Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies
PD Martin – Soulbeat Incarnate
In het najaar van 2019 vormt zanger en gitarist PD Martin, die bij de Burgerlijke Stand bekend staat als Piet Vercauteren, samen met drummer Rien Gees en bassist Joris Holderbeke een trio, dat dan nog recht-toe-recht-aan blues speelt. Gaandeweg ontwikkelen de drie heren zich en beginnen zij langzaam af te wijken van de ouderwetse bluesstijl en nemen zij steeds meer invloeden van andere stijlen, zoals soul, rock en funk in hun stijl op. Eind 2022 voegt toetsenist Hein Mandos zich bij het trio. En nu, ruim drie jaar na het begin, is het debuutalbum verschenen. Op het album staan elf nummers, die allemaal zijn geschreven door Vercauteren en Holderbeke. De productie is in handen van JB Biesmans van de Travellin’ Blue Kings. Het is een zeer gevarieerd album geworden en toont de veelzijdigheid van de band. De opener is de soulblues ‘Make Me Pay’, dat wordt gevolgd door het funky ‘Come To Bed’ en swingende ‘Strip It Down’. PD Martin voert de luisteraar mee op een muzikale reis, waarbij de basis onmiskenbaar de blues is, maar waar men niet bang is voor uitstapjes naar andere stijlen. Nummers die een bijzondere vermelding verdienen zijn wat mij betreft het rockende ‘Wild River’, het stevige ‘Artificial State Of Misery’ en het soulnummer ‘Burn The Witch’. Buiten het muzikale deel, dat prima in elkaar zit, gaan ook de teksten nog ergens over. Een prima cd en een zeer positieve kennismaking met deze uitstekende Belgische band (Eric Campfens) (8/10) (Naked Records)
Ingrid Laubrock – The Last Quiet Place
Ingrid Laubrock is een gerenommeerde saxofoniste en componiste die al tientallen jaren voor opschudding zorgt in de jazzscene. Laubrock komt oorspronkelijk uit Duitsland en is een prominente figuur geworden in de experimentele jazzgemeenschap van New York City, waar ze samenwerkt met enkele van de meest innovatieve musici van deze tijd. Haar muziek wordt gekenmerkt door complexe en onvoorspelbare structuren, waarbij avant-garde gevoeligheden worden gecombineerd met een diep begrip van de jazztraditie. Laubrock’s vermogen om muziek te maken die zowel uitdagend als toegankelijk is, heeft haar lovende kritieken en een toegewijde aanhang opgeleverd. Laubrocks laatste album, ‘The Last Quiet Place,’ is een bewijs van haar unieke artistieke visie. Het album bevat een verzameling originele composities die Laubrock’s virtuoze saxofoonspel en haar innovatieve benadering van compositie laten horen. Geïnspireerd door een breed scala aan bronnen, waaronder hedendaagse klassieke muziek en free jazz, is ‘The Last Quiet Place’ een gedurfd en avontuurlijk statement dat de grenzen verlegt van wat jazz kan zijn. (Jan Vranken) (8/10) (Pyroclastic Records)
City And Colour – The Love Still Held Me Near
Dallas Green is ooit begonnen in de post hardcore band Alexisonfire. Onder de naam City And Colour brengt hij echter ook al een tijd folk albums uit. Ook het recent uitgebrachte ‘The Love Still Held Me Near’. In thuisland Canada zijn de meeste van die albums ook op de eerste plaats van de charts beland. Over hoe hij bij de naam City and Colour is gekomen kunnen we kort zijn. Dallas is een city, Green is een colour. Voilà. Deze nieuwe plaat is er een die vol verdriet en rauw zit. Green is in korte tijd twee mensen die heel dichtbij stonden verloren en zat hierdoor diep in de put. Het proces, de weg terug is op dit album te horen. Hoe toepasselijk is het dan dat dit album afsluit met ‘Begin Again’. Een plaat vol emotie waar zelfs de zang al huilend is opgenomen, dat kan deze plaat wellicht wat lastiger maken om doorheen te komen, hij duurt ook wat lang. Het kan ook de andere kant op, het is ook goed mogelijk dat je helemaal op gaat in het verhaal wat Dallas Green op deze plaat te vertellen heeft. Als je voor deze plaat echt goed gaat zitten, je even van al het andere kunt afzonderen is dit er een waar je de tijd even vergeet. (Rik Moors) (8/10) (Still Records)
Big Wolf Band – Live & Howlin’
Deze Britse bluesrock-formatie werd in 2014 in Birmingham opgericht door zanger, gitarist Jonathan Earp en bassist Mick Jeynes. Er waren door de jaren wat wisselingen in de bezetting. Nu bestaat de Big Wolf Band naast de genoemde heren verder drummer Tim Jones, toetsenman Robin Fox en gitarist Justin Johnson. Na een aantal singles in 2015 en 2016 verscheen in 2017 het debuutalbum ‘A Rebel’s Story’, dat twee jaar later werd gevolgd door ‘Be Free’. Deze albums werden goed ontvangen en zorgden voor uitgebreide airplay. Na het uitbrengen van de single ‘Get Out’ vorig jaar is nu het derde album ‘Live & Howlin’ ‘ verschenen. Zoals de titel het al verraadt is het een livealbum met daarop veertien nummers, die al eerder zijn verschenen op de beide eerste albums plus de vorig jaar uitgebrachte single ‘Get Out’. Alle nummers zijn geschreven door Jonathan Earp, waarvan de genoemde single in samenwerking met Mick Jeynes. De opnamen zijn gemaakt tijdens diverse optredens door Groot-Brittannië, waaronder The Tuesday Night Music Club in Coulsdon, Surrey, als finalisten van de UK Blues Challenge in Weston-super-Mare, the Voodoo Rooms in Edinburgh en The Jam House, Birmingham. Dat is te horen aan het feit dat de opnamekwaliteit, hoewel goed, niet overal gelijk is. De band vormt een hechte eenheid en de nummers worden overal met duidelijk speelplezier gebracht. Naast een prima zanger en gitarist is Earp een uitstekende componist en tekstschrijver, die kleine verhaaltjes in een muzikale omlijsting weet neer te brengen. Ook muzikaal zit het wel goed. Het album geeft een variatie aan muziek, schakelt van uptempo naar ballads, van bedachtzame nummers naar stevige rockers. Een prima album, dat een fraai visitekaartje is voor deze uitstekende band. (Eric Campfens) (7/10) (Big Wolf Records)
Geiste – Ashes
Geiste is een rijzende ster in de wereld van de singer-songwriters. Haar unieke stijl mengt elementen van indie, pop en elektronische muziek tot een geluid dat zowel beklijvend als betoverend is. Als je van artiesten als Lordi, Florence & the Machine of Woodkid houdt, dan is dit de rchting waarin je moet denken Geiste’s stem is soulvol en emotioneel, en brengt een gevoel van kwetsbaarheid en rauwe emotie over dat de luisteraars aantrekt en geboeid achterlaat. Geiste’s langverwachte nieuwe album, ‘Ashes’, is een bewijs van haar talent als liedjesschrijver en performer. Het album is een reis door de ups en downs van het leven en verkent de complexiteit van menselijke relaties en de schoonheid van de menselijke geest. Van het spookachtig mooie titelnummer ‘Ashes’ tot het pakkende ‘Golden’, Geiste’s liedjes zijn een masterclass in songwriting, die haar vermogen tonen om pakkende melodieën en aangrijpende teksten te maken die de luisteraars diep raken. ‘Ashes’ is niets minder een verbluffende prestatie die Geiste’s positie bevestigt als een van de meest opwindende en vernieuwende singer-songwriters van haar generatie. Luisteren dus! (Jan Vranken) (8/10) (Emika Records)
The No Ones – My Best Evil Friend
The No Ones is een rockband gevormd in 2017 door voomalig REM gitarist Peter Buck samen met Arne Kjelsrud Mathisen, Frode Strømstad en Scott McCaughey. De band laat een mix horen van klassieke rock, power-pop en indierock. Uiteraard ghoren we veel rerug van de vroege sound van REM, maar ook kan je als referentie een sound als die the Storys pakken me hun hitje ‘Long hard Road’ De wordt gekenmerkt door pakkende hooks, stuwende ritmes en recht te recht aan gitaarwerk. ‘My best Evil Friend’ is het tweede album van de band en biedt niets wereldschokkends of innovatiefs, het is echter wel een heel leuk album voor liefhebbers van genoemde referenties. ‘Song for George’ is het meest het luisteren waard wegens de verre ‘classic’ Beatles feel die erin zit. (Jan Vranken) (7/10) (Yep Roc LLC)
Ally Venable – Real Gone
Kleine meisjes worden groot. Haar eerste cd verscheen op haar zestiende en nu, zeven jaar later, ziet haar vijfde album het licht. Pas 23 jaar oud dus en muzikaal gezien al behoorlijk door de wol geverfd. Ally Venable is afkomstig uit Kilgore, Texas, gelegen aan de snelweg tussen Dallas en Shreveport. Haar muzikale wieg staat bij het kinderkerkkoor en leidde al snel naar helden als Stevie Ray Vaughan. Inmiddels heeft zij een solide fanschare opgebouwd, waar ook artiesten als Mike Zito en Kenny Wayne Shepherd bij horen. Onlangs is bij het Duitse label Ruf Records Ally’s vijfde album ‘Real Gone’ verschenen. Hierop vinden we twaalf nummers, geschreven door Ally, producer Tom Hambridge en Richard Fleming. De Ally Venable Band bestaat naast haarzelf uit Isaac Pulido en EJ Bedford. Daarnaast springen op twee nummers nog Joe Bonamassa en Buddy Guy bij. Het valt meteen op dat de nummers wat gevarieerder zijn dan op haar vorige albums en ook haar gitaarspel heeft meer kleur gekregen. Nummers die wat mij betreft een speciale vermelding verdienen zijn ‘Going Home’, dat rustig begint en na een vlammende gitaarsolo weer rustig eindigt, ‘Texas Louisiana’, waarin Ally en Buddy Guy afwisselend zingend en soleren op gitaar, en het melodieuze ‘Gone So Long’. Zoals ik eerder schreef is het geheel gevarieerder dan haar eerdere cd’s. Daar zit een absolute groei in, maar het mag wat mij betreft nog wat kleurrijker. Het zou zeker niet verkeerd zijn om bij haar zang tussendoor wat meer ingetogen te zijn. Dat komt de variëteit alleen maar ten goede. Ze is in ieder geval de goede weg ingeslagen. Het is verder een prima cd. (Eric Campfens) (7/10) (Ruf Records)
