Op dinsdagavond stonden de metalhelden van Slipknot in een goed gevulde Ziggo Dome met hun ‘The End, So Far’ wereldtour. Na een aantal festivals gespeeld te hebben, was het nu tijd voor een headline show in Amsterdam. Het was een avond vol energie, klassiekers en muzikaal geweld.
Nothing More
De avond werd geopend door de Amerikaanse rockband Nothing More. Deze band gaat al een tijdje mee en is dan ook zeker geen onbekende meer voor het publiek. Er werd er leuk meegedaan en de band werd met een warm applaus ontvangen. De setlist was relatief kort, maar dat weerhield de mannen er niet van om het publiek alvast op te warmen voor het volgende voorprogramma.
Sleep Token
Als tweede support act van de avond, was het de beurt aan Sleep Token om het publiek op te warmen voor de metal helden. De populariteit van deze band is in de afgelopen maanden enorm gegroeid en de vraag was dan ook of Slipknot fans dit ook konden waarderen. Het ligt qua genre misschien wat ver uit elkaar, maar toch hebben de beide bands iets gemeen, namelijk de maskers die gedragen worden op het podium. Het grote verschil is echter wel dat de identiteit van Sleep Token voor velen nog steeds een mysterie is.
Het is lastig om een bepaald genre te koppelen aan Sleep Token en je merkte dat de muziek niet bij iedereen helemaal in de smaak viel. Zo werd er af en toe tijdens de rustigere momenten door het optreden heen gepraat en bleef het relatief rustig in de zaal wat betreft beweging. Aan het optreden lag het zeker niet. De mannen hadden een sterk en mysterieus optreden neergezet waar muzikaal niks op aan te merken was. Dit was waarschijnlijk puur een kwestie van smaak.
Slipknot
Nadat het podium was omgebouwd, was het eindelijk tijd voor Slipknot. Deze band, bestaande uit maar liefst negen leden, gaat al een lange tijd mee en ze weten dan ook hoe ze een show moeten neerzetten. Dat was ook zeker in de Ziggo Dome het geval. Zo stond het podium volgebouwd met allerlei attributen en werden er regelmatig vuureffecten toegepast. De welbekende maskers, die ook terug te zien waren bij een aantal fans in het publiek, konden natuurlijk niet ontbreken. Het was naast dat het enorm muzikaal was, ook zeker visueel een pretje om naar te kijken.
Vocalist Corey Taylor gaf aan stemproblemen te hebben en dat bepaalde nummers wat lastiger waren om te zingen. Ondanks deze problemen had de zanger het vocaal niet laten afweten. Alles klonk loep zuiver en het publiek zong zo hard mee, dat zelfs de nummers waar hij iets meer moeite mee had, prima klonken.
Wat leuk was om te zien was het gemengde publiek. Zo waren er de echte oldschool fans die de band al meer als 20 jaar supporten, maar ook de jeugd was goed vertegenwoordigd. Er waren zelfs een aantal kinderen die nog niet eens geboren waren toen de band werd opgericht. Zij zijn waarschijnlijk bekend geraakt met de muziek door hun ouders. Zo zie je maar weer wat voor een invloed de muzieksmaak van ouders kan hebben.
De zaal was goed gevuld en het ging er heftig aan toe. Zo vlogen er tijdens de eerste nummers al crowdsurfers over de barrier en bleef een echte moshpit niet uit. Af en toe ging het er zelfs zo heftig aan toe, dat er een aantal mensen bij de EHBO belanden. Dit is iets waar je bij een Slipknot show misschien niet gek van opkijkt, maar laten we toch een beetje voorzichtig zijn voor elkaar.
Er werd een relatief lange setlist gespeeld, bestaande uit maar liefst 16 nummers. Dit maakte het mogelijk om een hoop verschillende albums te gehoren te brengen. Opvallend was wel dat er maar twee nummers van het meest recente album, waarnaar ook de tour vernoemd is, voorbij kwamen, namelijk ‘The Dying Song’ en ‘Yen’. Uiteraard werden er ook een aantal klassiekers gespeeld zoals onder andere ‘Surfacing’ en ‘People = Shit’. Hierdoor werd het gemengde publiek op zijn wenken bediend.
Slipknot heeft laten zien dat ze nog steeds moeilijk te evenaren zijn binnen het metal genre. Met hun unieke stijl en zowel visueel als muzikaal sterke live performances, is dit een band die je minimaal één keer gezien moet hebben.
Foto’s (c) Megan Keijzer
