Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Dog Eat Dog – Walk With Me (reissue)
Dog Eat Dog’s ‘Walk With Me’ uit 2006 is een gemengde zak vol crossover-rock. De band probeert hun bekende mix van punk, rock en funk nieuw leven in te blazen, maar slaagde daar slechts gedeeltelijk in. Nu is het album opnieuw uitgebracht en de vraag is eigenlijk: Waarom? Opener ‘Showtime’ zet energiek in, maar al snel wordt duidelijk dat de band moeite heeft om consistent te blijven. Nummers als ‘Hell Yeah!’ en ‘Undivided’ klinken gedateerd, alsof de band is blijven hangen in hun gloriedagen van de jaren ’90. En die zijn nu nog verder weg dan in 2006. Er blijven de bekende lichtpuntjes, zoals de titeltrack ‘Walk With Me’, die laat zien dat Dog Eat Dog nog steeds catchy refreinen kan schrijven. Openend met de saxofoon die we herkennen van ‘Who’s the King’, is dit toch wel een van de weinige hoogtepunten van het album. De productie van Claus Grabke is degelijk, maar mist soms de punch die je van een rock-album verwacht. Gastbijdragen, zoals Marta Jandová op ‘Undivided’, voegden toen ook al weinig toe aan het geheel. Tracks als ‘M.I.L.F.’ voelen ongemakkelijk aan en doen afbreuk aan de serieuzere momenten op het album. ‘Walk With Me’ is een nostalgische trip voor fans van het eerste uur, maar die hebben het album al lang. Dog Eat Dog lijkt te worstelen tussen hun oude geluid en de wens om relevant te blijven, maar waarom nu deze reissue? (Norman van den Wildenberg) (4/10) (Metalville)
Rio 18 – Radio Chévere
‘Radio Chévere’, het nieuwe album van Rio 18, is een bruisende muzikale reis die grenzen en genres overstijgt. Met gastoptredens van diverse artiesten creëert de band een kleurrijk palet aan stijlen, van samba tot salsa en van funk tot cumbia. De rol van gastpresentator Coco Maria voegt een unieke radioshowsfeer toe, waardoor het album meer wordt dan alleen een verzameling nummers. Hoogtepunten zijn er volop. ‘Oh Minha Querida’, een samenwerking met de Braziliaanse legendes +2’s, is een gevoelige sambaballad die direct raakt. Het funky ‘Maybe Man’ met Silvia Machete laat je onmogelijk stilzitten. Bijzonder is ook ‘Esa Tristeza’, waarin Nina Miranda’s (bekend van Smoke City en Da Lata) melancholische stem perfect past bij de latin-geïnspireerde melodie. Maar ook ‘She’s in L.A.’, met Young Gun Silver Fox is een juweeltje te noemen. De productie is strak en gepolijst, maar behoudt een organische warmte. Het album klinkt coherent ondanks de vele stijlwisselingen, een prestatie op zich. Kritiek? Sommige intermezzo’s hadden wellicht wat korter gekund. ‘Radio Chévere’ is een ambitieus en grotendeels geslaagd project dat luisteraars meeneemt op een meeslepende muzikale wereldreis. Het is een viering van culturele diversiteit die zowel vertrouwd als verrassend aanvoelt. (Elodie Renard) (8/10) (Legere Recordings)
GIMS -Le Nord se Souvient
In de wereld van de Franse rap en pop blijft GIMS een onmiskenbare aanwezigheid. Met de release van zijn nieuwste EP ‘Le Nord se souvient’ nodigt de artiest luisteraars uit voor een reis naar zijn Franse roots. Deze zeven nummers tellende collectie is een mengeling van reeds uitgebrachte singles en nieuwe tracks, waarbij GIMS samenwerkt met artiesten als Dystinct en zijn broer Dadju. De EP opent veelbelovend met ‘Vent du nord’, een nummer dat de toon zet voor een nostalgische expeditie. GIMS’ poging om verschillende muzikale stijlen te verkennen is prijzenswaardig en suggereert een verlangen naar vernieuwing. Toch kan men zich afvragen of deze nieuwe release werkelijk een evolutie in GIMS’ muzikale reis vertegenwoordigt. Zijn kenmerkende vocale stijl, gekenmerkt door een hoog volume en zwaar gebruik van autotune, blijft dominant aanwezig. Voor sommige luisteraars kan dit vertrouwde geluid geruststellend zijn, maar voor anderen kan het als vermoeiend overkomen, vooral in vergelijking met zijn vroegere, meer baanbrekende werk. In vergelijking met albums als ‘Sublime’ en ‘Mon Coeur avait raison’, die de Franse muziekscene op zijn kop zetten, lijkt “Le Nord se souvient” minder risico’s te nemen. De ‘floorfillers’ die GIMS’ vroege carrière kenmerkten, zijn minder evident aanwezig, wat de vraag oproept of zijn beproefde formule zijn glans begint te verliezen. Terwijl hij worstelt om zijn vroegere glorie te evenaren, blijft hij vasthouden aan een geluid en imago die hem groot hebben gemaakt. “Le Nord se souvient” is daarom meer een bevestiging van GIMS’ gevestigde status dan een stap voorwaarts in zijn artistieke ontwikkeling. Voor nieuwe luisteraars biedt de EP weinig verrassingen, maar voor fans is het een comfortabele terugkeer naar vertrouwd terrein, doordrenkt met een vleugje nostalgie . Het zou GIMS goed staan zijn echte roots, die met zijn oude groep Sexion d’Assaut te herwaarderen. Een tijd geleden ging het gerucht dat de legendarische formatie zou hergroeperen. Dat was waarschijnlijk een betere commerciele strategie geweest. (Jan Vranken) (5/10) (Geante Rouge)
Daniel Herskedal – Call for Winter II: Resonance
Daniel Herskedal’s ‘Call for Winter II: Resonance’ is een meesterwerk op de grens van neoklassiek en jazz. Dit album, dat een welverdiende 9 op 10 scoort, toont Herskedal’s buitengewone vermogen om zintuiglijke waarnemingen om te zetten in muziek. Het titelnummer, met zijn dwingende ritmiek en het samenspel tussen de denderende tuba en subtiele percussie, leidt ons door een duister Noors bos. De licht schreeuwende toplijn voegt een extra dimensie toe aan deze muzikale reis. ‘White Mountain Sunrise’ is een voorbeeld van waarlijk buitenaardse schoonheid, waarbij je luchtwegen als vanzelf opengaan. ‘My Child’ valt op door zijn ingetogen eenzaamheid. In een geluidsdroge kamer waant de luisteraar zich bijna in de tuba zelf. Herskedal’s muziek dwingt je om je ogen te sluiten; je kunt nergens anders meer heen. Dit album bewijst de helende kracht van muzikale schoonheid. Herskedal’s zeldzame talent om meeslepende klankwerelden te creëren komt volledig tot zijn recht, waarbij de luisteraar wordt opgetild en meegenomen naar een andere wereld. Zonder twijfel is ‘Call for Winter II: Resonance’ het mooiste album van dit jaar tot nu toe. Het is een betoverende reis die laat horen hoe transcendent muziek kan zijn. Alsof je gevangen wordt in een moment waarop de tijd even stilstaat – zo mooi kan muziek zijn. (Jan Vranken) (9/10) (Edition Records)
Van Morrison – New Arrangements and Duets
Terwijl de bladeren vallen, dwarrelen de eerste kerstkitsch-albums al naar beneden. Van Morrison trapt af met een duettenalbum dat niemand gevraagd heeft, maar iedereen krijgt voorgeschoteld. Dit muzikale kerstpakket is een samenraapsel van oude opnames, nieuwe arrangementen en onwaarschijnlijke samenwerkingen. Morrison lijkt vergeten te zijn waar zijn kracht ligt en verdwaalt in een doolhof van misplaatste duetten. Hoogtepunten? Die zijn ver te zoeken. Het duet met Kurt Elling is nog het minst storend, maar vanaf daar gaat het bergafwaarts. Curtis Stigers’ bijdrage aan ‘Close Enough for Jazz’ is een aanslag op je gehoor, terwijl de samenwerking met Joss Stone pijnlijk duidelijk maakt hoe ver Morrison verwijderd is van zijn soulvolle roots. De ‘big band’ arrangementen zijn eerder middelmatig dan groots, en doen weinig om het stoffige materiaal nieuw leven in te blazen. Het enige lichtpuntje is de samenwerking met Willie Nelson, maar één zwaluw maakt nog geen zomer. Dit album is een schoolvoorbeeld van een overbodige release, enkel bedoeld om de kerstbonus van de platenmaatschappij veilig te stellen. Voor de echte Van Morrison fan is dit een teleurstelling, voor de casual luisteraar een makkelijk te vermijden misstap. Bespaar je geld en je oren – dit is een kerstcadeau dat je beter kunt laten liggen. (Elodie Renard) (3/10) (Exile Productions)
