Hamish Hawk verraste vriend en vijand in 2021 met zijn album ‘Heavy Elevator’ dat door het publiek goed ontvangen werd, maar dat door de schrijvende pers alom gewaardeerd werd als een meesterwerk in het genre.
Hamish Hawk is is een zanger en liedjesschrijver uit Edinburgh, en het genre zou je met enige dichterlijke vrijheid ‘artrock’ kunnen noemen, als je er per se een sticker op zou willen plakken, omdat dat nu eenmaal een onvolkomenheid is in de menselijke aard. Hawk maakt clever gecomponeerde liedjes die je pop of rock zou willen noemen, met ongelooflijk goede, intelligente teksten, waardoor het heel fijn luisteren is naar zijn muziek.
Na ‘Heavy Elevator’ is inmiddels ook opvolger ‘Angel Numbers’ uit, die vooral vocaal nog breder is gearrangeerd, en verder vooral de lijn van ‘Heavy Elevator’ doorzet. Hawk is kortom een artiest om heel goed in de gaten te houden.
Sinds begin oktober is Hamish op Europese tournee en op 21 oktober speelde hij de laatste van drie concerten in Duitsland. Omdat Hawk nog net onder de noemer ‘onontdekte’ parels valt, kon het publiek hem zien optreden in de kleine maar fijne bovenzaal van de Yard Club, in Longerich, een buitenwijk van Keulen. De Yard Club is samen met de in hetzelfde gebouw gelegen ‘Die Kantine’ sowieso een club om goed in de gaten te houden qua programmering.
Dat nog lang niet genoeg mensen Hamish Hawk hebben ontdekt bleek uit het feit dat het zaaltje niet geheel gevuld was. Ongeveer 100 liefhebbers waren gekomen om de muziek van Hamish Hawk, die op zijn albums al zo speciaal is, live mee te maken.
De band trapte af met ‘Elvis Look-a-like Shadows’. Een uitstekende aftrapper. Zo hoort een concert te openen. Je gaat staan, hangt je gitaar om, pakt je microfoon. Je tikt af en bam! Hamish Hawk en zijn muzikanten lieten in de eerste slag horen dat ze ‘on top of their game’ waren. Niets even opwarmen of er even in komen. Het stond meteen als een spreekwoordelijk huis.
De band op het podium was voor zover voor mij te beoordelen dezelfde als de muzikanten op de albums. Andrew Pearson op de gitaar mocht zijn haar dan wel hip geverfd hebben, maar zijn licht chaotische gitaarstijl liet zich ook live niet verloochenen. Heerlijk als je als muzikant met je hart kan spelen in plaats van met je hersenen. Pearson zou de rest van de avond zorgen voor het zout en de peper in een enorm goed opgebouwde en evenwichtige set.
De setlist was evenwichtig verdeeld over de beide albums. Een aantal hoogtepunten die niet onbenoemd mogen blijven waren ‘Rest & Veneers’ dat op het album een duet is met de Amerikaanse zangeres Samantha Crain. Hawk nam beide stemmen op zich. Het nummer is en blijft een pareltje in de popmuziek. Live stond het als een huis.
Ook ‘Money’ verdient een aparte pluim. Hawke weet zijn stem volledig in te zetten in dienst van het nummer. De moeilijke vocale partijen reproduceert hij live even indrukwekkend als dat ze in vinyl geperst staan. En mensen, wat een stem heeft deze man. Laat je niet op het verkeerde been zetten door zijn uiterlijk van een kunststudent die hoge bandplooiboeken aanprijst, nee Hawk is een van de beste zangers op de internationale poppodia op dit moment.
Het publiek genoot met volle teugen, en liet steeds indringender van zich horen. Hawk sprak het publiek toe in perfect, accentloos Hoogduits, beter dan menig Keulenaar zelf zou kunnen. Hij had Duits gestudeerd, maar het meeste alweer vergeten, zo vertelde hij.
Natuurlijk kon de avond niet afgesloten worden zonder dat de culthit ‘The Mauritanian Badminton Doubles Championship 1973’ gespeeld werd. Wat een fantastisch goed nummer is dat toch. Hawk gaf zich voor de volle 110%, en ook nu eiste Pearson weer een voorname bijrol voor zichzelf op. Hawke is een meester in het zichzelf inleven en het presenteren van zijn kunst. Heerlijk om bij te kunnen zijn.
Hamish Hawk leverde een optreden van zeer hoog niveau af in Keulen. Onbegrijpelijk dat Hawk nog niet geboekt wordt op de grote zomerfestivals. Dames en heren programmeurs, letten jullie op?
Foto’s (c) Paul Hudson, CC 2.0