Afgelopen zaterdag speelde Beth Hart in Royal Park Baarn. De locatie was knus aangekleed met verschillende eetkraampjes, waardoor er een uitnodigende sfeer hing. Bij aankomst werden de gasten ontvangen door lakeien, waardoor ze echt het koninklijke tintje lieten doorschemeren. Voordat Beth Hart het podium betrad, waren er nog twee andere, boeiende openingsacts.
Boaz mocht het startschot lossen. Vlak voor zijn optreden was er een plotselinge stortbui, maar gelukkig brak de zon door net voordat hij begon. BOAZ, een 21-jarige artiest met een doorgewinterde Nashville-stem, gaf een interessante draai aan de country vibes. Hoewel het nog niet druk was in het publiek, hing er al een heerlijke sfeer. Zijn liedjes draaiden om zijn levenservaringen, met thema’s van liefdesverdriet verweven met een gevoel van hoop. “Alles gebeurt met een reden” is zijn motto.
De tweede openingsact was Mell & The Vintage Future, een Nederlands trio gespecialiseerd in roots rhythm ’n blues en soul. Mell, de leadzangeres, heeft een unieke stem met diepe, rauwe tonen. De edgy magie van Nico Brandsen met vintage apparatuur droeg bij aan de ervaring, terwijl Ton Dijkman, die wordt gezien als een van Nederlands betere muzikanten, zijn uitzonderlijke drumkunsten liet horen. In december 2021 ontving Ton Dijkman de Sena Humble Heroes Award.
Eindelijk was het tijd voor de hoofdact: Beth Hart. Beth, een Amerikaanse singer-songwriter, is bekend in de blues wereld en heeft onder andere verscheidende keren samengewerkt met Joe Bonamassa.
Tijdens het optreden toonde Beth Hart haar authenticiteit en rock ’n roll spirit. Halverwege een oud nummer stopte ze abrupt en riep uit: “Thank God it’s not officially released because it’s SHIT.” Ze stond erop om opnieuw te beginnen in een andere toonsoort en uitte haar ontevredenheid over de eerste poging. Ze bekritiseerde openlijk haar eigen album en noemde het “such a crappy album”. Haar eerlijke en ongefilterde commentaar voegde een interessante dynamiek toe aan de show.
Beth Hart vertelde dat ze de setlist op het laatste moment had aangepast, slechts enkele minuten voor de show. Ze prees haar band dat ze altijd goed omgaan met haar last-minute aanpassingen en erkende dat het geen gemakkelijke taak is. Het concert begon met de volledige band, maar later ging Beth Hart alleen door op het podium voor een solo-optreden.
Ze begon over haar tijd in LA toen ze nog maar 14 jaar oud was, op straat leefde en haar reis als tourende artiest begon. Toen ze LA verliet vanwege haar destructieve levensstijl, viel ze voor een man die haar neerwaartse spiraal alleen maar erger maakte. Elke keer als het goed bleek te gaan, begon de hele “shitshow” weer opnieuw. Na haar verhaal begon ze ‘LA Song’ te spelen terwijl ze zichzelf begeleidde op de piano. Toen het publiek met hun lichten begon te schijnen, was ze zichtbaar ontroerd.
Tijdens het concert stond Beth Hart voor de uitdaging om teksten te vergeten en moest ze verschillende nummers opnieuw beginnen. Ze vertelde openhartig dat dit de realiteit was van het omgaan met geestesziekten en omschreef het als een “brain shutdown”. Ze stapte weg van de piano, zat aan de rand van het podium en probeerde te luisteren naar het publiek die het nummer verder zong. Ze probeerde mee te zingen, maar had toch echt de hulp van de lyrics nodig. Uiteindelijk kreeg ze een telefoon met de lyrics erop en zong ze a capella met het publiek. Haar stem was perfect, bracht een immense kwetsbaarheid over en raakte ieders hart.
Ze ging door met het solo zingen van meer nummers, waarbij ze hartverwarmende gesprekken voerde met het publiek. Later voegde de band zich weer bij haar op het podium voor een paar laatste nummers.
Samengevat bewees Beth Hart dat ze een zangeres van topniveau is met een authentiek, puur en eerlijk karakter. Het concert begon met een krachtige aanwezigheid, maar naarmate het vorderde gaf ze zichzelf bloot op een intieme en kwetsbare manier, wat een ongelooflijk ontroerende ervaring opleverde.
