Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
SERA – The Journey
SERA, je kent haar vast wel van haar hits ‘Hurt Me’, ‘Stay’ en ‘Head Held High’, komt met haar debuutalbum ‘The Journey’. Ze heeft de afgelopen jaren flink geëxperimenteerd heeft met haar sound, en dat heeft een lekker gevarieerd album opgeleverd. ‘The Journey’ opent aardig met ‘Echo’, waarna haar ‘Head Held High’ je pas echt binnen laat komen in haar muziek. Het blijft een sterk nummer en SERA zingt het met zoveel overtuiging dat je er gewoon blij van wordt. ‘Dollar’ heeft diezelfde krachtige productie, maar lijkt daar wel een beetje op een gedateerde Avril Lavigne. SERA’s stem is echter wel het sterkste wapen op dit album. Of ze nu een uptempo dansnummer of een gevoelige ballad zingt, ze weet precies de juiste toon te raken. Ook niet onvermeldt te laten zijn natuurlijk ‘Hurt Me’ en ‘Stay (Never Leave)’, haar samenwerking met Kris Kross Amsterdam. Maar dan hebben we wel de 3 hoogtepunten te pakken. Je hoort dat SERA nog volop aan het ontdekken is wie ze als artiest wil zijn, en dat maakt het album van de ene kant verrassend en spannend, van de andere kant ook onvoorspelbaar, met nummers in een andere richting waarvan je niet weet wat je er mee aan kan. Iets meer een richting kiezen was wellicht beter geweest. Die van de krachtige powersongs. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Universal)
Katy Perry – 143
Katy Perry’s zesde studioalbum ‘143’ is een terugkeer naar de dansvloer, maar mist de vonk van haar eerdere werk. Het album, vernoemd naar een code voor ‘I love you’, exploreert verschillende facetten van de liefde, maar blijft vaak steken in clichés en oppervlakkige teksten. Nummers als ‘Crush’ en ‘Nirvana’ leunen zwaar op repetitieve frasen en voorspelbare metaforen. De productie, grotendeels verzorgd door Dr. Luke, neigt naar een synthzware sound die doet denken aan Perry’s eerdere hits, maar mist de frisheid en innovatie. Toch zijn er lichtpuntjes. ‘Lifetimes’ is een catchy dancepop-nummer dat herinnert aan de gloriedagen van het genre. Het afsluitende ‘Wonder’, een ode aan Perry’s dochter, toont een oprechter geluid en staat uit als een van de sterkere tracks. Samenwerkingen met artiesten als 21 Savage, Kim Petras en Doechii voegen weinig toe aan het geheel. De single ‘Woman’s World’, bedoeld als empowerment-anthem, valt plat door controversiële productiekeuzes. Hoewel ‘143’ enkele aangename momenten kent, mist het album de sprankelende persoonlijkheid en slimme humor die Perry’s beste werk kenmerken. Het resulteert in een verzameling nummers die competent, maar zelden opwindend zijn. (William Brown) (5/10) (Capitol Records)
Leif Vollebekk – Revelation
Leif Vollebekk neemt je op zijn nieuwe album ‘Revelation’ mee op een reis van introspectie, gevoed door zijn eigen unieke mix van folk en subtiele soul. Het album begint met ‘Rock And Roll’, een energieke stempel die meteen de pagina omslaat met rijke orkestrale lagen en ritmische intensiteit. Het is een van die zeldzame momenten waarop je direct voelt dat je naar iets heel bijzonders luistert. Waar het tempo afneemt, zoals in het intieme ‘Southern Star’, blijven Vollebekks melancholische stem en zijn meesterlijke songwriting de constante factor. Vooral de harmonieën van Anaïs Mitchell en Angie McMahon tillen het nummer naar een ander niveau, zonder ook maar iets van de emotionele diepgang te verliezen. ‘Sunset Boulevard Expedition’, een acht minuten durend epos, is zonder twijfel het hoogtepunt van de plaat. De herhalende pianomelodieën en weelderige orkestratie geven het nummer een dromerige kwaliteit die lang blijft hangen nadat het is afgelopen. ‘Revelation’ is een overpeinzing over verandering en het verstrijken van de tijd, een zoektocht naar betekenis in een ongrijpbare wereld. Dit album is een stille openbaring, prachtig vormgegeven door Vollebekk zelf. Het is een muzikale reis die je keer op keer wilt beleven. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Secret City Records)
Cher – Forever
Met ‘Forever’ bewijst Cher opnieuw waarom ze de onbetwiste “Queen of Reinvention” is. Deze compilatie, die 40 geremasterde tracks uit zeven decennia omvat, is een viering van Cher’s ongeëvenaarde carrière. Hoewel het materiaal op dit album voor de meeste fans bekend terrein zal zijn, brengen de nieuwe remasters een verrassend moderne frisheid aan deze klassiekers. De productie heeft duidelijk geen moeite gespaard om kleine oneffenheden weg te werken, waardoor zelfs de oudste nummers een eigentijdse glans krijgen. Op het eerste gezicht lijkt ‘Forever’ misschien een overbodig album in Cher’s uitgebreide discografie. Toch weet deze compilatie zich te onderscheiden als de perfecte soundtrack voor lange, nachtelijke autoritten. De combinatie van nostalgische hits en opgefrist geluid creëert een luisterervaring die de tijd doet vergeten. Met haar aanstaande introductie in de Rock & Roll Hall of Fame in oktober, is ‘Forever’ een tijdige herinnering aan Cher’s blijvende impact op de muziekindustrie. Het album onderstreept niet alleen haar veelzijdigheid als artiest, maar bevestigt ook haar vermogen om generaties te blijven boeien, al is dat de laatste twintig jaar wel wat aan het vervagen. ‘Forever’ is misschien niet baanbrekend, maar het is onmiskenbaar Cher: groots, glamoureus en onweerstaanbaar. Voor zowel doorgewinterde fans als nieuwkomers biedt dit album een uitstekende gelegenheid om de rijke muzikale erfenis van deze legende te herontdekken en te vieren. Cher verdient het simpelweg om zo geëerd te worden, en ‘Forever’ doet dat met verve. (Jan Vranken) (6/10) (Warner Records)
Keith Urban – High
Keith Urban’s nieuwe album ‘High’ markeert een terugkeer naar zijn vertrouwde country-rock geluid, maar laat helaas weinig artistieke groei zien. Na eerdere experimenten met pop-georiënteerde muziek, kiest Urban nu voor een veilige, commerciële aanpak die zijn ware talent als componist en gitarist onderbenut. Het album opent sterk met ‘Straight Line’, een aanstekelijk nummer dat doet denken aan zijn eerdere hits. Nummers als ‘Wildside’ en ‘Chuck Taylors’ bieden catchy melodieën en nostalgische vibes, maar missen diepgang. De samenwerking met Lainey Wilson op ‘Go Home W U’ is vermakelijk, maar oppervlakkig. Hoewel Urban’s vocale prestaties en productie solide zijn, ontbreekt het aan de innovatie en het gitaarwerk waar hij om bekend staat. Nummers als ‘Daytona’ en ‘Love Is Hard’ tonen glimpen van emotionele diepte, maar blijven steken in voorspelbare structuren. ‘High’ is een toegankelijk album dat fans van Urban’s eerdere werk zal bevallen, maar echte muziekliefhebbers zullen teleurgesteld zijn door het gebrek aan artistieke uitdaging. Een gemiste kans voor een artiest van zijn kaliber. (Jan Vranken) (6/10) (Hit Red Records)
