Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
TheDEEPstate – Days Of Delirium
TheDEEPstate is een muzikaal project van Drifting Suns gitarist Ralph Cardall. Samen met James Sedge op drum en percussie, produceert hij eclectische instrumentale en vocale muziek. ‘Veil’ is (tot nog toe) het meest succesvolle album van Drifting Sun. ‘Days Of Delirium’ is een heruitgave van dit uitverkochte album. Al bij de openingstrack hoor je dat dit een heel ander album gaat worden. Voor wie ‘Veil’ vaak heeft geluisterd is het wel even wennen. Maar ‘The Old Man’ intrigeert wel meteen. De verschillen tussen deze albums ga ik niet benoemen, het zijn er te veel. Zelfs de tracklist is anders. Sommige tracks zijn amper te herkennen. Maar toch haal je de stijl van Drifting Sun er uit. Dat komt natuurlijk ook door de zang van Jargon, met zijn mooie, herkenbare stem. Dit drietal heeft met ‘Days Of Delirium’ een hele bijzondere heruitgave van ‘Veil’ gemaakt. (8/10) (Esther Kessel-Tamerus) (Eigen Beheer)
Nieve Ella – Watch It Ache And Bleed
De Britse singer-songwriter Nieve Ella brengt met ‘Watch It Ache And Bleed’ een nieuwe EP uit die in nog geen half uur voorbij is. De acht nummers, geproduceerd door Iain Berryman (bekend van Hozier en Arcade Fire), kenmerken zich door een chaotische maar interessante sound. Hoewel ‘Sugarcoated’ zich manifesteert als een van de sterkere tracks, worstelt de EP in zijn geheel met een zekere rusteloosheid. De spontaniteit die Ella’s werk typeert is verfrissend, maar lijkt soms ten koste te gaan van de muzikale diepgang. Het is alsof ideeën te snel worden losgelaten voordat ze tot volle wasdom kunnen komen. De rauwe energie die door de EP stroomt is onmiskenbaar, maar mist de verfijning die haar eerdere werk zo boeiend maakte. Met een 5 uit 10 is ‘Watch It Ache And Bleed’ een wisselvallige release die vooral laat zien dat deze jonge artiest, die eerder al tourde met Dylan en Inhaler, nog volop in ontwikkeling is. Er zit zeker potentieel in, maar deze EP voelt meer als een haastige schets dan een volwaardig kunstwerk. (Jan Vranken) (5/10) (Nieve Bella Music Ltd)
Kelly Lee Owens – Dreamstate
Kelly Lee Owens’ reis van platenzaakmedewerker naar gerenommeerd elektronisch artiest werd tot nu toe gekenmerkt door gedurfde experimenten en doordachte innovatie. Haar nieuwste werk, ‘Dreamstate’ (2024), betekent echter een onverwachte en uiteindelijk onbevredigende draai richting commerciëler terrein. De overstap van de Welsh producer naar dh2, een elektronische sublabel van Dirty Hit, wijst duidelijk op de ambitie om een breder publiek te bereiken. Ondanks de indrukwekkende lijst samenwerkingen, waaronder Bicep, Tom Rowlands van The Chemical Brothers en George Daniel van The 1975, schiet het album tekort vergeleken met haar eerdere werk. Openingstrack ‘Dark Angel’ zet direct de teleurstellende toon, met een opvallend gebrek aan pakkende hooks en melodische diepgang. De titeltrack ‘Dreamstate’ gebruikt weliswaar interessantere retro synthesizer sounds, maar weet zich alsnog niet te verheffen boven doorsnee dancemuziek. Het grootste manco van het album ligt in de zwakke composities. Waar Owens’ eerdere werk (vooral haar debuutalbum en ‘Inner Song’) uitblonk in de vakkundige integratie van vocals en elektronische elementen, leunt ‘Dreamstate’ op galm-doordrenkte vocale fragmenten die doelloos boven standaard four-to-the-floor beats zweven. De productie voelt verrassend amateuristisch aan, zeker gezien het kaliber van de betrokken producers. Deze draai richting Ibiza-geïnspireerde trance staat in schril contrast met de mysterieuze techno-pop waarmee Owens haar reputatie vestigde. De experimentele flair die ‘LP.8’ zo intrigerend maakte, heeft plaatsgemaakt voor generieke dance-clichés die van elke willekeurige producer hadden kunnen komen. Voor een artiest die eerder samenwerkte met avant-garde figuren als Jenny Hval en John Cale, is deze terugval naar formulematige dancemuziek bijzonder teleurstellend. Hoewel commercieel succes niet per definitie negatief is, offert ‘Dreamstate’ Owens’ artistieke identiteit op zonder er iets waardevols voor terug te geven. (Anton Dupont) (2/10) (DH2)
Pongo – Pongo Baddie
Met haar nieuwe EP ‘Pongo Baddie’ bevestigt Pongo opnieuw haar status als voorvechtster van de hedendaagse kuduro-scene. Net als haar generatiegenoot Miguel Batida, die recent met zijn single ‘Muscle Memory’ de kizomba een moderne clubdraai geeft, weet Pongo de Angolese roots te vertalen naar een eigentijdse sound die rechtstreeks op de dansvloer mikt. ‘Pongo Baddie’ is een verzameling tracks die geen moment stilstand duldt. De openingstrack ‘Alabamento’ is een ware tour de force die het lichaam dwingt tot beweging – de hypnotiserende ritmes en pulserende beats maken verzet futiel. Het contrast komt met ‘Mandela’, waar Pongo even gas terugneemt en ruimte creëert voor introspectie. Hier raakt ze, net als Batida in zijn werk, aan de complexe emoties van de tweede generatie Angolese diaspora in Europa. De ‘saudade’, dat typisch Portugese gevoel van melancholische heimwee, sijpelt door in de productie zonder de fundamentele energie van de EP te ondermijnen. Hoewel ‘Pongo Baddie’ misschien wat kort is om alle muzikale ideeën volledig uit te werken, maakt het meer dan nieuwsgierig naar wat een volledig album zou kunnen brengen. De EP toont een artiest die stevig in haar schoenen staat en precies weet hoe ze de clubvloer moet bespelen, zonder haar culturele erfgoed uit het oog te verliezen. Deze release onderstreept de groeiende impact van Angolese dansmuziek in de Europese clubscene, waar artiesten als Pongo en Batida de traditionele genres naar het hier en nu tillen. Het resultaat is een opwindende fusie die zowel respectvol is naar de oorsprong als vooruitstrevend in zijn uitvoering. (Elodie Renard) (7/10) (Hive Music)
Susanna Hoffs – The Lost Record
Een tijdscapsule uit 1999 komt eindelijk aan het daglicht. In de muziekwereld komen ‘verloren’ albums vaak met uitgebreide mythes, maar Susanna Hoffs’ toepasselijk getitelde ‘The Lost Record’ heeft een verfrissend eenvoudige oorsprong: het lag simpelweg 24 jaar in haar garage. Opgenomen in 1999 met een groep vrienden, waaronder Go-Go’s-leden Charlotte Caffey en Jane Wiedlin, vangt deze verzameling Hoffs tijdens wat zij omschrijft als een ‘zoete, bijzondere periode’ van prille moederschap en zelfontdekking.
De garage-setting past bijzonder goed bij Hoffs, die tijdens haar carrière regelmatig haar liefde voor garagerock heeft uitgesproken. Het is de plek waar een groot deel van haar muzikale reis zich heeft afgespeeld, van haar begindagen tot aan deze intieme opnamesessie. Hoewel dit album niet de intense kwetsbaarheid bereikt van bepaalde bekende Bangles-opnames (zoals het beruchte verhaal dat Hoffs ‘Eternal Flame’ in haar eentje, zonder kleding, zou hebben opgenomen), biedt het een ander soort intimiteit – die van ongedwongen creativiteit onder vrienden. Het album bevat vroege versies van nummers die later elders een thuis zouden vinden, zoals ‘Under A Cloud’, dat The Bangles uiteindelijk in 2011 zou opnemen. ‘I Will Take Care Of You’, samen geschreven met Dillon O’Brian, verschijnt hier in wat Hoffs beschouwt als de definitieve vorm – rauw en elegant, ontdaan van de polish die de latere Bangles-versie zou kenmerken. Hoe aardig het ook is om deze ‘verloren’ opnames eindelijk te horen, ze voelen meer als een historisch document dan als een essentiële nieuwe uitgave. De timing van deze release is echter intrigerend, aangezien er in de wandelgangen wordt gefluisterd dat dit wel eens de opmaat zou kunnen zijn naar nieuwe Bangles-activiteiten in het komende jaar. In afwachting daarvan dient dit album vooral als een interessante voetnoot in Hoffs’ omvangrijke carrière. (Jan Vranken) (6/10) (Baroque Folk records)
