Soms heb je van die hele mooie intieme jazzfestivals waarover we eigenlijk niet willen schrijven omdat de sfeer zo bijzonder is en willen voorkomen dat bij een volgende editie het te massaal gaat worden. Afgelopen weekend vertoefden we in de schilderachtige Gaume regio in België, waar in het diepe zuidoosten van Wallonië je het idee hebt reeds in de Provence te zijn beland. In het pittoreske dorpje Rossignol werd in het weekend van 9 tot en met 11 augustus voor de veertigste maal het driedaagse Gaume Jazz georganiseerd. Een waar feest voor zowel het publiek als de artiesten met staande ovaties, toegiften en waar het “bravo” en “encore” veelvuldig te horen was!
Als bezoeker van ver buiten de regio had je in eerste instantie het idee dat je op een zeer gezellig en goed bezocht dorpsfeest was beland. Via cultureel centrum Rossignol-Tintigny kwam je terecht in een mooi aangelegd stadspark met een glooiende helling en genoeg ruimte voor twee grotere festivaltenten Chapiteau 1 en 2 en diverse door de lokale gemeenschap gerunde horecafaciliteiten. In het cultureel centrum werd ook een kleinere zaal gebruikt. Daar was het alle dagen dringen om een plekje te krijgen. Men stond er in de rij voor de optredens. Ronduit romantisch waren de concerten in het nabijgelegen kerkje en tevens de koelste plek gedurende het warme en zonovergoten weekend.
Op de vrijdagavond sprongen twee optredens er echt uit. De van oorsprong Zuid-Koreaanse zangeres Youn Sun Nah, al enkele jaren onder contract bij het prestigieuze ACT-label, bracht samen met pianist Benjamin Moussay veel werk van haar begin dit jaar uitgekomen album ‘Elles’. Dit album staat vol met standards, maar niet per se alleen uit het jazz idioom. ‘White Rabbit’ van Jefferson Airplane komt ook voorbij. Puur begeleid door piano klonk dit enorm indrukwekkend. Maar Youn Sun Nah gaf aan al die bewerkte nummers volledig haar eigen draai. ‘My Funny Valentine’ klonk daarom gewoon fris en bij ‘Coisas Da Terra’ liet ze horen wat ze allemaal kan met haar stem.
Relatietherapeut
Van een hele andere orde is het optreden van de Duits-Franse formatie Thérapie de Couple waar de Duitse saxofonist Daniel Erdmann de beide landen op bijna humoristische wijze bijeen brengt. Als een ware relatietherapeut bracht hij de historische problematiek tussen de twee landen terug tot zeer aanstekelijke en interessante composities. Zo kwamen er ook nummers voorbij opgedragen aan de acteurs Romy Schneider en Louis de Funès. Daarnaast viel de naam van voormalig bondskanselier Helmut Kohl op als titel van een stuk. Erdmann had een prachtige groep muzikanten om zich heen verzameld voor dit project. De snaren werden beroerd door niemand minder dan violist Théo Ceccaldi, cello gigant Vincent Coutois en krachtpatser Robert Lucaciu op contrabas. In plaats van Eva Klesse zat nu de uit Berlijn afkomstige Moritz Baumgärtner achter de drums. Dat deed hij zeker niet onverdienstelijk. Supertalent Hélène Duret mag zeker niet onvermeld blijven. Zij speelt klarinet, maar hanteerde ook op imponerende wijze de basversie van dit instrument. Een lust voor het oor en oog.
Vurig
Zaterdagavond gaf de Griekse van oorsprong klassiek geschoolde pianiste Tania Giannouli acte de préséance. Giannouli timmert op dit moment flink aan de weg op vele fronten. Zo toert zij al enige maanden rond om alleen haar betoverende werken van het album ‘Solo’ ten gehore te brengen. Dit heeft haar tot nu in alle uithoeken van de wereld gebracht zoals op het eiland Mauritius, maar binnenkort is zij ook te zien in Reykjavik op IJsland. Giannouli is een graag geziene gast op festivals en podia in Duitsland en België. Naast haar solo-optredens duikt zij tevens op bij speciale duo-concerten. Bijvoorbeeld met een andere grootheid op de piano, Nik Bärtsch. Vorige week raakte het publiek in Brugge bij het MA festival nog in extase door haar samenwerking in het project ‘Flowers of Stone’ met operazanger en contratenor Reginald Mobley. Tania Giannouli is dus in alle opzichten een veelzijdige pianiste. Maar niet iemand die naast haar schoenen gaat lopen. Naar Gaume Jazz was ze gekomen met haar trio om onder andere werk ten gehore te brengen van het album ‘In Fading Light’ en speciale uitvoeringen van ‘Solo’. En het was in alle opzichten een spannende avond. Giannouli had met haar meegebrachte muzikanten, oed-speler Kyriakos Tapakis en de jonge talentvolle Duitse trompettist Jakob Bänsch, nog niet veel gerepeteerd, maar daar was dus in zijn geheel niks van te merken. Ademloos genoot het publiek van composities zoals ‘Night Flight’, ‘Labyrinth’ en ‘Bela’s Dance’. De muzikanten genoten zichtbaar van elkaars kunnen en iedereen kreeg tevens de ruimte om te soleren. Bänsch gebruikt zijn trompet niet allen om te blazen, maar ook als ritmisch instrument. Tapakis speelt stuwend en dienstbaar op de oed en doet dit met een grote grijns op zijn gezicht. Giannouli soleerde er zelf ook flink op los. Vooral bij de compositie ‘Intone’ spaarde zij de grand piano niet. Ze speelde vurig en dook ook met haar handen en attributen in de piano om de snaren te beroeren. Zo gingen alle composities van het trio deze avond van nagenoeg romantisch naar stevige ritmes. Het publiek kon er nauwelijks genoeg van krijgen en gaf een staande ovatie. Tania Giannouli, ga haar zien wanneer ze in de buurt optreedt.
Tranen
Op zondag sprongen bij menig festivalganger de tranen in de ogen tijdens het optreden van Astoria in het lieve kerkje van Rossignol. Astoria heeft zich met name toegelegd op het spelen van de tangomuziek van de grote Astor Piazzolla. En dat deed de groep van accordeonist Christophe Delporte nu ook weer met verve. Toen zangeres Jennifer Scavuzzo uiteindelijk het concert afsloot met het emotionele ‘Vuelvo al Sur’ (Ik keer terug naar het zuiden), zagen we diverse tranen biggelen. Zo mooi kan muziek nu eenmaal zijn. Ook zagen we veel emotie bij de muziek van de Grieks Macedonische Duitse groep Rousilvo van contrabassist en drummer Dine Doneff. Alle nummers hadden betrekking op de Griekse burgeroorlog van 1946 tot 1949. En hoewel de zangpartijen van bajan speelster Maria Dafka niet werden verstaan, kwam de boodschap en emotie absoluut over op het publiek. Daarnaast waren er ook mooie solo bijdragen van trompettist Julian Hesse en saxofonist James Wylie.
Gaume Jazz was een fantastisch festival voor de fijnproevers van jazzmuziek die je niet elke dag ziet en hoort. Het was ook een evenement dat op handen werd gedragen door de bezoekers. Er zijn maar weinig festivals waar het publiek werkelijk bij alle optredens zo enthousiast reageert. Heel begrijpelijk dat artiesten hier graag komen spelen.
Foto’s (c): Hugo Lefèvre