Na het levenslustige ‘Thirstier’ komt TORRES deze week met haar nieuwe album ‘What an Enormous Room’. Toen Mackenzie Scott, aka TORRES, aan dit zesde album begon, had ze nog geen idee wat voor plaat dit zou worden. Ze volgde als altijd haar innerlijke gevoel. Met een enorme diversiteit aan emoties als gevolg. TORRES koestert duidelijk haar emotionele ruimte op ‘What an Enormous Room’.
Een zonnige morgen in Brooklyn, NY. “Koffie?” “Die hád ik, tot ik mijn kopje om liet vallen.” Mackenzie Scott kan er gelukkig zelf om lachen, zo’n 5.972 kilometer en zes tijdzones verder. Voor een gesprek over haar nieuwe album ‘What an Enormous Room’. En over haar leven. Hoewel die twee bij haar moeilijk van elkaar te scheiden zijn. “I do well”, zegt ze weifelend en schuchter op mijn vraag hoe het met haar gaat. Niet het overenthousiaste (en onoprechte) ‘I am fine’ dat je van een gemiddelde Amerikaanse als antwoord zou verwachten. Mackenzie is oprecht, maar dat wisten we al.
In juli 2021 spraken we namelijk ook al samen, toen over de release van haar vorige album ‘Thirstier’. Ze had er echt zin in: “Met deze titel wil ik mijn honger en dorst naar het leven uitdrukken. Ik wil altijd meer, en iets doen met mijn unieke leven. Ik wil groeien voor mezelf, voor anderen, samen met mijn publiek.” Nu zijn we tweeëneenhalf jaar verder en is er de opvolger. “‘What an Enormous Room’ is echt een ander album geworden. In het begin had ik ook geen enkel idee welke kant het uit zou gaan. Wat ik bijvoorbeeld wel duidelijk had met ‘Silver Tongue’ (2020). Dat was echt mijn ‘love album’. Toen de nieuwe plaat bijna klaar was, begon ik zelf ook pas het grotere geheel te zien. ‘What an Enormous Room’ gaat vooral over onzekerheid. En het vinden van vreugde en licht, hoe triest en donker je leven nu ook lijkt.” De 33-jarige Mackenzie weegt haar zinnen goed af en laat regelmatig pauzes vallen.
“Onzekerheid kan mensen heel ongelukkig maken, weet ik uit eigen ervaring. Op dit album wil ik juist de lichtpuntjes benadrukken in moeilijke tijden.” Ze klinkt niet zo opgewekt als ze dit vertelt, en ze merkt het zelf ook… “But I àm happy! And I am becoming happier every day…Maar het heeft me wel veel moeite gekost om me gelukkig te voelen….” Ze lacht ze er nu zelf om, voorzichtig. “Geluk is iets waarnaar je op zoek moet gaan. Het moet vanuit jezelf komen, van binnen. Maar het lijkt ook of de wereld ons juist ellendig wil làten voelen, met oorlogen en andere problemen.” Waarna ze het beeld verlegt naar haar eigen omgeving. “Zo ben ik zelf heel begaan met mijn ouders. Die zijn nu op leeftijd en krijgen gezondheidskwalen. Of er zijn vrienden die problemen hebben, die ik me dan weer aantrek. Dus zelfs als ik mezelf gelukkig voel, dan zijn altijd mensen om mij heen, of in de wereld, die ongelukkig zijn. En die wil ook graag helpen, met mijn muziek.”
Daarmee doelt ze ook op haar nieuwe plaat. Die is te omschrijven als één ‘grote rollercoaster van emoties: woede, liefde, angst, en wat al niet meer. “Die emoties zitten gewoon in me, vaak ook tegelijkertijd. Maar dat zullen andere mensen ook hebben. Dat maakt het leven juist zo interessant.” Maar niet iedereen zet die zo knap om in muziek, muziek die je raakt, meteen. “Ik heb op deze plaat apart gewerkt aan de arrangementen en de teksten. En ze later bij elkaar gevoegd.” Gevraagd naar het belang van haar teksten, is ze heel duidelijk: Die zijn heel belangrijk, zoals altijd. ”Maar zelfs als er geen teksten zouden zijn, of je zou de taal niet machtig zijn, dan nog voel je aan haar muziek waar de songs over gaan, welke emoties er worden uitgedrukt. “Dat is een groot compliment, want dat wil ik juist. Dat mensen mijn boodschap begrijpen, of ze nu Engels verstaan of niet. En het is inderdaad een plaat met heel veel gevoelens. Je kunt je verrukt voelen, maar het is ook goed als je boos wordt. Dan heeft de plaat je namelijk geraakt, en daar gaat het mij om.” In haar boodschap is ze heel duidelijk: “Ya, Don’t give up ! En probeer het leven vanuit een ander perspectief te zien.”
En die boodschap gaat ze binnenkort ook live brengen, met onder meer een Europese tournee. De vorige moest ze door corona helaas cancelen. “Maar ik heb wel nog wat concerten in Amerika kunnen doen. En daar ben ik tevreden over. Ik denk dat ik de mensen wel een hoopvolle boodschap heb kunnen geven, in die moeilijke tijd. Maar natuurlijk wil ik mijn muziek liefst naar iedereen brengen. Maar als dat even niet gaat, tsja…” Dan moet je even iets anders. “Ik ben heerlijk gaan reizen met mijn vrouw. Ik heb ook nog wat intieme huiskamerconcerten gegeven.” En lachend: En we hebben een puppy! Ja, ik kan wel genieten van het huiselijke leven.”
Terwijl ‘What an Enormous Room’ alles behalve huiselijk klinkt. Een titel met een symbolische betekenis. “Ja, ik wil dat iedereen kijkt naar zijn mogelijkheden. Kom op, pak je kans, hoe zeer je je ook gevangen voelt in je eigen leven, in je eigen persoon. Hoe zeer je ook denkt dat er geen andere opties zijn. Er zijn meer mogelijk dan je nu, op dit moment, misschien denkt.” De albumtitel komt ook terug in het nummer ‘Jerk into Joy’:
‘What an enormous room
Look at all the dancing I can do’
”The enormous room is de vrijheid. En the dance, dat is het leven. Dansen, leven, zoals je zelf wilt…”
Ondertussen overschreeuwen huilende puppygeluiden ons gesprek en wordt de veroorzaker met zachte hand buiten gezet. “Sorry for that”. Maar het bazinnetje pikt de vraag meteen weer op. “Wat de twee meest karakteristieke nummers van de plaat zijn? Dan kies ik voor ‘Jerk for Joy’. Juist vanwege die boodschap: Zie het licht aan het einde van de tunnel, vind je vrijheid! En dan kies ik ook voor ‘Artificial Limits’. De titel zegt het al een beetje: alles is mogelijk. Dat kan iets verschrikkelijks zijn, maar ook iets geweldigs. En alles daar tussenin. Dat mensen zich realiseren dat als er verschrikkelijke dingen gebeuren, dat er ook weer geweldige dingen zullen komen.”
Een duidelijke, en terechte keuze van de maker herself. Ikzelf val voor ‘Songbird Forever’, de afsluiter van het album. Met een zachte piano, als het geluid van kerkklokken, terwijl de vogels om je hoofd twinkelen…
‘(…) I am your king
I am your queen
I am everything in between
I can sell you anything
You’ll believe anything I sing
I am a songbird forever (…)’
“Ja, dat vind ik ook een prachtig nummer.” Mackenzie Scott, aka TORRES, lacht verlegen, maar ook trots en oprecht. “Hier laat ik horen dat ik dit voor altijd zal blijven doen: muziek maken en delen met de wereld. Het nummer is een soort bezegeling van mijn geloof.. En die songbird in de titel, dat ben ik zelf: Songbird Forever.” Een waardig en geruststellend slot van een turbulent album, en van een fijn gesprek. TORRES koestert haar emotionele ruimte op ‘What an Enormous Room’