Het Amerikaanse viertal Wednesday bracht zojuist met ‘Rat Saw God’ haar vierde album uit. Een opvallende titel die meteen doorverwijst naar tien opvallende songs. Sterke observaties, verpakt in nostalgische ‘stories from the countryside’, geserveerd op een bedje van prettige noise. Maar aan hokjesdeken doen ze niet. “Music rocks and it is so special!” Wednesday verdient met ‘Rat Saw God’ alle aandacht.
Karly Hartzman zit lekker huiselijk, ergens in een huisje in the Blue Ridge Mountains. Veel houtwerk binnen en een raam ‘with a view’. Voor haar is het nog vroeg, maar ze heeft er zin in. Een gesprek over ‘haar’ band Wednesday en hun nieuwe album. Waarvoor zij ook nu de teksten schreef, en zong… “De songs zijn weer heel persoonlijk. Ze komen van heel diep in mezelf, vanuit haast verborgen delen.” Als je ze beluisterd en daarbij de video’s bekijkt, dan verwacht je een ‘outgoing’ persoon. Niets is minder waar… “Ik ben heel introvert en in contact met anderen wat beduusd. Dan word ik verlegen. Maar bij mijn close vrienden voel ik me prettig en kan ik gewoon mezelf kan zijn. De nummers grijpen ook vaak terug op hen, op hun verhalen en op de relaties tussen elkaar… En gaan ook over de relatie met mijn partner Jake.” Jake Lenderman is de gitarist van de band en vormt samen met Karly het muzikale hart van Wednesday. “We daten nu vier jaar en de relatie groeit steeds verder en verder.”
Karly’s teksten munten uit door zijn haar scherpe observaties. Vaak van ogenschijnlijk eenvoudige, dagelijkse dingen. Maar geplaatst in context en combinatie schilderen ze een beeld dat de realiteit overstijgt en neigt naar een nieuwe, abstracte werkelijkheid, met zeer veel gevoel, en ruimte voor persoonlijke interpretatie. “Ik hou van verhalenvertellers. Ik vind het heerlijk naar iemand te luisteren die een boeiend een verhaal kan vertellen. Of dat nu een countryzanger is of een goede vriend van mij. Dat probeer ik zelf ook, over mijn leven, over wat ik zie, of hoor van anderen. Zo ook veel dingen die mijn ouders mij vertelden, zoals in de nummers ‘Quarry’ en ‘Turkey Vultures’. Of dingen die Jake me vertelt wat er allemaal gebeurt als hij de boerderij van zijn vriend helpt verbouwen… Maar sommige teksten zijn mede geïnspireerd op wat ik lees in de literatuur. Ik ben een fervente lezer.”
Voor Karly zijn haar teksten dan ook meer dan ‘gewoon lyrics’, ze zijn de verslaglegging van haar leven, een soort dagboek. “Ik hou ervan om terug te kijken op mijn leven, hoe ik ben gevormd. En dat wil ik voor altijd vast te leggen in muziek, zegt de nu 26-jarige zangeres. “Ik vertel over gewone mensen in mijn leven, die anders misschien helemaal vergeten zouden worden. Juist omdat ze die kleine dingen meemaken.“ Ze kijkt heel gelukkig in het cameraatje van haar laptop. “Iedereen heeft zijn eigen gevoel, zijn eigen historie, met zowel pijn als geluk. Muziek is een goede en mooie manier om dat allemaal te beschrijven en vast te leggen.”
Muzikaal gezien zou je de muziek van Wednesday wellicht lokaliseren in stedelijk gebied. Haar teksten ademen echter duidelijk de sfeer van de countryside. “Ik ben opgegroeid in suburban North Carolina, maar woon nu in de Blue Ridge Mountains. Ik ben duidelijk geen vrouw van de grote stad. Nee, geen New York of Los Angeles voor mij.” Ze lacht. “Die landelijkheid, dat platteland, wil ik ook graag vastleggen in mijn muziek. Het is een deel van mijzelf, van wie ik ben. Tekstueel was ik altijd al geïnspireerd door de countrymuziek, zoals Drive-By Truckers en Tom T. Hall. Maar muzikaal is dat echt wel anders. Dan zijn het bands als Unwound en Swirlies: noisy, expressive, kind of non-binair… Zo krijg je de Wednesday sound: de country lyrics met noisy invloeden.” En met heel veel respect voor een speciaal iemand: PJ Harvey. ”Ze weet het imago van seks symbool prachtig te combineren met haar artistieke prestaties. Niet dat ik sekssymbool wil zijn, maar ik vind het goed hoe zij daarbij zo serieus genomen wordt, haar hele leven al. Dus ook nog ver na haar twintigste, waar andere vrouwelijke artiesten vaak worden genegeerd, als ‘te oud’. PJ is echt een voorbeeld voor andere vrouwen, en zeker voor mij als artiest.”
In 2022 bracht Wednesday een coveralbum uit: ‘Mowing the Leaves Instead of Piling ‘em Up’, met songs van o.a. Vic Chesnutt, Medicine en The Smashing Pumpkins. Je zou misschien verwachten dat dit ook een ode is aan hun idolen, maar… “Nee, je moet er niet te veel achter zoeken. Het zijn nummers die we altijd meebléren in de toerbus en waarvan we eens een andere versie wilden maken. Dat is ook de reden dat we ooit begonnen zijn met muziek: omdat we het zelf zo leuk vonden.”
Nu is er dus ‘Rat Saw God’, opvolger van het laatste reguliere album ‘Twin Plagues’. Bij een vergelijking tussen beide raken we onverwacht een gevoelig snaar: “Of het nu wat minder shoegaze is, en meer indierock?” herhaalt Karly de vraag… “Ik wil niet meegaan in de discussie welk genre iets is. We willen niet in hokjes worden geduwd… En bij ons zou dat ook niet lukken. We willen gewoon dat Wednesday goed klink. En welk genre dat het is, tsja…” Duidelijk. Dus nu is er gewoon ‘Rat Saw God’. “We dachten dat het een leuke, grappige titel was. Het is naam van een episode van ‘Veronica Mars’, een niet bijster goede Amerikaanse TV serie. De songs zijn meestal heel serieus, dus we wilden iets luchtigs, iets grappigs.”
De kwalificatie ‘heel serieus’ kun je zeer zeker plakken op ‘Bull Believer’ de eerste single van het album. Een indrukwekkende song van liefst 8 minuten 45. Die na vijf minuten volledig ontploft in heftige emoties, in een hels geschreeuw. “Het gaat over de laatste nacht met mijn vriend, die nog datzelfde jaar zou overlijden. Met dat schreeuwen wilde ik de ruimte geven aan mijn diepste emoties. Het moest er uit, ooit. Die eerste minuten, zeg maar de echte song, heb ik nodig om mijzelf, mijn brain, voor te bereiden op die uitbarsting in het tweede deel. Zo verlicht ik de pijn die ik nog steeds voel.”
Waar ‘Bull Believer’ de zeer persoonlijk en emotionele kant van Wednesday weergeeft, daar laat ‘Bath County’, een heel andere, maar minstens even kenmerkend aspect zien. “‘Bath County’ is gewoon een plaats in Virginia, waar mijn schoonmoeder woont. Een echt boerenland. We zaten op haar veranda en daar kwamen verschillende, losse herinneringen naar boven. Die gooi ik door elkaar en maak ze tot één nummer. Ik neem je mee alsof je naast me zit geef je meteen een gevoel hoe het is om te leven in ‘the South’.”
Wellicht twee uitersten, deze eerste singles van ‘Rat Saw God’, maar toch passen beide binnen het totale gevoel van de plaat: “Nostalgisch, maar niet altijd op een gelukkige manier. Een gevoel van verlangen, dat je vaak hebt als je herinneringen ophaalt. Zoals ook in ‘Hot Rotten Grass Smell’, de opener. Is ook lekker noisy, voor mensen die houden van My Bloody Valentine of andere bands die mij inspireerden.” Ze overloopt in gedachten nog eens de hele plaat. “Maar mijn favoriete nummer is toch ‘What’s So Funny’. Het is wat rustiger, maar geeft wel het beste het gevoel weer van het album: de nostalgie, melancholie… Maar je vind hier ook al het mooie van het leven terug.” Een plaat als het leven zelf… Wednesday verdient met ‘Rat Saw God’ alle aandacht.