Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
the Joy – Hammarsdale
Zuid- Afrikaanse muziek is interessant in zijn verscheidenheid in stijlen. Het land werd niet voor niets de ‘regenboognatie’ genoemd door wijlen Nobelprijswinnaar Desmond Tutu. Ook muzikaal is er een grote versmelting van stijlen, talen en culturen. Bij ons in Europa slaat de vocale muziek goed aan. De veelal in Xhosa gezongen muziek van een ensemble als Ladysmith Black Mambazo, is al sinds de jaren 80, toen ze met Paul Simon gingen samenwerken op ‘Graceland’ aanhoudend populair in Nederland. Denk aan deze muziek, maar dan met een moderne en funky update bij de EP ‘Hammarsdale’ van het Zuid-Afrikaanse The Joy. Prachtige en loepzuiver in meerstemmigheid gezongen muziek die niet volledig a- capella is, maar mooi gearrangeerd is met moderne beats en synths. Heel smaakvol gedaan. Een EP die zeker naar meer smaakt. Laat dat volledige album maar komen. (Jan Vranken) (8/10) (Transgressive Records)
Joey Purp – Heavy heart volume 1
Joey Purp uit Chicago kot uit hetzelfde ‘collectief’ als bijvoorbeeld Chance the Rapper, en met zijn nieuwe album ‘Heavy Heart, volume 1’. Begeeft hij zich eigenlijk voor het eerst richting wereldtoneel. Chicago wordt te klein voor hem. Joey zelf noemt Wu Tang Clan en Sex Pistols als artiesten die van grote invloed op hem zijn geweest. Dit is niet terug te horen in zijn eigen werk. Het album is vlak, eentonig , niet heel erg creatief, en muzikaal nogal zwak. Joey gebruikt veel stijlfiguren en trucjes achter en door elkaar, en meent dat zijn album daardoor goed is geworden. Nergens beklijft de muziek, of ga je er eens voor zitten, of spits je de oren. ‘However it go’ is dan nog het meest originele en interessante stuk op het album. De titel ‘Heavy Heart Volume 1’ impliceert min of meer dat er snel nog een ‘Volume 2 komt’. Die ga ik in ieder geval niet beluisteren dan. (Jan Vranken) (5/10) (Loudsond 4Nrecords)
Hollie Cook – Happy hour in Dub
Hollie komt uit West-London en probeert met haar thuisgebouwen mixdrankje van dancehall, reggae en van galm-effecten vergeven popmuziek de wereld te veroveren. Op ‘Happy hour in Dub’ staan 9, zeer matig geproduceerde nummers. Het betreft dub versies van een eerder uitgebracht album. Die slechte productie is te vergeven als de muziek goed is en je even wakker schut, maar dat is hier ook zeker niet het geval. Openingstrack ‘Praying Dub’ klinkt als organist Stef Meerder on acid. Hollie “Oeht” en “Aahht” er war relaxed doorheen, en dat wordt de onschuldige luisteraar dan als een track voorgeschoteld. Ali G zou het leuk vinden denk ik ‘Innit’. Spliff in he mond en in het donker liggen spacen. C’est ca. Ik ga er verder geen woorden aan spenderen. Hollie heeft een leuke hobby, maar alsjeblieft val daar andere mensen niet mee lastig. (Jan Vranken) (2/10) (Merge Records)
Slowly Rolling Camera – Flow
Sinds deze uit Cardiff afkomstige jazzband in 2014 hun eerste opnames uitbrachten is de Europese jazzscene wakker. De band opereert in het grensgebied van jazz en triphop en doet dat met bijzonder goed geproduceerde albums en rijk gearrangeerde muziek die de oren behoorlijk gespitst krijgt. Met ‘Flow’ hebben ze nu hun vijfde album uitgebracht. Zoals ook eerder wordt op dit album ook weer volop samengewerkt met de Finse trompettist Verneri Pohjola, die bijna een bandlid is geworden. Producer Josh Arcoleao is van zeer grote invloed op de kwaliteit van de band. Zonder hem zou Slowly Rolling Camera niet zijn wat ze nu aan het worden zijn. De bandnaam reflecteert perfect in de muziek die ze maken. Die is langzaam, diep, mellow, hartverwarmend en vooral heel erg mooi . Het is late avond muziek voor als je alleen thuis bent met je kat. ‘Unrivalled’ is zonder twijfel het mooiste stuk op het album. De speelse en soms boze saxofoon neemt je mee in een ander universum. Jazz zoals jazz kan en mag zijn in de 21ste eeuw. Jazz is ng lang niet dood. Ze roll alleen wat langzaam. (Jan Vranken) (8/10) (Edition Records)
Lonestar Luchador – That Mexican OT
Wat een leuk album is dit van de Texaanse rapper Lonestar Luchador. 18 tracks en interludes vertellen evenveel verhalen over het dagelijks leven van OT (Original Texan) Lonestar Luchador.
Heerlijk die latino invloeden op muziek en ritmes. ‘Skelz’ is een showcase van de ski’s van Lonestar. Wat een flow! Heerlijk. En zo gaat dat album maar door. De muziek is net zo kleurrijk als de hoes is. Wat een feestje is dit album. ‘Johnny Dang’ hoort bovenaan elke hitlijst thuis. ‘Barrio’ begint als een Mexicaans volksliedje maar als Lefty SM, de Mexicaanse rapper er dan bij komt dan zie je gewoon Nacho Vargas uit Breaking Bad voor je geestesoog door een stoffige straat lopen met een dikke gun in zijn hand, op weg naar weet ik veel wat. ‘Missed Called’ grooved gruwelijk en is ook weer gezegend met die ongelooflijk goede flow van de Lonestar. ‘That Mexcican OT’ is helemaal hoog bovenin de top van beste rap albums van dit jaar. Heerlijk. (Jan Vranken) (8/10)(Manifest/Good Talk/Good Money Global)
