Afgelopen zondag wilde de organisatie van de 12e editie van Jazztival doen geloven dat de Pettemerstraat in Alkmaar voor één dag in een ware jazzboulevard zou veranderen à la de beroemde 52nd street in New York. Het gevoel dat men op de ‘Swing Street’ liep, die vooral in de periode 1940 tot 1960 zijn hoogtijdagen vierde, kwam niet helemaal tot zijn recht. De straat, gelegen op een voormalige bedrijventerrein, kent absoluut een aantal zeer spannende instellingen en broedplaatsen, maar is geen bruisende wijk vol met vertier. Podium Victorie, De Hub, Hal 25, Filmhuis Alkmaar en Fabrique Unique vormden echter wel het decor voor een uitdagende programmering met diverse nationale en internationale artiesten. Een heel fijn ‘kleine zaaltjes’ festival voor de fijnproever.
Zo gaven onder andere trompettist Teus Nobel en saxofonist Ben van den Dungen acte de présence met hun eigen groepen. Nobel reist al enige tijd door het land om het werk van zijn album ‘After Hours’ ten gehore te brengen, daarbij steevast vergezeld door gitarist Tim Langedijk en Thomas Pol op de contrabas. Het album is een eerbetoon aan zijn eerste jazzheld Chet Baker. Wie zijn ogen sloot tijdens het concert in de kleine zaal van De Victorie, kon duidelijk horen dat Nobel zeker door hem is beïnvloed.
John Coltrane, een andere grote jazzicoon, werd op podium De Hub in de schijnwerpers gezet door Ben van den Dungen. Samen met zijn kwartet nam hij de volle zaal mee op reis langs alle belangrijke albums van de wereldberoemde artiest. Nummers van albums zoals ‘Blue Train’ en ‘Giant Steps’ kwamen voorbij. Tevens ontbraken tracks van ‘Impressions’ en ‘A Love Supreme’ niet. Van den Dungen gaf een prachtig hoorcollege.
Jazztival bood de hele dag vele mogelijkheden aan qua concerten zoals in Filmhuis Alkmaar voor bijvoorbeeld de klassieker ‘Round Midnight’. De Koreaanse drumster Sun Mi Hong en haar Quintet stonden op het podium van Fabrique Unique. Naast Sun Mi Hong maakte namelijk de in Nederland wonende internationale top aan jazzmusici deel van deze groep. Zo zag men de kersverse Edison winnaar Alistair Payne op trompet, saxofonist Nicolò Ricci, contrabassist Alessandro Fongaro en de werkelijk fantastisch spelende Chaerin Im achter de vleugel. Op de volgepakte tribune, er moesten zelfs extra banken en kussens worden aangesleept, genoot het publiek zichtbaar ademloos van het optreden. De muzikanten wisten elkaar feilloos te vinden en bleven boeien van het begin tot het einde. Het concert had minstens een half uur langer mogen duren.
Later op de avond gaf het Loek van de Berg Quintet een zeer boeiend optreden in De Hub. De pers was reeds lovend geweest over zijn debuutalbum ‘Wayfarer’ uit 2022 en dat dit terecht was, liet hij bij dit concert ook weer horen. Inderdaad klonk het, zoals in alle kritieken beschreven, melodisch, melancholisch en zouden de composities geheel niet misstaan bij een film. Eens afwachten welke filmregisseur dit oppikt?
Twee grote internationale namen stonden ook op het affiche van Jazztival. In de grote zaal van de Victorie stonden achtereenvolgens de Deense contrabassist Jasper Høiby met zijn groep 3 Elements en de uit Londen komende multi-instrumentalist, rapper en producer Alfa Mist geprogrammeerd.
Naast Høiby bestaat 3 Elements uit de Koreaanse pianiste Chaerin Im, die ook mee speelde bij Sun Mi Hong en de oorspronkelijk uit Alkmaar komende drummer Jamie Peet.
Høiby bouwde de afgelopen twintig jaar een naam op met het spannende trio Phronesis. Hij is tevens een expressieve muzikant en komt ook duidelijk uit voor zijn mening over wereldse zaken. Ook nu was dit niet heel veel anders. Voordat het wonderschone ‘What It Means To Be Human’ werd inzet, hield hij nog even een fel betoog over de oorlogssituatie in Gaza, Libanon en Israël en stak hierbij zijn mening niet onder stoelen of banken. Chaerin Im en Jamie Peet excelleerden op de piano en het drumstel. Ga dit trio ergens zien!
Het afsluitende concert was voor Alfamist samen met zijn strak spelende band. Hij maakt muziek op het grensgebied van jazz, hiphop en rap en schuwt daarbij het experiment niet. Alfamist leerde zichzelf pianospelen. Bij het optreden speelde hij vooral dienstbaar en gaf de ruimte aan zijn bandleden. Met elkaar gaven ze eigenlijk een behoorlijk bijna traditioneel jazzoptreden, maar wel voorzien van de moderne technieken van nu.
Jazztival was een zeer aangenaam en verrassend festival voor de ware liefhebber en verdiende absoluut meer publieke aandacht dan het afgelopen weekend kreeg.
Foto’s (c) Fabian Postma
