Multi-instrumentalist Ian Jones was in de jaren ’90 een van de oprichters van de progressieve/folk rockband Karnataka. Er zijn diverse bandwisselingen geweest, ook wat betreft de zang, maar er is altijd een mooie, heldere stem gebleven. Sertari is de huidige zangeres en zij werd door de site ProgRock verkozen tot de beste vocalist van 2023. Haar stem was al te horen op ‘Requiem For A Dream’ (2023). Momenteel tourt de band met dit album. Omdat er zaterdag 15 juni twee concerten stonden gepland in De Bosuil te Weert, vond het concert van Karnataka ’s middags plaats. Blijkbaar was dit een ongewone tijd voor de bezoekers, want het was veel te rustig voor een band van deze kwaliteit.
Secrets of Angels
Precies om half vier doofden de lichten in de zaal en het gepraat van de bezoekers stopte meteen. Via een tape klonk een rustig intro en de bandleden verschenen een voor een, waarna ze begonnen te spelen. Onder luid applaus verscheen Sertari als laatste, haar woordeloze zang paste perfect bij het instrumentale intro. Ze zag er prachtig uit, gekleed in een zwart bovenstuk en een legging met print die pasten bij de cover van hun nieuwste album. Het herkenbare intro van ‘Road to Cairo’ (van hun vorige album ‘Secrets of Angels’) volgde. Hoewel er goed gezongen en gespeeld werd, was het geluid in het begin niet optimaal. Gelukkig werd dat later beter. Het tweede nummer was ‘All Around the World’ (van ‘Requiem For A Dream’). Toetsenist Rob Wilsher speelde heel gefocust en Luke Machin liet fantastisch snel gitaarspel horen. De bas van Ian was duidelijk te horen. Sertari kreeg heel terecht tussentijds applaus voor haar prachtige solo.
‘Heaven Can Wait’ komt van het album ‘The Storm’. Het publiek was stil, zodat het ingetogen begin goed tot zijn recht kwam. Jack Summerfield drumde passend zacht en ook Sertari’s elegante manier van bewegen paste bij dit nummer. Weer was de solo van Luke fantastisch, maar ook het steady basspel van Ian mogen we niet vergeten. Luke Machin en Ian speelden draadloos, wat hen de ruimte gaf om naar elkaar toe te lopen, en daar maakten ze zeker gebruik van. Er was voldoende interactie tussen de bandleden.
The Gathering Light
Tussen enkele nummers door werd er iets verteld over het volgende nummer of werd er een slokje water gedronken. Verder ging het concert non-stop door. Tijdens de instrumentale delen danste Sertari, en als de muziek het toeliet danste ze krachtig. Haar zang en manier van performen waren overtuigend. Haar zang wisselde van zacht naar krachtig en sloot steeds aan bij de muziek. Heel af en toe leek het alsof ze een klein beetje moeite had met de allerhoogste noten, maar ze haalde deze wel! Door de non-verbale communicatie tussen de bandleden verliepen de vele plotselinge wendingen zeer goed.
‘Forgiven’ gaat kort gezegd over jezelf vergeven. Dit gevoelige nummer startte met keyboards en zang. Vooral het klein gezongen deel verderop was indrukwekkend. De kenmerkende klassieke elementen vulden dit prachtig aan. De wending naar het rockende gedeelte, en het rockende deel zelf, waren om je vingers bij af te likken. Vooral in ‘The Gathering Light’ kwam het verschil in toonhoogte tussen de drums goed naar voren. Hier zorgde Luke voor de achtergrondzang.
Requiem for a Dream
Voor aanvang van ‘Requiem for a Dream’ vertelde Ian kort over het concept klimaatverandering van het album. Het intro op de toetsen was sfeervol. Alleen Rob en Sertari stonden in een spotlight, terwijl de rest van het podium donker was, wat bij de sfeer paste. De snelle wendingen naar meer tempo en volume verliepen perfect, net als de vele twists en returns die volgden. Tijdens een ingetogen stuk tikte Sertari ritmisch met de microfoon tegen haar borstbeen, wat het gevoel van een hartslag gaf. Er waren klassieke elementen te horen en bovendien hoorde je de Uilleann pipes (Ierse doedelzak) van Troy Donockley. Het publiek bleef geboeid en ook tijdens de minimalistisch gespeelde delen was er nauwelijks iets te horen vanuit de zaal. Langzaam werden tempo en volume in de muziek opgevoerd. Het licht ging hier niet in mee, maar er was net genoeg licht om de brede glimlach op het gezicht van Sertari te zien. Dit was een geweldige uitvoering van de titeltrack, een epic van ruim 20 minuten met foutloze wendingen.
De toegift was ‘Forsaken’. Luke soleerde, soms met zijn “hoofd in de nek”, en zijn vingers leken als vanzelf over de snaren te gaan. Terecht kreeg hij tussentijds applaus. Nog even kon men genieten van alles wat er te horen en te zien was, want ook dit allerlaatste nummer werd zeer goed uitgevoerd. De respectvolle bezoekers hebben een geweldige zaterdagmiddag gehad.