Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Forq – Big Party
Forq, een spinoff van Snarky Puppy-leden Michael League (inmiddels vervangen door Kevin Scott) en Jason ‘JT’ Thomas, onder aanvoering van topsessiemuzikant Henry Hey, en tegenwoordig weer aangevuld met Snarky gitarist Chris McQueen, laat met ‘Big Party’ een explosie van creativiteit en muzikaal vakmanschap horen. Het album is een kleurrijke reis door een surrealistisch muzieklandschap, waar funk, jazz en experimentele klanken samensmelten tot een unieke ervaring. Opener ‘Into Bright’ zet direct de toon met zijn aanstekelijke disco-vibe en zonnige synthesizers. ‘Bomp’ neemt ons mee op een Latin-getinte trip die Zappa zou waarderen, terwijl ‘Big 3!’ moeiteloos schakelt tussen jamjazz en instrumentale indierock. De nostalgische ‘Dirt Cake’ klinkt als de perfecte soundtrack voor een seventies sitcom die ontspoort in een jazzfusion-droom. Hoogtepunten zijn er volop, zoals eigenlijk altijd bij Forq. ‘The Grotto’ voert ons mee naar een exotische lounge uit een Fellini-film, en ‘Kick The Curb’ brengt soul-jazz naar de kermis. Het gevoelige ‘Song For Jim’, een eerbetoon aan Jim Beard, toont de diepere lagen van Forq’s muzikaliteit. ‘Echo’ is een prachtige ballad met fenomenaal slidegitaarwerk, terwijl afsluiter ‘Va!’ een vrolijke mix van Braziliaanse en West-Afrikaanse invloeden brengt. ‘Big Party’ is een album dat bij elke luisterbeurt nieuwe details prijsgeeft. Het is een feest voor de oren dat zowel toegankelijk als uitdagend is, en Forq bevestigt hiermee hun status als een van de meest opwindende instrumentale acts van dit moment. Forq is altijd een feestje, live, maar ook op CD! (Norman van den Wildenberg) (9/10) (GroundUP Music)
Tindersticks – Soft Tissue
Tindersticks bewijst met ‘Soft Tissue’ opnieuw waarom ze al drie decennia lang een unieke plaats innemen in het Britse muzieklandschap. Het album opent sterk met het retro-getinte ‘New World’, een instant klassieker die de toon zet voor wat volgt. De band blijft trouw aan hun kenmerkende geluid: een mix van melancholische orkestraties, literaire teksten en Stuart Staples’ onmiskenbare fluisterende zang. Het hoogtepunt is ongetwijfeld ‘The Secret Of Breathing’, een ingetogen nummer dat live ongetwijfeld tot zijn recht zal komen. De productie is, zoals we van Tindersticks gewend zijn, vlekkeloos en gelaagd. Elk nummer op ‘Soft Tissue’ draagt bij aan een coherent geheel, zonder zwakke plekken. Met dit album tonen Tindersticks aan dat ze nog steeds relevante en emotioneel geladen muziek kunnen maken. Ze blijven trouw aan hun roots, maar verkennen subtiel nieuwe terreinen, wat resulteert in een album dat zowel vertrouwd als verfrissend aanvoelt. ‘Soft Tissue’ is een waardige toevoeging aan hun indrukwekkende discografie. (Jan Vranken) (8/10) (Lucky Dog/City Slang)
De Brassers – Live At Ancienne Belgique
‘Live At Ancienne Belgique’ is de ultieme afscheidsplaat van De Brassers, opgenomen tijdens hun uitverkochte afscheidsconcert op 19 januari 2024. Dit live-album vangt de intense energie en rauwe kracht van de Belgische postpunkband, met 17 nummers die hun muzikale evolutie weerspiegelen. Klassiekers als ‘They Wanted Us Away’ en ‘Kontrole’ worden met een ongekende urgentie gespeeld, terwijl gastoptredens van Sietse Willems en Stijn Meuris extra dynamiek toevoegen. De geluidskwaliteit is helder, maar behoudt de karakteristieke rauwheid van De Brassers. De mix weet de sfeer van de avond goed vast te leggen, waarbij de reactie van het publiek de emotionele lading van het concert versterkt. Voor trouwe fans is dit album een essentieel document van een historisch moment. Voor nieuwkomers biedt het een ideale kennismaking met de postpunk van De Brassers. ‘Live At Ancienne Belgique’ is een must-have voor iedereen die houdt van compromisloze, authentieke rock. (Norman van den Wildenberg) (6/10) (Antler)
Divine Sweater – A Time For Everything
Divine Sweater’s nieuwste album ‘A Time For Everything’, mist helaas de rauwe energie die we verwachten van echte indie. Hoewel de band in de VS aan populariteit wint, ontbreekt het hun muziek aan de authentieke randjes die kenmerkend zijn voor de genre’s wortels in de achterbuurten van steden als Birmingham. De vocale harmonieën zijn strak en de grooves zijn aanstekelijk, maar het geheel voelt te gepolijst. Hun nette imago vertaalt zich in een geluid dat veilig en voorspelbaar aanvoelt. Waar ik hoopte op rauwe emoties en experimentele klanken, zijn er voornamelijk gladgestreken melodieën. Het is duidelijk dat Divine Sweater technisch bekwaam is, maar de afwezigheid van een ‘moeilijke jeugd’ in hun geluid maakt het album minder pakkend. De liedjes missen het grit en de urgentie die indie vaak juist zo boeiend maken. Hoewel ‘A Time For Everything’ ongetwijfeld zijn publiek zal vinden, zullen liefhebbers van authentieke indie wellicht elders moeten zoeken voor hun fix van rauwe, ongepolijste muziek. (Elodie Renard) (5/10) (Better Company records)
Yuri Buenaventura – Aname
Yuri Buenaventura, de Colombiaanse salsaster die furore maakte in Parijs, keert terug met zijn nieuwe album ‘Aname’. Hoewel Buenaventura bekend staat om zijn frisse benadering van salsa en zijn politiek geladen teksten, lijkt hij met deze plaat een veiligere weg in te slaan. ‘Aname’ is gevuld met het soort salsa dat in Zuid-Amerika gemeengoed is geworden. Het album vertoont de symptomen van een genre dat slachtoffer dreigt te worden van zijn eigen mainstream succes. De nummers zijn zoetgevooisd en netjes gespeeld, precies volgens de regels van de hedendaagse commerciële salsa. Dit is muziek die je zou verwachten in een dansschool – technisch correct, maar met net iets teveel franje. Het mist de rauwe energie en authenticiteit die Buenaventura’s eerdere werk zo boeiend maakte. ‘Stef Meerder Salsa’ zou een passende omschrijving zijn: toegankelijk en dansbaar, maar zonder echte muzikale verrassingen. Voor liefhebbers van gladde, conventionele salsa biedt ‘Aname’ ongetwijfeld plezier. Maar voor wie hoopte op de vernieuwende geest van Buenaventura’s doorbraak, is dit album wellicht een teleurstelling. (Jan Vranken) (4/10) (Vivienne Music Label)
