Op vrijdag 23 september was het moment daar dat het al veel eerder geplande optreden van de Franse Afro-Funk sensatie Vaudou Game, dat toen werd geannuleerd wegens Covid, werd ingehaald in het Sittardse Poppodium Volt.
De zaal had een voorprogramma geprogrammeerd in de personen van het duo Triana Y Luca. Het werd mij niet geheel duidelijk wie nu Triana en wie nu Luca was, maar het is een duo dat samen haar muzikale erfenis onderzoekt door traditionele muziek te spelen uit de landen in de Spaanstalige invloedssfeer op de wereld. Veel fado-achtige triestheid, en joropo muziek, gespeeld op een cuatro. De zang was mooi, erg ingehouden ook, nauwelijks kwam er ergens een dynamische uithaal. Maar mooi, dat was het zeker. De gitaar en Quatro spelende helft van het duo verzorgde ook backing vocals maar deze waren vaak erg onzeker en niet goed getimed. Ook muzikaal kwam het duo als onzeker en onervaren over. Regelmatig ging het muzikaal mis. Niets echter dat niet door oefening en meer ervaring uit kan groeien tot een mooie act.
In Sittard was slechts een handvol publiek aanwezig dat de moeite had genomen om vanavond naar Volt te komen. Het is verdomde jammer dat het sinds de spectaculaire opening van Volt op 15 maart 2014, waarbij ruim 600 bezoekers Blaudzun zagen optreden, steeds minder vaak lukt om de zaal ook maar voor de helft vol te krijgen. Dat dit zelfs niet lukt met een grote naam zoals Vaudou Game is een betreurenswaardig hard feit gebleken. De enige verklaring die ik ervoor kan bedenken is dat het Sittardse uitgaanspubliek op dit moment het geld in de portemonnee houdt om haar gasrekening en de consumptiemunten in de reeds lang uitverkochte feesttenten van het aankomende Oktoberfeest te kunnen betalen. Wellicht dat de daar optredende artiesten als Rebel Tell (Schlager ist nicht Kriminell), Dj Dirndl en Sumpfkröten ook beter aansluiten bij de lokale cultuurbeleving.
De Frans-Togoleese African-Funk sensatie Vaudou Game, onder leiding van de charismatische Peter Solo, liet zich zeker niet uit het veld slaan door het feit dat dit optreden waarschijnlijk slechter bezocht werd dan een reguliere repetitieavond. Bij opkomst bedankte Solo de aanwezigen net niet allemaal persoonlijk voor hun komst en kondigde hij aan toch degelijk van plan te zijn de pannen van het dak te spelen met zijn band. Aldus geschiedde.
Vanaf de aftrap met ‘Be My Wife’ werd duidelijk wat een klasse band dit is. Strak als een vers gespannen distributieriem op een V8 motor, swingend en groovend als een topavond tijdens een hete nacht in La Mandingue Jazz Club in Lomé. Peter Solo dirigeert zijn begeleiders als James Brown of Fela Kuti met korte handgebaren of een schreeuw. De in blauwe, witgebiesde Duitse pornopantalons gestoken band volgt als een Zwitsers kwaliteitsuurwerk de groove van hun frontman. Wat een band.
Het publiek gaf zich vanaf de eerste seconde over aan de door Solo aangekondigde Voodoo-therapie sessie die alle aanwezigen dichterbij elkaar zou brengen en gelukkiger zou maken. En verhip, de behandeling werkte vanaf het eerste begin. Kan iemand ervoor zorgen dat dit in het basispakket wordt opgenomen? Toen de gezamenlijke voodoo-processie was aangekomen bij het derde nummer ‘Lady Bobo’ was er geen weg terug meer. Alle aanwezigen hadden inmiddels getoond therapietrouw te zijn. Iedereen stond te dansen en te genieten. Er ontstond energie tussen podium en publiek. De band speelde duidelijk met plezier en zag met toenemende verbazing hoe dit feestje zich ontwikkelde.
Halverwege sprak Peter Solo het publiek serieus toe over de oorsprong van voodoo en dat we allemaal verantwoordelijk zijn de aarde op een goede manier over te dragen aan onze kinderen. De energie vloeide heel even weg, en we voelden letterlijk de temperatuur in de zaal naar beneden gaan. We wilden dansen, genieten, gezamenlijk Rutte’s energie-prijsplafond aan gort dansen en in synergetische, muzikale energie weer opgewarmd worden.
Na deze serieuze break was er dan ook echt geen weg terug meer. Nergens kwam de set nog onder de 120 BPM. De loeistrakke, dwingende ritmesectie vuurde Solo’s gitaar naar grote hoogten, en zelden zagen we een whahwhah pedaal zo mishandeld worden tijdens een optreden. Pure opwinding. ‘Tu as deconné‘, ‘Camisole’ en ‘Bella’ zorgden ervoor dat band en publiek als het ware samen ter communie gingen. Vaudou Game toonde zich een ware top act in Sittard die ons, het aanwezige publiek met veel respect, bij elkaar veegde, oprolde, in hun achterzak stopte en totaal plat speelden.
Met de als toegift zomerhit ‘Pas Content’ en meezinger ‘Grasse Mat’ was de overwinning compleet. De plassen zweet op de dansvloer konden opgedweild gaan worden. Wat een topavond.
Foto’s (c) Perry Hermans
