaart zet. (Jan Vranken) (9/10) (Dilemma & Butler Records)
Joy Oladokun – Observations from a Crowded Room
Met ‘Observations from a Crowded Room’ levert Joy Oladokun een meesterlijk contemplatief album af dat perfect past bij de late avonduren. De openingstrack ‘Letter from a Blackbird’ is een nummer dat je het beste kunt ervaren met gesloten ogen, waarbij je je volledig kunt overgeven aan Oladokuns kristalheldere stem die als een lichtbaken door de nacht schijnt. Het album is een perfect uitgebalanceerde mix van ingetogen folk, subtiele R&B-invloeden en verfijnde poparrangementen. De productie is warm en intiem, waarbij elk instrument precies de juiste ruimte krijgt. ‘Am I’ ontwikkelt zich met elke luisterbeurt tot een steeds rijkere ervaring, een kwaliteit die kenmerkend is voor het hele album. Oladokun creëert een sonische wereld die troost biedt en perspectief geeft in deze turbulente tijden. De melodieën zijn tegelijk toegankelijk en complex, met beats die nooit opdringerig zijn maar je wel meenemen op een muzikale reis die je even doet vergeten dat de werkelijkheid soms minder mooi is dan de wereld die zij schetst.Dit is een album dat langzaam onder je huid kruipt en daar blijft zitten. Een heel sterke 8/10, die rakelings langs de 9 scheert. (Elodie Renard) (8/10) (Amigo Records)
Sofía Valdés – Sofía Valdés
Een veelbelovend debuut dat wereldwijd streams en lof oogstte, valt het tweede album van de Panamese singer-songwriter Sofía Valdés helaas tegen. Waar haar EP ‘Ventura’ nog indruk maakte met intimiteit en culturele rijkdom, blijft haar nieuwe werk steken in middelmatigheid. De productie doet afbreuk aan Valdés’ natuurlijke talent. Hoewel haar muzikale roots – van Beatles-invloeden tot bossa nova en Latijnse klanken – nog steeds aanwezig zijn, worden deze overschaduwd door een rommelige productie en overmatig gebruik van effecten. Het nummer ‘Midnight Freak-Out’ illustreert perfect wat er mis is: teveel galm en onnodige productiefratsen verstikken de authenticiteit die haar debuut zo charmant maakte. Voor iemand die opgroeide in Panama en muzikale inspiratie vond in diverse genres, van Motown tot Cubaanse muziek, is dit een gemiste kans. De hoop dat zij zou uitgroeien tot een nieuwe ster in het singer-songwriter firmament, vergelijkbaar met Caroline Polachek, blijkt voorbarig. Wat overblijft is een teleurstellend album dat de belofte van haar talent niet waarmaakt. (Jan Vranken) (4/10) (Warner Records)
