Al bijna drie decennia lang heeft de wereldberoemde gitarist Randy Hansen een reputatie opgebouwd als een van de beste Hendrix-imitators. Door de jaren heen heeft hij talloze platen uitgebracht met zowel fantastische Hendrix jams als zijn eigen authentieke Hendrix-geinspireerde riffs. De man is een ware gitaarlegende in elke zin van het woord. In een zee van Hendrix-geinspireerde gitaristen is Randy Hansen een van de weinige spelers die officieel erkend is door de Hendrix-familie. Hansen heeft getoerd en gespeeld met onder andere Uli Jon Roth, Jack Bruce, Paul Rodgers, Mitch Mitchell en Buddy Miles en is een echt levend testament van de Vader van de Zware Gitaar (Jimi). Diep gravend met passie, volwassenheid en overtuiging, creeert Randy Hansen landschappen van geluid, meesterlijk gitaarwerk, sterke riffs en opmerkelijk authentieke killer kosmische tonen als hij de geest van Jimi Hendrix kanaliseert via zijn Fender Strat. Lang leve de muzikale geest van Jimi Hendrix…
Vandaag de dag trekt Hansen wereldwijd publiek, door de aanhoudende vraag van de fans in Amerika en Europa, of het nu met The Randy Hansen Band is of in samenwerking met andere entertainers. Steve Miller, Paul Rodgers (Free, Bad Company, The Firm, Queen), Buddy Miles, Don Wilson (The Ventures), Alan White (YES, John Lennon), Sammy Hagar, Herbie Hancock, Stevie Ray Vaughn, Robert Cray, Roger Fisher (Heart), Bob Segar en Hendrix-alumni Noel Redding en Mitch Mitchell zijn slechts enkele van de vele muzikanten met wie hij heeft opgetreden.
Duidelijk waar iedereen in een goed gevulde Groene Engel voor was gekomen. The Jimi Hendrix Tribute van Randy Hansen en zijn bassist Ufo Walter en achter de Drumkit Manni Von Bohr. De laatste twee afkomstig uit Duitsland en speciaal voor de Europese Tour opgeroepen. De verwachtingen waren hoog gespannen en deze werden ook direct waar gemaakt bij de eerste noten van ‘Burning Desire’. Hendrix is niet dood, hij leeft. De speelstijl, het geluid en het uiterlijk van Randy vertoonden veel overeenkomsten met de held uit de zestiger jaren. De zaal was nog wat afwachtend na de opening en Randy deed zijn best om de zaal wakker te schudden. Dat hem dat uiteindelijk lukte had zeker te maken met zijn performance. Gitaarspelen met zijn tanden, zijn Stratocaster pijnigen met de zo bekende rifs van de heer Hendrix.
Bij ‘Hey Joe’ kwam de zaal meer los en werd Randy toch nog beloond met een enthousiast publiek. Hinderlijk voor de band was het filmen vanuit de zaal met het licht van de mobiele telefoons. Gelukkig reageerde medewerkers van de Engel daar adequaat op door die personen aan te spreken dat dat niet wenselijk was.
Na de anderhalf uur durende set hoopte het publiek nog op een korte toegift maar dat was ijdele hoop. Randy Hansen gaf het publiek echter wel waar het voor kwam: een herkenbare set en een geweldig eerbetoon aan Jimi Hendrix.
Foto’s (c) Rob Verbrugge