Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Ashley Henry – Who we Are
Ashley Henry’s nieuwste album is een ambitieuze reis door de rijke geschiedenis van jazz, soul en R&B. Met zijn South London-roots en Jamaicaanse erfgoed als fundament, weeft Henry een uniek geluidstapijt dat zowel vertrouwd als vernieuwend aanvoelt. Zijn versie van ‘Mississippi Goddam’ zet de toon, een krachtige ode aan Nina Simone die de urgentie van haar boodschap 60 jaar later nog steeds laat resoneren. Henry’s pianospel is meeslepend, zijn muzikaliteit een brug tussen verleden en heden. Ondersteund door de stevige ritmetandem van Alec Hewes en Myele Manzana, verkent Henry diverse stijlen. Van de Donny Hathaway-achtige soul in ‘Fly Away’ (met Aja Monet) tot de urban vibes van ‘Love Is Like a Movie’ (featuring Judi Jackson), elk nummer getuigt van Henry’s veelzijdigheid. Hoogtepunten zijn de hiphop-getinte ‘Synchronicity’ en het gospelachtige ‘All For You’ met Mak. Henry’s muziek is meer ingetogen dan rap, gecontroleerder dan pure jazz, maar altijd zoekend naar nieuwe horizonten. Dit album is een ambitieuze stap voorwaarts voor Ashley Henry, een kunstenaar die zijn eigen stem heeft gevonden in het rijke spectrum van zwarte muziek. Een veelbelovend werk dat een 8/10 verdient. (Elodie Rrenard) (8/10) (Naive)
Milo Meskens – All The Things I Couldn’t Tell My Therapist
De Belg Milo Meskens ontbloot zijn ziel op ‘All The Things I Couldn’t Tell My Therapist’, een rauwe en eerlijke reis door zijn mentale herstelproces. Dit derde album, uitgebracht op World Mental Health Day, toont Meskens’ groei als artiest en mens. De openingstrack ‘Immortal’ zet de toon met introspectieve lyrics en gelaagde instrumentatie. Meskens’ vakmanschap schittert in de productie, waarbij hij moeiteloos schakelt tussen intieme akoestische momenten en krachtige bandarrangementen. ‘If I Don’t Want To Live, Do I Die?’ biedt een ontnuchterende blik in Meskens’ donkerste gedachten, terwijl ‘Friends?!’ zijn veelzijdigheid als muzikant demonstreert met stevige gitaarpartijen en energieke drums. Naarmate het album vordert, sijpelt er hoop door in nummers als ‘When She’s Around’, dat een keerpunt markeert in Meskens’ emotionele reis. Het afsluitende ‘This Is The Year’ vat de essentie samen als een triomfantelijke ode aan overleving en groei. ‘All The Things I Couldn’t Tell My Therapist’ is een moedig en meeslepend werk dat luisteraars meeneemt van diepe dalen naar hoopvolle hoogten. Meskens bewijst zich als een getalenteerd muzikant en openhartige verhalenverteller, die geen schroom kent in het delen van zijn meest persoonlijke ervaringen. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Universal Music)
Gurriers – Dipping
Gurriers’ nieuwe EP ‘Dipping’ laat veel te wensen over. De band probeert zich te presenteren als een stem tegen de moderne malaise, maar hun muzikale uitvoering schiet ernstig tekort. De zanger kan nauwelijks zingen genoemd worden, met een stemgeluid dat meer irriteert dan imponeert. Het instrumentale werk is al even ondermaats, met basale akkoordenschema’s en rommelige arrangementen die weinig inspiratie tonen. Hoewel de thema’s die ze aansnijden – zoals onlineverslavingen, jeugdvervreemding en de opkomst van extreemrechts – relevant zijn, mist de band de vaardigheid om deze onderwerpen overtuigend te vertalen naar muziek. De teksten zijn clichématig en missen diepgang. De EP duurt gelukkig slechts 20 minuten, maar zelfs dat voelt als een te lange zit. Gurriers’ poging om een statement te maken over de huidige staat van de wereld resulteert in niet meer dan een onsamenhangend geluid zonder muzikale waarde. Voor liefhebbers van doordachte, goed uitgevoerde muziek is deze EP een regelrechte teleurstelling. Beter om deze te vermijden en je tijd te besteden aan waardevoller materiaal. (Jan Vranken) (3/10) (No Filter)
Propaganda – Propaganda
Propaganda, de Duitse band die we nog kennen van hun hit ‘Duel’ uit de jaren ’80, is terug met een nieuw album getiteld ‘Propaganda’. Met acht intrigerende nieuwe nummers laat de band zien dat ze nog steeds relevant zijn in de wereld van de synthpop. Hoewel de band stylistisch niet echt gegroeid is sinds hun hoogtijdagen, blijven ze trouw aan hun roots als synthband met een sterke muzikale basis. Dit nieuwe werk kan zich weliswaar niet meten met het recente materiaal van tijdgenoten zoals Orchestral Manoeuvres in the Dark, maar het mag er zeker zijn. Het album biedt een nostalgische reis terug naar de gloriedagen van de synthpop, maar voegt ook enkele verrassende elementen toe. Een hoogtepunt is de Duitstalige track ‘Wenn ich mir was wünschen dürfte?’, waar de band eindelijk hun ware gezicht laat zien. Muzikaal doet dit nummer denken aan pioniers als Kreidler en het Duits klinkt hier verrassend goed. Ondanks dat het misschien niet baanbrekend is, is ‘Propaganda’ een solide comeback-album – als je het al zo mag noemen. Fans van de band en liefhebbers van klassieke synthpop zullen hier zeker van genieten. Het album bewijst dat Propaganda nog steeds in staat is om meeslepende elektronische muziek te maken, ook al hebben ze misschien niet de vernieuwingsdrang van sommige van hun tijdgenoten. Al met al is ‘Propaganda’ een welkome terugkeer van een band die een belangrijke rol heeft gespeeld in de ontwikkeling van de synthpop. Het is een album dat respect toont voor hun verleden, maar ook laat zien dat ze nog steeds relevant zijn in het huidige muzieklandschap. (Anton Dupont) (7/10) (Bureau B)
The Offspring – Supercharged
The Offspring keert terug met ‘Supercharged’, een energieke plaat die de essentie van de band vastlegt. Frontman Dexter Holland belooft pure energie van begin tot eind, en daar maakt de band waar. Openingstrack ‘Looking Out For 1’ is meteen het minste nummer van het album, maar de rest is gelukkig een album vol krachtige punk rock. Na hun vorige album ‘Let The Bad Times Roll’ uit 2021, dat na een lange pauze verscheen, laat de band nu zien dat ze nog steeds relevant zijn. Waar het vorige werk de pandemie en sociale onrust reflecteerde, richt ‘Supercharged’ zich meer op persoonlijke relaties en levenservaringen. Nummers als ‘Make It All Right’ tonen een volwassen kant van de band, met teksten over steun en partnerschap. Tegelijkertijd blijft de klassieke Offspring-sound behouden in tracks als ‘Light It Up’ en ‘Get Some’. Maar de band durft ook de metalkant op te gaan op bijvoorbeeld ‘Come to Brazil’, dat samen met ‘Truth in Fiction’ meteen het hoogtepunt is. Producent Bob Rock, bekend van The Offspring’s ‘Conspiracy of One’ album, zorgt voor een strakke productie die de energie van de band optimaal vastlegt. De afwisseling tussen snelle punknummers en meer melodieuze tracks zorgt voor een dynamisch geheel. Met ‘Supercharged’ bewijst The Offspring dat ze nog steeds in staat zijn om relevante en meeslepende punk rock te maken. Het album is een waardige toevoeging aan hun discografie. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Concord)
