Wie Level 42 meermalen heeft gezien, weet dat de band rondom frontman Mark King altijd erg cleane en zuivere concerten geeft, zeker voor een funkrock band. Zuiverheid die meer past bij eenvoudige jazzcombo’s of zelfs klassieke orkesten. Op een bassolo na, was er sinds begin jaren ’80 eigenlijk zelden plek voor frivoliteit of een muzikale uitspatting. Veel fans van vergelijkbare acts als Prince, Sly & Family Stone of Larry Graham noemden de concerten van de Britse band dan ook typisch Europees en veredelde studio-uitvoeringen. Met 40 jaar achter de kiezen lijkt Level 42 dit imago van zich af te schudden.
In een volle Effenaar trad de inmiddels uit 7 personen bestaande Britse band donderdagavond op, zoals zelfs de meest doorgewinterde Level 42-fan ze nog niet vaak zag. Ja, natuurlijk zijn de uitspattingen uit de jaren ’80 van Mark King bekend, die in zijn jonge jaren nog wel eens als grap enkele sexueel getinte aanpassingen van zijn teksten maakte. Maar de Effenaar, als eerste concert in de Nederlandse tournee van dit jaar, was het enthousiasme, speelplezier en muzikaal spielerij wat de klok sloeg.
Met het overbekende intro kwamen King en zijn mannen onder luid gejuich het podium op, waarbij wederom duidelijk werd dat de band echt een nieuwe weg was ingeslagen. Niet meer zoals de band bijna 35 jaar deed, niet meer met een intro met de countdown van ‘Thunderbirds’, maar vanuit de intro losjes maar fel overgaande naar hun eerste, ‘To Be With You Again’ in dit geval, per toeval in 2012 in dezelfde zaal voor het laatst gespeeld in Nederland. Een mooie inkomer, die het publiek direct weer terug bracht naar de jaren 80. En daar zou het ook blijven deze avond.
Het nieuwe Level 42 is projectmatig al jaren aan het groeien. Van de stijve zwarte pakken met wit overhemd, draaide de band al jaren geleden naar een wat losser imago met Hawaii-overhemden. Maar ook de blazers-sectie, al sinds 2001 bemand door de inmiddels al jaren in Nederland wonende saxofonist Sean Freeman (ex Amy Winehouse, ex Incognito), werd enkele jaren verdrievoudigd met trompetist Dan Carpenter en trombonist Nichol Thomson. En dat bleek geen overdadige luxe, want de drie waren ook in Eindhoven wederom de smaakmakers van de avond. Als drie tieners maakten ze hun eigen show, muzikaal als choreografisch.
Wat opviel was dat de inmiddels 63 jarige Mark King na ruim 40 jaar nog steeds geen toon beter is geworden qua stem, maar juist de jaren ook beginnen te tellen voor de meesterbassist. Maar soit, de band weet ook wel dat de met een Nederlandse getrouwde muzikant geen Luciano Pavarotti is, maar speelt er wel steeds vaker en vaker op in door meer instrumentaal werk in de setlist op te nemen. ‘Heathrow’,
tussen 1981 en 1984 door Frits Spits in De avondspits gebruikt voor de rubriek Topsprinter, was zo’n instrumentaal hoogtepuntje, dat de laatste jaren opeens vrij structureel in de setlists wordt opgenomen, nadat het sinds 1986 niet meer werd gespeeld.
Maar ook ‘Dune Tune’, sinds 1985 slechts tweemaal gespeeld en in Nederland bij de fans vooral beroemd vanwege de live-opnames in De Meerpaal in Dronten (1981) en Veronica’s Rocknight (1984), sloeg goed aan bij het Eindhovense publiek. Jammer dat dan juist publiekslieveling Mr. Pink van de setlist is verdwenen en meesterwerken ’42’, ’43’ en ’88’ de setlist weer niet gehaald hebben. Maar goed, je moet uiteindelijk ook iets te hopen overhouden.
Gelukkig kwamen de grote hits allemaal voorbij. Van ‘Love Games’ tot aan ‘Children Say’ en van ‘Running in the Family’ tot en met het gevoelige ‘It’s Over’. Maar ook de bij het grotere publiek wat onbekendere tracks, als ‘A Floating Life’, ‘Starchild’ en ‘Turn it on’ (gelukkig ook sinds de jaren ’80 weer op de setlist), net als ‘Kansas City Milkman’, dat bij de fans altijd goede herinneringen oproept, net als ‘Heaven in My Hands’, al sinds jaar en dag onderdeel van het intro, nu al jaren veelvuldig gebruikt als afsluiter, waarmee ook in Eindhoven de cirkel weer rond was.
De toegift liet ook ditmaal wat lang op zich wachten, niet in de laatste plaats omdat Mike Lindup en Mark King door de jaren een hekel hebben gekregen aan gejoel en gefluit bij afloop, en ooit besloten hebben pas terug te keren bij een overduidelijk letterlijk “We want more”, waarna de band met grote hits ‘Lessons in Love’ en ‘The Chinese Way’ uitkwamen bij het spektakelstuk van de avond. Een lang uitgerekte versie van ‘Hot Water’ met ruimte voor solo’s van het gehele team, maakten van de toch al geweldige avond uiteindelijk zelfs een historische avond. De avond die erom bekend zal staan als de avond dat Level 42 zijn cleanheid liet vallen en ruim 40 jaar na oprichting transformeerde naar een speelse, maar moddervette jazzfunk-band.
Foto (c) Bart Teunis
