We zijn in The Playground, een vintage ingerichte ruimte van de Muziekgieterij. De Maastrichtse concertzaal, die ook het jaarlijkse Bruisfestival organiseert. Hierop zal Trentemøller straks de dag afsluiten als headliner. We zoeken een rustig plekje voor een gesprek en kiezen spontaan voor een tafeltje waarop al een dambord staat. “Potje dammen, Anders ?” Het denkbeeldige ijs is meteen gebroken. Niet zo moeilijk, bij deze spraakzame en sympathieke Deen, wereldwijd bekend als DJ, producer en muzikant Trentemøller.
“Ja”, zegt Anders. “Trentemøller: dat is míjn naam, dat is míjn muziek. Maar straks on stage zijn we een vijftal, een echte band. En beslissen we ook samen, zoals over de setlist.” Daarvoor is er keuze te over: van het onvolprezen debuut ‘The Last Resort’ (2006) tot aan het zesde studioalbum ‘Memoria’ (2022). Dat is nog afgezien van de vele singles, EP’s en remixen voor acts als Moby en Depeche Mode. Vanavond valt het optreden binnen hun ‘Memoria Tour’, waar opvallend veel nummers van ‘The Last Resort’ op de setlist belanden. “Klopt, songs als ‘Miss Me’, ‘Take Me Into Your Skin’ en ‘Moan’ zijn publieksnummers geworden. Die kunnen we in heel verschillende versies spelen binnen een set. En ‘The Last Resort’ heeft in 2006 ook veel deuren geopend. Met die plaat konden we opeens de hele wereld rond. ‘We’, want ook toen had ik al een band. Dat vergeten veel mensen. Ik had het album wel geheel zelf opgenomen, maar live wilde ik het met band spelen.”
Toch wordt Trentemøller nog vaak gezien als DJ. “Terwijl ik dat maar een jaar of vier heb gedaan.” Hij lacht, zoals zo vaak in dit gesprek: “DJ was ook zo saai, om alleen andermans muziek te draaien… .” “Dus vandaar je vele remixen?” “Ja, zeker… elektronische songs klinken vaak zo ‘copy paste’. Ik wilde ze wat meer organisch laten klinken, wat natuurlijker. Uiteindelijk beschouw ik mezelf ook meer als indie dan als elektro. Maar met Trentemøller vind ik die combi juist weer zo mooi. Ook van ambient tot harde melodieën. Steeds kijken wat een song echt nodig heeft. Daarom houd ik van spelen met een band.”
Maar als het aankomt op een nieuwe plaat, dan houdt hij alles zelf in de hand. “Ik wil het graag alleen doen. Alle beslissingen zelf nemen. Ik ben een perfectionist en een control freak. En dat is soms wel moeilijk: Kies ik voor een akoestische of juist meer elektronische versie? En wanneer is een song echt ‘af’? Je moet ook op tijd durven te stoppen. Anders wordt het te gedetailleerd, te geproduceerd. Dan is er geen ruimte meer voor energie en spontaniteit.” Hij gaat met zijn hand door de lokken van zijn nog jong uitziende new-wavekapsel…. ”Ik ben maar alleen. En soms is dat een zegen, maar soms ook een nachtmerrie, zeker bij zulke beslissingen. Vaak laat ik me dan leiden door de vibe van een album.”
‘Memoria’ (2022) is pas het eerste album waarvoor hij de teksten helemaal zelf heeft geschreven. “Voorheen schreven de gastvocalisten de lyrics en deden we samen de zanglijnen. Nu voelde ik dat ik alles zelf wilde doen. Ik had goede ideeën voor de melodieën. Die gingen ook snel. Maar de lyrics vond ik moeilijker.” En zo kijkt hij nu ook, of lijkt dat maar zo? “Ook omdat het Engels niet mijn eerste taal is. Maar ik hou van die taal en voor mij hoort het zo in mijn pop-rock-historie. Mijn inspiratie kwam altijd van Engelstalige bands.” Toch tevreden?” ”Jazeker, over de muziek, maar ook over de lyrics!”
Er was ook een diepere oorzaak om de teksten deze keer zelf te schrijven. “‘Memoria’ heeft heel veel te maken met de geboorte van onze zoon. Hij is nu vier. Het album gaat niet per se over hem of over mijn vaderschap. Maar door hem ben ik wel op een andere manier naar mijn verleden gaan kijken, naar mijn herinneringen, de memoria. Ik ben ook terug gegaan naar het grote gevoel van liefde, zoals in je tienerjaren, toen de wereld eenvoudig voor je was. Nu je ouder bent lijkt het leven alleen over praktische zaken te gaan. Ik ben blij dat ik door de muziek terug kan kijken naar mijn herinneringen, door een bril van levenswijsheid… Of ik daar iets van heb geleerd? Ja, het is zo cliché, maar waar: dat ik het leven meer heb leren waarderen. Maar zonder dat nostalgische van ‘vroeger was alles beter’… Want alles is ook eindig en je moet je leven dus nu leven.”
Toch gaan we samen even terug naar vroeger. We zijn ongeveer even oud en blijken met dezelfde muziek te zijn opgegroeid, zoals Clan of Xymox, Siouxsie and the Banshees, The Cure, Joy Division. “Het is een compliment dat jij bij mijn muziek datzelfde gevoel krijgt. Want die bands inspireren me nog steeds, vooral door de vibe, dat gevoel. Sommige journalisten noemen het maar depressief of donker, zoals ook na de release van ‘Memoria’. Daar word ik soms zo ziek van. Dan hebben ze het niet begrepen… of niet gevoeld… Het album is niet depressief, het is melancholisch, en dat is juist zo mooi. Naast het donkere is er ook altijd het licht. Het licht van hoop, van energie. Zo is het echte leven ook. Dat zit in al mijn muziek… Ik zou juist doodongelukkig worden van een eenzijdige happy song…” Hij, Anders Trentemøller, de Deen, geboren in Vordingborg en sinds zijn zeventiende woonachtig in Kopenhagen, zo’n 90 kilometer noordelijker. “We luisterden nog naar Scandinavische volksmuziek. Mijn moeder zong die liedjes ook. Die muziek is altijd in mineur, melancholisch, van donkere winters en midzomernachten. Dat zit in mijn DNA.” “Misschien zelfs in het Scandinavische DNA, met bands als Efterklang , Röyksopp en Sigur Rós?” “Het zit inderdaad wel in onze geschiedenis, ja. Maar als ik naar mezelf kijk, dan ben ik gewoon een gelukkige jongen. Misschien juist omdat ik niet bang ben voor de donkere gevoelens en ze soms ook bewust opzoek in de muziek.”
Zoals hij ook bewust de stad Kopenhagen opzocht, nu meer dan dertig jaar geleden. “Om muziek te maken. Dat is wat ik wilde.“ Met een scene die ondertussen zeer sterk is gegroeid. “Zo zijn mijn bandleden allemaal afkomstig van lokale bands.” En weet hij altijd weer de passende gastvocalisten te vinden. Van bekend, zoals Rachel Goswell (Slowdive) en de vorig jaar overleden Mimi Parker (Low), tot onbekend. “Zoals Disa Jakobs, van IJsland. Ze zingt vanavond in de band en verzorgt de vocalen op mijn nieuwe album… Ik wil per plaat nu maar één zangeres. Om zo de eenheid te bewaren.” Op ‘Memoria’ was dat Lisbet Fritze, zijn vrouw en de moeder van hun zoontje. “Ja, heel speciaal hé? Ze is van huis uit architect, geen muzikant. Ik vertelde haar precies hoe ze moest zingen. Het waren immers ook mijn teksten.” “En ze luisterde ook nog naar je?” Lachend; “Ja! Ze had gelukkig heel veel geduld met mij. Maar voor het volgende album wil ik privé en muziek meer gescheiden houden. En zal Disa ook helpen bij de lyrics. Dat gaan we fijn samen doen.”
Dat album zal voor 2024 zijn. Nu eerst hun optreden op Bruis, over zo’n tweeëneenhalf uur. Ondertussen staat het dambord nog onaangeroerd. Ons spel van vraag en antwoord was inderdaad veel interessanter. Waarin we de vele kanten van Anders Trentemøller en zijn muziek speels over het bord hebben geschoven. In The Playground. Het veelzijdige universum van Trentemøller.
Foto’s (c): Sofie Nørregaard (header), Nadine Gijzen (live on Bruis festival, 2 september 2023) & Harry Heuts (backstage on Bruis festival)