Wat gaat de tijd toch snel. Het is alweer drie jaar geleden dat Myles’ debuut soloalbum ‘Year of the Tiger’ uitkwam. En wat een aangename verrassing was dat, zeg. Akoestisch uitgevoerde singersong-writer songs, de ene nog mooier en aangrijpender dan de ander. En zijn stem bleek zich prima te lenen voor deze ingetogen muziek. Eigenlijk paste het nog beter dan bij de loodzware muziek van zijn werkgevers Alter Bridge en Slash, waar ik na een aantal nummers altijd een beetje moe word van zijn hoge strot, al zal niet iedere rocker het daarmee eens zijn.
Dankzij de coronacrisis werd de tour van Alter Bridge ter promotie van hun laatste album ‘Walk the Sky’ afgelast en ontstond er ruimte in Myles’ agenda om deze ‘The Ides of March’ te schrijven en in te blikken. De akoestische gitaar werd wat vaker omgeruild voor een elektrische en zo is deze plaat een meer afwisselend en iets harder rockend geheel geworden, met wederom uitstapjes naar de soul, country en vooral blues. De productie was weer in de vertrouwde handen van Michael ‘Elvis’ Baskette, die zich in deze setting gelukkig niet van de dicht geplamuurde, van iedere dynamiek ontdane ‘wall of sound’ bedient zoals we die kennen van de Alter Bridge-albums.
Was ‘Year of the Tiger’ een persoonlijke, wat zware plaat over de dood van zijn vader, deze gaat wat meer in op de globale problemen en uitdagingen die er momenteel zijn. Zo laat de animatieclip bij opener ‘Get Along’ niets aan de verbeelding over. Het is een aanstekelijk nummer vol slidegitaar geworden met een lekker refrein en een wat simplistische boodschap. Navolgende ‘A Thousand Words’ en ‘In Stride’ zijn een soort ‘Alter Bridge-light’; met name de meezingrefreinen zouden bij die band niet misstaan. En Kennedy blijkt aardig te kunnen soleren. Wat minder vingervlug dan collega Tremonti, maar altijd smaakvol. Vooral de slidegitaar in ‘In Stride’ is fijn. En dan het sleutel- en titelnummer: startend met een van ‘Stairway to Heaven’ gejat intro, bouwt deze bijna acht minuten durende epic zich uit tot een melodieus monster vol drama. Mooi van opbouw, erg fijn gedrumd ook, natuurlijk heerlijk gezongen en voorzien van twee lange gitaarsolo’s. Beter dan dit wordt het niet.
‘Wake Me When It’s Over’ is uptempo en wat poppy en brengt op het juiste moment wat luchtigheid. Het gevoelige, akoestische ‘Love Rain Down’ had niet misstaan op zijn vorige plaat. Wat ook geldt voor ‘Wanderlust Begins’. Beide zijn prachtige songs, vol passie gezongen en dragen bij aan de dynamiek op dit album. Volop blues-invloeden horen we in het aardige ‘Tell It Like It Is’, met wederom veel slidegitaar, en vooral in het navolgende prima ‘Moonshot’, waarbij die laatste het fijnste kamerbrede meezingrefrein heeft. Afgesloten wordt er met ‘Sifting Through The Fire’ en ‘Worried Mind’. De eerste is deels akoestisch met een vrolijke southern rock feel, de tweede gaat weer richting laid back-blues, vol passie gezongen door Myles en is een mooi slot van een prima album.
Waar zijn vorige soloplaat misschien over het algemeen net wat sterkere nummers had, is op dit album de variantie een stuk groter. Van rock tot blues en van akoestisch tot bijna prog in het titelnummer. Ik sla beide albums dan ook even hoog aan; een dikke aanrader voor eigenlijk alle rockliefhebbers die af en toe iets luchtigers willen horen tussen de zwaardere werk. Fijne soundtrack voor de zomer! (9/10) (Rtbe M-R / Napalm Records)
TRACKLIST
1. Get Along
2. A Thousand Words
3. In Stride
4. The Ides of March
5. Wake Me When It’s Over
6. Love Rain Down
7. Tell It Like It Is
8. Moonshot
9. Wanderlust Begins
10. Sifting Through The Fire
11. Worried Mind