Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Japanese House – In the End it always Does
The Japanese House is de artiestennaam van de Engelse singer-songwriter Amber Bain. Ze begon haar carrière als soloartiest in 2015 De muziek van Bain wordt gekenmerkt door de dromerige, elektronische soundscapes en haar introspectieve teksten. Ze wordt vergeleken met artiesten als Grimes, Lana Del Rey en The XX. Haar nieuwe album ‘In the End it always Does’ , gaat door op de weg die eerder werd ingezet. Qua productie klinkt het echter veel beter. Luister naar een nummer als ‘Touching Yourself’ dat zeker hitpotentie heeft. Dit album is het beluisteren meer dan waard. Gewoon doen. (Jan Vranken) (8/10) (Dirty Hit)
Torrential Thrill – State Of Disaster
In Australië weten ze wel hoe ze onvervalste hard rock moeten maken. Met AC/DC op kop zijn er behoorlijk succesvolle rock acts van down under gekomen. Torrential Thrill is opgericht in 2014 en maken makkelijk in het gehoor liggende hard rock. Lekkere riffs. ‘High Society’ zou zomaar van een 80’s Alice Cooper plaat kunnen komen. Naast de goede riffs heb je ook voldoende pakkende refreintjes en fijne solo’s. ‘ITCH’ is daar een mooi voorbeeld van. Een minpuntje aan het album is de lengte. Met net onder een uur is het aan de lange kant. Schaaf bij elk nummer een minuutje af en je hebt de perfecte lengte zonder dat je het gevoel krijgt dat elk nummer net een tikje te lang duurt. Voor de rest luisteren de nummers prima weg. (Rik Moors) (7/10) (Eigen productie)
Big Freedia – Central City
Big Freedia is een rapper en bounce artiest uit New Orleans. Ze staat bekend om haar energieke liveoptredens en haar kenmerkende hoge stem. Freedia heeft bijgedragen aan de popularisering van bounce muziek, een genre van New Orleans hiphop dat wordt gekenmerkt door zware baslijnen en call-and-response zang. ‘Central City’ is het tweede album van Big Freedia die ook wel als Queen Diva door het leven gaat. Zestien tracks lang maar liefst bouwt Big Freedia een feestje met dit nieuwe album. Collabs zijn er uiteraard genoeg. Kamaiyah, Lil Wayne , Faith Evans, geen kleine namen die allemaal meedoen. Bounce blijft de basis van de muziek ook op dit album, en dat moet je een beetje liggen, anders trek je een heel album niet. Maar luister eens naar ‘Voodoo Magic’ dat samen met the Soul Rebels werd opgenomen. Hitmateriaal. (Jan Vranken) (7/10) (Queen Diva Music)
Kim Petras -Feed the Beast
Kim Petras uit Keulen werd bekend als de eerste transgender die in Duitsland gewoon de medische behandelingen kreeg die ze nodig had. Tot zover het goede deel van dit verhaal. Kim werd ‘zangeres’ en viel in handen van een stel idiote, misogyne producers die wel de mogelijkheid zagen om geld te verdienen. En zo kan het dat Kim nu verworden is tot een lustobject die duidelijk gedeprimeerd op de hoes van haar nieuwe album geposeerd, de handen over haar borsten gevouwen, omdat een man dat tegen haar zegt waarschijnlijk . Dan heb je zo’ n weg achter je en dan is het lastig voorstelbaar dat je droom dan is om nummers als ‘Sex Talk’ te gaan zingen. Op ‘Alone’ doet Nicki Minaj mee, ook al zo’n schoolvoorbeeld van een ‘sterke’ vrouw. Muzikaal stelt het helemaal niets voor. Het is commercieel gedreven amusement van de allerslechtste soort, waar nul vreugde uit voortkomt. Ik maak me wel zorgen om Kim. Als dat maar goed afloopt. Heel erg dit. (Jan Vranken)(2/10) (Amigo records)
Militarie Gun – Life under the Gun
Militarie Gun is een nogal schreeuwerige rockband uit Los Angeles, die nu met ‘ Life under the Gun’ hun tweede echte album hebben uitgebracht. Twaalf nummers lang schreeuwt ‘zanger’ en frontman Ian Shelton de band voorut op het album. Militarie Gun werd opgericht in de Covid pandemie toen de vorige band van Ian er de brui aan gaf. De man heeft zoveel geldingsdrang dat hij meteen deze band oprichtte. Die geldingsdrang had gerust wat minder gemogen. De muziek is fantasieloos, te rechttoe te rechtaan, en vooral nergens leuk of lekkernij het gehoor liggend. Nee, dit is geen goed album. Luister gerust als je van rock houdt die al veel teveel gemaakt wordt. (Jan Vranken) (4/10) (Loma Vista Recordings)
Micke Bjorklof & Blue Strip – Colors Of Jealousy
Micke Bjorklof & Blue Strip is een Finse bluesband, die sinds hun oprichting in 1991 zowel in eigen land als internationaal terecht een steeds grotere waardering krijgt. In 2014 vertegenwoordigden zij hun land tijdens de IBC in Memphis. Het leek enige tijd stil te zijn rond de band – hun laatste studioalbum verscheen immers in 2015 met een live tussendoortje in 2018 – maar niets is minder waar. Micke had het naast Blue Strip druk genoeg met Micke & Lefty, een akoestisch bluesduo met Lefty Leppänen. Maar eindelijk is met Blue Strip een nieuw studioalbum verschenen. Eigenlijk stond het gepland voor 2021, maar door de bekende pandemie moest het een en ander worden uitgesteld. Op het album vinden we elf door Ville Leppänen geschreven composities, waarvan één in samenwerking met Seppo Nuolikoski. De band bestaat naast naamgever Micke Borklof (zang, harmonica, elektrische gitaar) uit Lefty Leppänen (gitaren, mandoline), Teemu Vuorela (drums), Seppo Nuolikoski (bas) en Timo Roiko-Jokela. Op een aantal nummers is bovendien Harri Taittonen op toetsen te horen. De band staat bekend als een bluesrockformatie en in de basis klopt dit wel, maar zij zijn toch veelzijdiger dan dat. Invloeden uit soul, funk en country zijn eveneens in hun muziek te vinden. De stem van Micke Bjorklof past perfect bij de gepresenteerde muziek. De stevigere nummers barsten van de power, zoals bijvoorbeeld ‘Missing My Woman’. Meteen daarna vormt laat de band het contrast horen met de ballad ‘Are You Real’ met prachtig slidewerk en gevoelige zang. Ook ‘Get Out’ is een van de nummers met een langzamer tempo. Ook hier is de zang en de stevige slidegitaar van grote klasse. Nummers die verder een bijzondere vermelding verdienen zijn wat mijn betreft ‘Thought You Were Mine’ en het rockende ‘Into The Fire’. ‘Colors Of Jealousy’ is blues van de bovenste plank. (Eric Campfens) (8/10) (HokaHey Records)
