Het valt niet mee om een steengoed debuut op te volgen. Menig artiest krijgt het niet voor elkaar om met album twee hetzelfde effect te veroorzaken. Het twee jaar terug uitgebrachte debuut ‘Reckless’ scoorde terecht hoge ogen en werd zelfs benoemd tot countryalbum van het jaar. Ook hier waren we destijds lovend over Wade’s eerste album. Nu is daar de opvolger in ‘Psychopath’. Eens zien of die het debuut kan toppen of überhaupt evenaren.
Op de albumcover staat de zangeres opnieuw met de handen voor het gezicht, dus wat dat betreft is er weinig veranderd. Ander kleurtje en een andere hoek. Het album opent met het poppy ‘Domino’, wat zoals ik ook al bij haar debuut beschreef zomaar in de catalogus zou hebben kunnen staan van Ilse DeLange. Wat me wel direct opvalt is dat het vooral in de zang ander gemixt lijkt. Ik mis op dit album wat zo binnenkwam op het debuut. Puurheid in de stem, het gevoel wat ze daar in songs als ‘Take Me Away’ legde en in sommige nummers het rauwe randje erop legde. Dat is wel een tekort op ‘Psychopath’. Het is meer gepolijst, zo lijkt het. ‘Roman Candle’ heeft een verhaal te vertellen, maar door de productie komt het gevoel niet zo naar boven.
Niet geheel vreemd want tijdens de songwriting heeft ze samengewerkt met Julia Michaels, die in het laatste decennium mee heeft geschreven aan nummers voor onder andere Selena Gomez, Linkin Park en Justin Bieber. Op ‘Guns and Roses’ komt de rauwheid in haar stem heel eventjes naar boven. De ballad weet mede door de strijkers op de achtergrond wel te raken. Mooie track, geen ode aan de band overigens. Het daaropvolgende ‘Alanis’ is daarentegen wél een ode aan Alanis Morissette. Een voorbeeld voor Wade, waar ze zoals ze zelf zegt weleens mee wordt vergeleken.
“As an artist, you really have to sit back sometimes and look back at the women who have really changed the world for us and allow us to now do our thing,” says Wade, who has drawn comparisons to Morrisette for both women’s emotional rawness and take-no-prisoners attitudes. “Alanis opened that door. I can’t imagine how hard that was coming on the scene for her. As amazing as it probably felt to be so open and vulnerable, that shit is hard. Especially when you have the world watching and judging what you’re doing.”
De plaat sluit af met het stevig rockende ‘Meet Somebody’ en wellicht het mooiste nummer op de plaat, het gevoelige ’27 Club’. Ze bezingt onder andere dat ze geluk heeft dat ze niet tot die groep behoort nu ze inmiddels 28 is. Deze komt wel even binnen, dat wat je zo mist in andere songs op ‘Psychopath’.
Ik ben blij dat Morgan Wade nieuwe muziek heeft, maar ‘Psychopath’ mist de magie, de puurheid die haar debuut wel had. Het luistert allemaal prima weg. Het debuut draai ik nog regelmatig en ik heb bij dit album helaas niet dat gevoel. De teksten blijven minder goed hangen. Begrijp me niet verkeerd, een misser wil ik dit album ook zeker niet noemen. Hopen dat haar derde album die magie wel weer weet vast te pakken, en terug naar de dikkere countrysaus die maar magertjes is. (6/10) (Ladylike Records)