Terwijl een warme, ondergaande, late zomerzon de hemel boven de stad hartstocht rood kleurde, wist het publiek in grote getale de kleine zaal van de Maastrichtste Muziekgieterij te vinden. Het aldaar geplande optreden van Black Box Revelation was uitverkocht. Weliswaar in de kleine zaal dus, maar toch. Volledig uitverkocht. Eenmaal binnen kon worden vastgesteld dat de meerderheid van het publiek toch bestond uit over de Maas naar Maastricht gedwaalde Limburgers met een Belgisch paspoort. Niet verwonderlijk aangezien Black Box Revelation, hoewel inmiddels internationaal doorgebroken, toch nog steeds vooral een Belgische band is.
Black Box Revelation dus. Een opmerkelijke Belgische rockband die bekend staat om hun no nonsense garage rock en energieke liveoptredens. De band werd opgericht in 2005 in door het dynamische duo Jan Paternoster (zang en gitaar) en Dries Van Dijck (drums). Sindsdien hebben ze een indrukwekkend repertoire opgebouwd dat zich kenmerkt door rauwe, bluesy riffs en een onmiskenbare rock-‘n-roll attitude. De muziek van Black Box Revelation is doordrenkt met invloeden uit de jaren 60 en 70, maar ze weten deze klassieke elementen moeiteloos te combineren met een eigentijdse sound, waardoor ze een unieke plaats innemen in de Belgische en internationale muziekscene. Het feit dat een aantal van hun songs doordrongen tot de soundtrack van een populaire tv serie als ‘Sons of Anarchy’ en hun optreden bij The Late Show van David Letterman in 2012 zal hun populariteit zeker goed hebben gedaan.
Met een scherp gevoel voor melodie en een explosieve podiumpresentatie heeft Black Box Revelation inmiddels een trouwe fanbase opgebouwd en wereldwijd erkenning gekregen. Hun muzikale reis heeft hen naar verschillende uithoeken van de wereld gebracht, waar ze zowel kleine clubs als grote festivals hebben veroverd met hun pakkende nummers en optredens. Black Box Revelation is een van de meest opwindende en invloedrijke bands in België en ver daarbuiten.
In de Maastrichtse Muziekgieterij werden ze als hoofdact voorafgegaan door een optreden van My Girlfriend uit Den Haag. Dit is een trio dat haar eigen muziek beschrijft als “synth-driven garage rock with a catchy chorus and a cheeky smile”. Ze spelen zonder gitarist, met toetsen, drums en bas. In het half uur durende setje wist de band weliswaar wel te overtuigen qua inzet maar werd toch duidelijk dat een dergelijke bezetting in dit genre toch iets mist als er zo zwaar geleund wordt op de ritmetandem. Dat ‘iets’ is melodie. Toch een van de belangrijke ingrediënten van muziek. Je kan het natuurlijk weglaten. Maar dan hou je niet zo heel veel meer over dan ruige, beukende ritmepatronen met af en toe een farfisa orgeltje er doorheen. Zanger Gijs liet al eens in een eerder interview het volgende optekenen: “Dat we geen gitarist hadden, zorgde er juist voor dat de muziek die we maakten niet meteen klonk als alle andere bandjes. Dat is ook het vette eraan, dus dat hebben we erin gehouden.” Dat bleek ook in Maastricht een goede analyse. My Girlfriend klonk als heel veel andere bandjes, maar dan zonder gitaar. Zijzelf vinden het een pluspunt.
Na een korte opbouwperiode tikten de mannen van Black Box Revelation om precies 21.00 uur af voor hun set. Ze hadden er zin want de band kwam werkelijk furieus uit de startblokken. Duidelijk was dat ze met een soort van op het Amerikaanse leger geïnspireerde ‘shock and awe’ strategie een initiële bres wilden slaan in het publiek, om ze vervolgens volledig onder de voet te lopen. ‘Set your Head on Fire’ is inmiddels al meer dan 12 jaar of zo een prijsnummer van de band en meteen een uitstekend visitekaartje voor de vuige, smerige, fuzzy rock waarmee de mannen de wereld rondtrekken.
Het zaalgeluid was niet meteen heel erg goed, en werd ook tijdens de rest van het optreden niet optimaal. Alsof er een schapenwollen deken over de PA zat. De volle zaal reageerde prima en had er zin in om samen met de band een feestje te bouwen. Nu is ‘Set your Head on Fire’ met het totaal disassociatieve gitaarwerk de gedroomde opener voor een concert. De band had helemaal geen zin om meteen achteroverleunend verder te gaan, neen, er werd nog een tandje bijgeschakeld met oudje ‘Gravity Blues’ en met de nieuwe single ‘Alcohol’ als laatste deel van dit overweldigende drieluik. Dat was een opener die stond als een huis.
In Maastricht was er echter geen tijd voor mister nice guy. De band speelde zonder ophouden heel hoog in de energie met als enige missie om de zaal plaat te spelen. Aanvankelijk leek dat ook wel te lukken, maar gaandeweg het optreden bleek toch ook dat de band haar aan zichzelf opgelegde eisenpakket maar moeilijk vol kon blijven houden. Vrij vroeg in de set bracht de band crowdpleaser ‘War Horse’. Ook hiermee lukte het maar ten dele om de publieksparticipatie op gang te brengen, ondanks langdurige en verwoede pogingen daartoe. Het zal maar ten dele aan de band gelegen hebben. Rechtsachterin ging, ook tijdens ‘War Horse’, het gesprek in een vriendengroep gewoon door over wanneer nu de beste tijd is om de tuin winterklaar te maken. De vrienden vonden het alleen maar vervelend dat er een band zo luid door hun gesprek heen aan het spelen was.
Het leek wel of Paternoster daarna de hoop een beetje had opgegeven om Maastricht helemaal plat te kunnen spelen. Hij schikte zich in het lot en nam wat gas terug. ‘Blown Away’ bleek wat verlichting te brengen. Sowieso een van de weinige nummers van de band die wat beter geschikt is voor mensen met ADHD, en het bleek in Maastricht ook een welkome afwisseling in het geweld waarmee de zaal tot dan was getorpedeerd.
Opvallend is toch hoeveel bekend werk de band de zaal in kon slingeren. ‘Mr Big Mouth’, publiekslievelingen ‘I think I like you‘ en ‘Wrecking bed Posts’ , ze werden allemaal prima ontvangen. Black Box Revelation speelde een uitstekende, heftige en helaas vrij korte set. Om een of andere reden lukte het niet om de spreekwoordelijke vonk daadwerkelijk over te laten springen. Gedeeltelijk zal dit aan het geluid hebben gelegen. De albums van de band zijn zeer goed geproduceerd, en live is deze sound eigenlijk niet te reproduceren zo bleek ook in Maastricht. De leadzang leek wat vermoeid en werd langzaamaan beduidend minder sterk al naar gelang het optreden vorderde. Een logisch gevolg van een strak toerschema, maar daardoor toch niet minder jammer. Misschien toch maar wat meer naar de sportschool?
Foto’s (c) Nadine Gijzen