L.A. Edwards bracht vorig jaar de LP ‘Out of the Heart of Darkness’ uit. En nu is er al een opvolger: ’Pie Town’. De zelfbenoemde “just a hard working American band” steekt binnenkort zelfs ‘de grote plas’ over voor hun eerste headliner shows in Europa. Genoeg stof voor een openhartig gesprek met Luke Andrew Edwards himself.
De negen uur tijdverschil met de westkust van Amerika zijn gemakkelijk overbrugd. “Ik heb net mijn kinderen naar school gebracht en heb nu alle tijd voor een gesprek.” Luke ziet er fris en opgewekt uit, om 8 uur ’s morgens, ergens in Seattle… Om meteen met de vroege deur in huis te vallen, beginnen we over de snelle opvolger voor ‘Out of the Heart of Darkness’. “Dat was niet zo gepland”, begint hij, bijna verontschuldigend. “Nee, we hebben het zeker niet geforceerd, met alle vermoeidheid na een intensieve tour. Maar de nummers kwamen gewoon vrij snel en gemakkelijk. Dus: waarom niet?”
Hoewel ‘Out of the Heart of Darkness’ en het nieuwe ‘Pie Town’ in tijd dicht bij elkaar liggen, zijn er muzikaal toch duidelijke verschillen. “De instrumentatie is echt wel anders. Zo gebruikten we voor ‘Pie Town’ meer synthesizers. Daar waren eerder al mee begonnen, maar we hebben de synths nu meer geïntegreerd bij de songwriting. Het is niet meer alleen een opvulling of zo. Ook de lyrics hebben we op een andere manier aangepakt. Ik heb nu bewust meer ruimte opengelaten voor de luisteraar. Dus minder storytelling en meer eigen interpretatie.”
Om ‘Pie Town’ en ook de hele ontwikkeling van L.A. Edwards te begrijpen, is het goed om even een pas op de plaats te maken. We gaan terug in de tijd, waar Luke deel uitmaakt van een groot gezin van zeven kinderen. “We hielden echt allemaal van muziek. Van jongs af aan heb ik muziek gemaakt met mijn broers, Jesse en Harrison. Ik hield vooral van de rock, met gitaar, bas en drums. Maar er werd ook klassiek piano gespeeld. Maar we dachten nooit in hokjes, in genres of zo. Daar zijn we een beetje allergisch voor. We speelden wat we zelf leuk vonden.”
Ondanks de aanwezigheid van zijn muzikale broers (“Mijn zussen houden ook van muziek, hoor, maar zijn geen muzikale carrière begonnen…”), ging Luke toch in zijn eentje aan de slag. “Ik was eerst helemaal niet van plan om iets op plaat uit te brengen. Ik wilde alleen songs schrijven en opnemen. En ook alle instrumenten zelf bespelen.” Hij klinkt nog steeds trots, op de tijd voordat de eerste plaat daadwerkelijk verscheen: de EP ‘Secrets We’ll Never Know’, uit 2015. Luke speelde zijn instrumenten in de garage, “waar mijn broers Jesse en Harrison natuurlijk ook wel eens kwamen binnenvallen… En nu zijn ze deel van de band”. Respectievelijk als bassist en drummer. Het tegenwoordige vijftal bestaat daarnaast uit Daniel Walker en Hunter Rath, die zich hebben toegelegd op synths, samples en drummachines. En ondertussen zijn er drie full albums verschenen. Met de vierde, ‘Pie Town’ op de rol. “De sound is steeds groter geworden, maar de albums vloeien zeker op een natuurlijke manier in elkaar over, vind ik. Ik houd ervan als elk album weer net even anders klinkt, weer net op een andere manier is geproduceerd.” Over productie gesproken: voor ‘Pie Town’ nam hij deze weer geheel in eigen hand, net als in de begintijd. Maar voor ‘True Blue’ (2018) wilde Ron Blair dat graag doen, zijn maatje bij Tom Petty and The Heartbreakers. Een band waarmee Luke altijd heel close was. “Ron en zijn bandgenoot Steve Ferrone hebben ook meegespeeld op ‘Blessings from Home’ (2021).”
De artiestennaam, L.A. Edwards, heeft hij heel bewust gekozen. “L. A. is afgeleid van Luke Andrew, mijn volledige naam. En op deze manier geschreven, lijkt het een beetje op de naam van een auteur, zoals J.K Rowlings. In mijn begintijd als singer songwriter vond ik dat heel mooi klinken, en ook heel toepasselijk. Sinds we een echte band zijn, heb ik erover getwijfeld om iets toe te voegen aan de naam, maar ik heb het zo gelaten. Dus geen L.A. Edwards and the Heartbreakers of the E-street Band…”
Als we het toch over namen hebben… Het album ‘Pie Town’ is vernoemd naar een heel klein gehucht in de Amerikaanse staat New Mexico. Een ghost town, bekend om zijn gebak… “Het is geïnspireerd op de plaats waar we zijn opgegroeid. En dat is eigenlijk niet Pie Town, maar een plaats die er wel veel op lijkt: Julian, California. Ook een gehucht, ergens in de bergen bij San Diego. Gesticht rond een goudmijn. En, net als Pie Town, nu beroemd om zijn gebak…” Maar het gaat Luke meer om de ‘feeling’ dan om de ‘pie’. “Ik hou van het ‘ghost town gevoel’. Zoals je ook kunt zien in het artwork. En het past bij het album, waar het gaat om verliezen van je onschuld. Of om de angst om volwassen te worden. Dan keer je vanzelf terug naar je eigen jeugd.” Luke is nu 36 en heeft inmiddels zelf een groot gezin. “In deze levensfase denk je meer na over je relatie, het opgroeien van je kinderen en dus ook over jezelf. Pakweg tien jaar geleden had ik deze plaat niet kunnen maken. Toen had ik die overview nog niet.” Deze levenservaring leverde in ieder geval twaalf songs op voor ‘Pie Town’. Twaalf vrij uiteenlopende songs. “Als je een goede doorsnede wilt hebben, luister dan vooral naar ‘El Camino’ en de afsluiter ‘Comin’ Around’. Hoewel er ook wat langzamere nummers opstaan.”
Ondertussen woont niemand nog in Californië, de bakermat van de band. Luke woont in Seattle, waar ‘Pie Town’ is opgenomen in de Road End Studio. “De anderen wonen nu in Nashville, waar ik ook nog heb gewoond. Nashville heeft grote invloed heeft gehad op onze muziek. Het is nog steeds ‘the music city’ met al zijn songwriters. We hebben daar zeker dingen uit opgepikt, maar er ook een eigen draai aan gegeven. We zijn niet zo puristisch Nashville Americana, zogezegd. En ik kan me heel goed voorstellen dat je een nog steeds een ‘Californian feeling’ krijgt bij onze muziek.”
Californië, Nashville… Hoe Amerikaans is L.A. Edwards, voor een gemiddelde Europeaan? Luke lacht even: “We zijn 100 % Amerikaans. Onze roots, onze invloeden, zijn van de grote Amerikaanse muzikanten als Tom Petty en Bruce Springsteen. Niet dat we geen Europese invloeden hebben, hoor. We houden ook van The Beatles en The Stones. Ik denk zelfs dat de invloeden op de laatste plaat Europees te noemen zijn, zoals U2 en sommige post punkbands. “But at the core we are definitely just a hard-working American band. “
Een Amerikaanse band, dus… die binnenkort on tour gaat in Frankrijk, Duitsland, Zweden… en Nederland: Paradiso Amsterdam (4 juli) en Burgerweeshuis Deventer (5 juli). “We hebben ons altijd welkom gevoeld in Europa. Men luistert ook anders. Hier wordt alle song-based muziek met een akoestische gitaar al gauw als Americana bestempeld. Bij jullie lijkt men meer met een open mind te luisteren, zonder vooroordelen of bepaalde verwachtingen. Ook om die reden zijn we heel blij om daar te kunnen spelen. En, het wordt onze eerste headlining tour aldaar. Dat is spannend, maar we hebben er heel veel zin in.” L.A. Edwards wil met ‘Pie Town’ duidelijk ook Europa gaan verrassen…
Foto’s (c) Lauren Farah