De tweede dag van het kleinschalige Absolutely Free Festival (AFF) had een affiche waar menig muziekliefhebber zijn vingers bij af zou likken. Zoals organisator Lennart Janssen zelf zegt: een festival dat onderscheidend wil zijn in de line up, “met een focus op een alternatief en avontuurlijk geluid”. Met extra aandacht voor lokale en nationale (dus Belgische) bands. Het festival huist immers al jarenlang aan de voet van de cultuurcentrum C-Mine in het Belgisch-Limburgse Genk.
Het piepjonge viertal Maria Iskariot voldeed meteen aan alle bovenstaande criteria. Drie meiden die samen het publiek bespeelden met Nederlandstalige postpunk. Opgezweept door hun mannelijke drummer op de achtergrond. De afgelopen maanden walsten ze al het Vlaamse muzieklandschap plat. En dat lukte in no time ook op AFF. ‘Jonge honden’, zouden wij zeggen. Maar mag je die bewoordingen ook gebruiken voor meiden, anno 2024? Het lukte ze in ieder geval om het publiek op sensuele wijze “Dat vind ik lekker” mee te laten zingen…. Soms werd er ook even gas teruggenomen zoals in ‘Ze weet wat ze wil’, opgedragen aan een plots overleden vriendin. En was het de jeugdige overmoed of gewoon domme pech: de laatste twee nummers van de setlist vielen buiten de timetable en moesten worden geskipt. Helaas, want nu misten we waarschijnlijk een energieke afsluiter. Als kers op de toch al heerlijk Maria Iskariot taart.
Ook Belgisch, want uit Gent, was Lézard. De band die al in oktober ’23 werd geboekt. De organisatie heeft duidelijk een neusje voor talent, want sindsdien ging het heel rap met dit vijftal. Dat de woorden ‘energie’, ‘dansbaar’ en ‘hoekig’ hoog in het vaandel heeft staan. Evenals ‘een hoek af’…. Dat vertaalde zich op het podium in een energieke en mooi uitgebalanceerde act. Waarbij zangeres Myrthe Asta vanaf second één de blikvanger was met haar energieke en elegante dansmoves, in goede samenzang met gitarist Neil Claes, met songs die hun gevoel vaak ontlenen aan de jaren ’70 en ’80. Maar dan toch heel 2024 klinken. Soms meer postpunk, dan weer meer disco en funk, maar altijd in een lekker ‘hoekige’ blend. En “I make you dance tonight” was niet zomaar een zin uit een songtekst. Dat deed het enthousiaste publiek dan ook bij vlagen. Zeker ook bij de uitsmijter en Talking Heads look-alike ‘Nothing at all’. Met een welverdiend applaus.
Het publiek was een stuk tammer bij het Britse viertal Holiday Ghosts. Drie heren die lekkere jengelrock speelden. Bij elkaar geslagen door een vrouwelijke drumster, die deels ook de zangpartijen voor haar rekening nam. Deels, want vocaal was de band meest meerstemmig. Dat gaf in zijn geheel een sfeertje waarbij je je op een zonnig Californisch festival waande, met de voeten in het zand en de zee nooit ver weg. Maar helaas, net als bij het echte strand, ging de sensatie snel over. De songs waren leuk, maar door een gebrek aan afwisseling en avontuur, had je het na een paar nummers wel gehoord. Zeker niet slecht, maar Holiday Ghosts moest het vandaag afleggen tegen andere bands met een ‘alternatief en avontuurlijk geluid’.
Zoals tegen het Luikse viertal Eosine. Op het laatste moment ingevlogen (of nog geen uurtje gereden…) als vervanger. Eerlijk is eerlijk: je moet er van houden: de dreampop/shoegaze rond zangeres Elena Lacroix. Gezien haar jonge leeftijd kan ze acts als Dead Can Dance en Cocteau Twins uit de jaren ’80 en ’90 nooit hebben meegemaakt. Maar er klonken (meer dan) flarden in door, evenals van de latere grootheden van Slowdive. Maar ook eerlijk is eerlijk: de stem van Elena is veel beter dan die van Slow Dive’s Rachel Goswell. Krachtig, maar ook melancholiek. Bijna sacraal. De band omzeilde ook vakkundig de shoegaze valkuilen: de geluidslagen waren goed op elkaar afgestemd en er was genoeg variatie binnen en tussen de nummers. Waarbij de mooie songopbouw ook een groot pluspunt was. Zoals gezegd, je moet er van houden. Het is meer een niche dan het postpunkgeweld van de rest van de dag. Maar het publiek genoot. Introvert wiegend, zoals het hoort bij goede shoegaze.
De Belg Bram Vanparys, aka The Bony King of Nowhere, was misschien wel de grootste ‘vreemde eend in de bijt’ van deze AFF editie. Zijn relatief rustige songs zijn nog steeds ware kunststukjes, zoals hij ook op zijn recente album “Everybody Knows’ liet horen. De live versies deden er vandaag niet voor onder. Goed samenspel, warm, intiem. En ja, nog steeds waarde de geest van War on Drugs rond. Maar dat is alleen maar een compliment. Dat ook gedeeld werd door het publiek, dat deze rustige noot in de programmatie prima wist te waarderen.
Een ander soort rust was er wellicht te vinden in het geluid van Ghostwoman. Allez, er zat absoluut geen rust in de atypische drumpartijen van de Belgische Ille van Dessel, noch in de gitaarmuur van de Canadees Evan Uschenko. Maar de sound van dit tweetal (ja, slechts twee…) daalde na verloop van tijd in, bezwerend en hypnotiserend. Wanneer het de fase van ‘muziek’ al lang voorbij was en het de fase van ‘onderbewustzijn’ had bereikt. Een deel van het publiek lukte het om deze gelukzalige fase te bereiken. Zij geraakte in een heerlijke trance. Voor anderen bleef Ghostwoman niet meer dan een potje onbegrepen herrie.
Tijd voor de hoofdact, de postpunk van The Murder Capital. En om met de deur in huis te vallen: Het Ierse vijftal maakte de hoogstaande verwachtingen meer dan waar. Strak, opzwepend en kwalitatief gewoon ontzettend goed. Een band met een air. Die vaak wordt omschreven als arrogant. Vooral bij zanger James McGovern. Die af en toe gewoon het podium afliep. Of een tamboerijn weggooide, met een minachtende blik die zelfs achter zijn zonnebril zichtbaar was. Of rustig een sigaretje ging roken als de rest van de band verder speelde en zijn vocale bijdragen even niet nodig waren. Je vraagt je af: is het een pose? Het moet wel (en je hoopt het ook): niemand kan echt zo arrogant zijn. En dat bleek: na zijn rookpauze gooide ook James alle air van zich af (ook zijn zonnebril) en gaven hij en zijn maten een flitsende finale. Een kolkende afsluiting van een uitgebalanceerde set, die afwisselend bestond uit songs van beide albums: het harde en baanbrekende ‘When I Have Fears’ (2019) en het, voor postpunk begrippen, meer ingetogen ‘Gigi’s Recovery’ (2023). Zelfs een toegift was het uitzinnig publiek gegund, net bekomen van de onvermijdelijke moshpit. Een teken dat zowel publiek als band een geweldig concert had beleefd.
Absolutely Free Festival 2024 kan tevreden zijn. Het geluid was inderdaad “alternatief en avontuurlijk”. En de vele bezoekers bij de C-Mine is Genk wisten het zeer te waarderen. Op naar AFF 2025.
Foto’s: Christophe Dehousse (Eosine) & Senne Houben (The Murder Capital)