Na een stilte van maar liefst 8 jaar is er weer een nieuwe langspeelplaat van Alamo Race Track, de band rond Ralph Mulder, de muzikale duizendpoot. Naast Mulder bestaat de band uit Nienke Overmars, die ooit nog met the Silverfaces de Amsterdamse popprijs won op drums, David Corel die we nog wel kennen van Johan en Tangerine op bass en op gitaar speelt Robin Berlijn. Berlijn heeft geen enkele introductie meer nodig; Fatal Flowers, Elen ten Damme, Johan, Kane, Moke, allen voeren wel bij de gitaarkunst van Berlijn. Voorwaar dus geen kinderachtig bandje, dat Alamo Race Track.
De lichtvoetige gitaren en vocale harmonieën op de eerste single ‘Sally H.’ doen misschien anders vermoeden, maar het nieuwe Alamo Race Track-album vindt zijn oorsprong in een moeilijke periode voor Mulder.
Zijn vader kreeg te maken met een lang ziekbed en had niet heel lang meer te leven en daarom ging Mulder, opgegroeid in het Groningse Winschoten, weer naar het Noorden des lands om bij zijn familie te zijn. Daar bovenop kwam nog de coronapandemie, waardoor alles stil kwam te liggen. Zijn broer bood hem werk aan in en om zijn boerderij in Ter Wupping en tijdens de dagelijkse fietstochten tussen de boerderij en Winschoten kwamen veel herinneringen naar boven. Herinneringen over bijzondere, betekenisvolle plekken, vroegere avonturen, kleurrijke figuren uit de regio, oude liefdes, dromen. Dit bracht de frontman al snel op het idee om een album te maken.
“De dagelijkse routine van werken in en rondom de boerderij en de vele fietstochten gaven mij ontzettend veel rust en daardoor ruimte in mijn hoofd”, vertelt Mulder daarover. “Ik kon door die innerlijke rust mijn gedachtenstroom de vrije loop laten, waardoor de ideeën, onderwerpen, melodieën en muziek als vanzelf kwamen.”
Het album telt 12 tracks die allemaal getuigen van een grote liefde voor het oude songsmid ambacht. Opener ‘Sally H’ is al eerder als single uitgebracht en roept allerlei, vooral oude, herinneringen op. Het klinkt als the Kinks, als CS&N, een mooi nummer met een kop en een staart en heel goed verzorgde vocalen.
Het album roept onwillekeurig herinneringen op aan ouder werk van Nits. Ja, ik weet dat het heel raar klinkt, maar toch denk ik het wel te kunnen verklaren. Henk Hofstede van NITS is net, als naar u blijkt ook Ralph Mulder een meester in contemplatieve, beschouwende autobiografische teksten te maken. Bij NITS gaat het dan vaak over Amsterdam en het verleden dat daar ligt, bij Alamo Race Track gaat het over Groningen. Het sentiment dat weerspiegelt wordt vind ik herkenbaar en hoorbaar. Luister naar een nummer als ‘Fight’, dat klinkt als NITS. Geloof me, er zijn slechtere voorbeelden waarmee je vergeleken zou kunnen worden.
Het gitaarspel van Robin Berlijn op tracks als ‘Wish I was a Bird’ en ‘Trespass’ is heerlijk. Inventief, nergens te overdone, maar altijd smaakvol en to the point. Je zou deze muziek met gemak’ retro’ kunnen noemen, maar dat is wel wat makkelijk inderdaad.
‘Greetings from Tear Valley and the Diamond Ae’ is duidelijk geworteld in de popmuziek van het zesde en zevende decennium van de vorige eeuw, maar je hooft maar naar de heerlijke solo in het geweldige ‘Cold Country’ te luisteren om te horen dat deze band helemaal van deze tijd is.
‘Greetings from Tear Valley and the Diamond Ae’ is een bijzonder geslaagd en mooi album geworden, waarvan je zeker ook wel mag verwachten dat dat tot erg mooie live shows gaat leiden. De band gaat binnenkort op clubtour en dat is zeker iets om naar uit te kijken met dit materiaal. (8/10) (Excelsior Recordings)