Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Acid Arab – Trois
Tien tracks, acht gasten, vijf meesterbreinen en hun derde album. Vijf jaar na hun tweede opus, ‘Jdid’, is het Frans-Algerijnse vijf-mans project Acid Arab terug met een nieuw album, ‘٣ (Trois)’. Hypnotiserende elektronische-arabische muziek die schommelt tussen trance, Syrische dabkeh en rai met robotachtige accenten.Het album werd opgenomen in Parijs, Constantinopel en Istanbul. ‘٣ (Trois)’ is gesublimeerd door samenwerking met uitzonderlijke Noord-Afrikaanse, Syrische en Turkse artiesten: Rachid Taha op het nummer ‘Rachid Trip’, Cem Yıldız op de retro track ‘Döne Döne’, of Sofiane Saidi op de electro-raï intro ‘Leila’. Dit album is meer dan de moeite waard. Het is fantastisch ! (Jan Vranken) (8/10) (Crammed)
Hazlett – Bloom Mountain
Hazlett is een Australische singer songwriter die al een aantal EP’s op zijn naam heeft staan. Nu kwam begin dit jaar zijn eerste volwaardige studioplaat ‘Bloom Mountain’ uit. Met zijn dreamy folk pop weet hij al aardig wat succes te boeken, zeker in zijn thuisland. Dit album staat dan ook vol met catchy, dromerige folk pop. Zijn muziek is ideaal om een momentje van rust te creëren in de drukte van het leven. Al moet daarbij de kleine kanttekening geplaatst dat tekstueel het niet allemaal vrolijk is. De melodieën en de zachte, prettige stem van Hazlett zorgen dat je weer helemaal zen bent. Het album opent met het prachtige ‘Please Don’t Be’ waarmee de toon gelijk gezet is. Gaandeweg staan er nog een hoop mooie songs op, al wil ik ‘Hesitate’ er nog even speciaal uitpakken. Wat een steengoede song, door de samenwerking met OSKA komt het verhaal van het nummer, een ruziënd stel dat twijfelt of ze bij elkaar moeten blijven. Een artiest om zeker te blijven volgen. (Rik Moors) (8/10) (V2 Records)
U2-Songs of Surrender
Er is de afgelopen tijd veel bombarie gemaakt over het ‘nieuwe’ werk van U2 dat eraan zat te komen. Nu is het omvangrijke ‘ Songs of Surrender’ er dan. Maar liefst vier volume’s waarop U2 hun eigen nummers in doodsaaie nieuwe versies opnieuw aan de doorgewinterde fans wil verkopen. Het valt niet mee om dit allemaal aan te moeten horen. De ene ‘nieuwe’ bewerking van een klassieke rocktrack is nog erger dan de andere. Geen enkele track is erop vooruitgegaan. U2 als gemakzuchtige liftmuziek salesmen. Ze zouden zich in een hoek moeten gaan staan schamen met zijn allen. Dit moet ook voor de verstokte U2 fan, die net als Bono Alain Mikli zonnebrillen draagt, niet te harden zijn. Skippen maar dit. (Jan Vranken) (3/10) (Island)
Hollie Kenniff -We all have Places that we Miss
Hollie Kenniff maakt al meer dan 20 jaar deel uit van het synth/droompop duo Mint Julep, maar is ook al zo’n vier jaar solo actief. Haar eigen muziek wijkt af van de op dansbare hooks gebaseerde popsongs van het duo en is weelderig, wazig en nostalgisch. Ze mengt ambient synths en dromerige gitaarmelodieën met woordeloze, getextureerde zang. Haar albums kunnen in het ambient genre worden geplaatst, maar haar composities zijn ook soundscapes die evenzeer liedjes zijn, waarbij de melodieën vaak doen denken aan moderne klassieke muziek en de dromerige kant van indie en post-rock. ‘We All Have Places That We Miss‘ is haar derde volledige album waarop ze reflecteert op verloren momenten, overleden familieleden en plaatsen die nu alleen nog als herinnering bestaan. De nummers op het album variëren van onherkenbare gitaren en zwevende zang tot spookachtige gitaarmeditaties en meer suspensevolle momenten. Bijna een film. (Jan Vranken) (7/10)(Western Vinyl Records)
